Ο θάνατος του εμποράκου: Ο Δημήτρης Καταλειφός στο ρέκβιεμ για το αμερικανικό όνειρο

Ο θάνατος του εμποράκου: Ο Δημήτρης Καταλειφός στο ρέκβιεμ για το αμερικανικό όνειρο
Από Γιώργος Μητρόπουλος
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button

Το εμβληματικό έργο του Άρθουρ Μίλλερ παρουσιάζεται στο θέατρο Εμπορικόν στου Ψυρρή

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

«Ο θάνατος του εμποράκου», το κορυφαίο έργο του Άρθουρ Μίλλερ, που του χάρισε το βραβείο Πούλιτζερ, παρουσιάζεται τη φετινή σεζόν, στο θέατρο Εμπορικόν, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Σκεύα. Ο Δημήτρης Καταλειφός ερμηνεύει τον εμβληματικό ρόλο του Γουίλι Λόμαν, ενός ηλικιωμένου πωλητή, ενός περιοδεύοντος πλασιέ, που στη δύση της επαγγελματικής του διαδρομής, βλέπει τα πάντα να καταρρέουν γύρω του. Πρώτα από όλα οι ψευδαισθήσεις του, η οικογενειακή ισορροπία, το αμερικανικό όνειρο.

Εβδομήντα χρόνια μετά από την πρώτη παρουσίαση του έργου, το 1949, στη Νέα Υόρκη, το έργο παραμένει δραματικά επίκαιρο: το αμερικάνικο όνειρο, το κυνήγι του χρήματος, ο καταναλωτισμός και τα υλικά αγαθά, η οικογένεια και οι σχέσεις πατέρα - γιου, ο μύθος της φυγής με στόχο τον γρήγορο πλουτισμό, είναι μερικά από τα θέματα που πραγματεύεται το έργο. Στις αρχές των εξήντα του χρόνων, ο Γουίλι βλέπει τη δουλειά του να πηγαίνει χειρότερα από ποτέ. Ξαφνικά δεν είναι τίποτα. Κανένας δεν τον ξέρει πια. Στήριξε όλη του την πορεία πάνω στην άποψη ότι αν οι άλλοι σε συμπαθούν, είναι σίγουρο ότι θα πετύχεις. Το να είσαι αρεστός, σου εξασφαλίζει την επιτυχία και μπορεί να σε κάνει σπουδαίο. Τις ίδιες ιδέες εμφύσησε και στους δυο γιους του και τώρα περιμένει απ’ αυτούς να εκπληρώσουν όλα όσα ο ίδιος δεν κατάφερε να κάνει στη ζωή του. Στα όρια της τρέλας, αγωνίζεται να αποδείξει στον εαυτό του και στους άλλους πως είχε δίκιο, πως οι αρχές του και όλα όσα πίστευε στη ζωή του ήταν σωστά.

Πάτροκλος Σκαφίδας

Είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε με τον πρωταγωνιστή του έργο, τον Δημήτρη Καταλειφό για τον Γουίλι Λόμαν και τον «Θάνατο του Εμποράκου» του Άρθουρ Μίλλερ, για τη σύγχρονη ελληνική θεατρική πραγματικότητα, για τον υπερπληθωρισμό και τις ομάδες στο θέατρο, τη δική του πορεία, τις δικές του επιλογές και εμμονές.

-Εδώ και αρκετά χρόνια το Εμπορικόν έχει γίνει το θεατρικό σπίτι σας. Και στο παρελθόν ήσασταν πολλά χρόνια «πιστός» στο Εμπρός και το Απλό Θέατρο. Είναι κάτι συνειδητό ή απλά έτυχε;

Έτσι είναι! Επειδή ξεκίνησα από πολύ μικρός μέσα σε ομάδες, πρώτα στην Σκηνή με τον Λευτέρη Βογιατζή, μετά στο Εμπρός, έμαθα σ’ αυτόν τον τρόπο. Πάει πολύ και στον χαρακτήρα μου. Μου αρέσει να υπάρχει σταθερότητα και μια κοινή γλώσσα με τους ανθρώπους που συνεργάζομαι. Δεν είμαι πολύ της περιπλάνησης. Έχω συνηθίσει να έχω σταθερές συνεργασίες με συγκεκριμένους ανθρώπους. Άλλωστε η δουλειά μας έχει να κάνει πολύ με την συνεννόηση με άλλους. Είναι κάτι πολύ δύσκολο να το βρεις, αν αλλάζεις διαρκώς θέατρα, σκηνοθέτες, συνεργάτες. Ή αν παίζεις σε μια παράσταση για έναν ή δύο μήνες. Μέσα στον χρόνο, γνωρίζεις καλύτερα τον άλλο κι ο άλλος εσένα. Χτίζεις το περιβάλλον επαφής σας, εμβαθύνεις στη σχέση και στο έργο που καλείστε να παρουσιάσετε. Μου αρέσουν λοιπόν οι σταθερές συνθήκες.

Πάτροκλος Σκαφίδας

-Το ελληνικό θέατρο οδεύει όμως σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση τα τελευταία χρόνια. Οι ομάδες εκλείπουν, οι ηθοποιοί παίζουν ταυτόχρονα σε εντελώς διαφορετικά πράγματα την ίδια περίοδο, οι παραστάσεις κρατούν ελάχιστα και σπάνια βγάζουν σεζόν. Υπάρχει κατακερματισμός και πολυδιάσπαση. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Πραγματικά το ελληνικό θέατρο είναι σε μια άλλη κινητικότητα, από πάρα πολλές απόψεις. Υπάρχει ένας φοβερός πληθωρισμός παραστάσεων και προτάσεων. Έχουν αλλάξει εντελώς τα πράγματα. Νομίζω ότι απηχεί τη μεγάλη κινητικότητα και ρευστότητα που υπάρχει στην ίδια τη ζωή μας, όπου έχει επικρατήσει μια ακατάπαυστη διαδοχή πληροφοριών. Αυτό έχει επηρεάσει και το θέατρο: γίνονται άπειρα πράγματα, γρήγορα, κρατούν λίγο καιρό. Όλο αυτό προκαλεί ζαλάδα. Ζούμε πραγματικά σε μια τόσο συντριπτικά μεταβατική περίοδο από κάθε άποψη. Είναι χαρακτηριστικό του σύγχρονου ανθρώπου να μην μπορεί να συγκεντρωθεί σε κάτι. Είναι πολύ διασπασμένος. Γι’ αυτό κι αν δει κάποιος το θέατρο, θα καταλάβει ότι οι περισσότερες παραστάσεις τείνουν να είναι σύντομες, να επικεντρώνονται στην εικόνα και ναι είναι επιφανειακές. Τα έργα των μεγάλων συγγραφέων, μέσα από τα οποία εγώ γαλουχήθηκα και ονειρευόμουν να παίζω, είναι σε μια ύφεση μπρος στη συντριπτική δύναμη της εικόνας.

-Εσείς αντίθετα αφοσιώνεστε για μία, ακόμη και για δύο σεζόν στο ίδιο έργο. Λίγοι κάνουν κάτι αντίστοιχο.

Για να πω την αλήθεια, δεν είναι αποκλειστικά δική μου επιλογή, παρόλο ότι συμφωνώ. Όταν κάποιο έργο πηγαίνει καλά, τα Αθηναϊκά Θέατρα, η εταιρία στην οποία ανήκει το Εμπορικόν, θέλουν να το κρατήσουν για οικονομικούς λόγους. Είναι λογικό. Μην νομίζετε ότι αυτό όμως είναι κάτι ιδανικό για μένα, να παίζω για μεγάλο χρονικό διάστημα στην ίδια παράσταση.

www.pskafidas.comPatroklos Skafidas

-Αυτό που εννοούσα είναι ότι εσείς έχετε επιλέξει έναν άλλο δρόμο. Αναλαμβάνετε κάθε σεζόν έναν ρόλο. Δεν παίζετε δύο ή τρεις ρόλους σε διαφορετικά θέατρα.

Ναι! Αυτή η συνθήκη είναι λίγο της πιο παλιάς εποχής, όταν τα έργα παίζονταν μια ολόκληρη σεζόν. Στο εμπορικό θέατρο, λόγω παραγωγών, αλλά και μιας «προβληματικής» σκηνής, δεν μπορούν να παίζονται ταυτόχρονα περισσότερα από ένα έργα, γιατί δεν υπάρχουν αποθηκευτικοί χώροι. Άρα η κατάσταση συντείνει να υπάρχει μια παραγωγή όλη τη χρονιά. Από την άλλη πλευρά, όπως δεν μου αρέσει να παίζεται για πολύ καιρό ένα έργο, δεν μου αρέσει και η πολυδιάσπαση σε πολλά. Εγώ πιστεύω ότι ένας ρόλος θέλει χρόνο για να βαθύνει και βαθαίνει πολύ μέσα από τις παραστάσεις. Προσωπικά, χρειάζομαι περισσότερο χρόνο για πρόβες και περισσότερο χρόνο για παραστάσεις.

-Επειδή αυτό ακριβώς δεν γίνεται στο ελληνικό θέατρο, έχετε την αίσθηση ότι οι ηθοποιοί δεν εμβαθύνουν στους ρόλους και γίνονται πολύ πρόχειρα και στο πόδι πράγματα;

Πιθανόν! Επειδή δουλεύω πολύ, δεν βλέπω πολύ θέατρο. Αισθάνομαι ότι τα πράγματα θέλουν χρόνο. Το μόνο που μπορώ να καταθέσω συγκρίνοντας τις εποχές που ήμουν νεότερος, είναι ότι πλέον τίποτε δεν «γράφει» γύρω μας, πάνω μας, λόγω της ταχύτητας και της αποσπασματικότητας. Είναι όλα μια σούπα, ένας χυλός, αυτό το οποίο ζούμε. Και δεν μιλάω μόνο για το θέατρο αλλά και τη ζωή. Όταν ήμουν νεαρός λέγαμε ότι θα πάμε να δούμε την Παξινού και τον Μινωτή στους «Βρικόλακες». Ήταν ένα γεγονός. Τώρα παίζονται «Βρικόλακες» εδώ, «Βρικόλακες» εκεί, «Βρικόλακες» σε κάθε γωνία. Υπάρχει μια κόπωση που δημιουργείται από αυτή την πληθώρα των πραγμάτων και των παραστάσεων που υπάρχουν γύρω μας. Φέτος, επειδή υπάρχει και πάλι μια έκρηξη με τα σίριαλ που προβάλλονται στην τηλεόραση, τις καθημερινές τα θέατρα είναι άδεια. Υποφέρουν. Είναι μια πολύ δύσκολη κατάσταση για όλους. Και αυτό σίγουρα δεν οφείλεται μόνο στην τηλεόραση.

Πάτροκλος Σκαφίδας

-Παράλληλα υπάρχει τεράστιος κατακερματισμός δυνάμεων. Οι ομάδες είναι πλέον λίγες. Ο καθένας αυτονομείται.

Πιστεύω ότι όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς ζούμε μια εποχή μεγάλης παρακμής. Η κρίση ήρθε και ανακάτωσε τα πάντα. Αύξησε τη μοναχικότητα του ανθρώπου και σ’ αυτό συνέβαλε και η τεχνολογία. Ο καθένας είναι αφοσιωμένος στο κινητό, του, στα like που πήρε για κάτι που έγραψε, στα social media. Υπάρχει έντονη η αίσθηση της εσωστρέφειας. Όλοι μας έχουμε κουραστεί γιατί πλέον δεν πιστεύουμε σε τίποτε. Ούτε στην πολιτική, ούτε σε έναν καλύτερο κόσμο. Δεν υπάρχει πλέον κανένα όνειρο, ουτοπία ή ψευδαίσθηση. Αυτή η κόπωση οδηγεί τον σύγχρονο άνθρωπο να καλοπερνάει ανώδυνα και να μην ενδιαφέρεται για ο,τι συμβαίνει γύρω του. Παλιότερα ήταν πιο έντονη η ανησυχία και ο προβληματισμός για τα πάντα γύρω μας: την πολιτική, την κοινωνία, το θέατρο. Ζούμε μια δύσκολη και μεταβατική εποχή, όπου η τέχνη είναι σε σύγχυση, όπως και η ανθρωπότητα άλλωστε. Αδυνατούμε να εστιάσουμε σε οτιδήποτε πέρα από το στενό μας προσωπικό πεδίο. Γι’ αυτό υπάρχει αυτός ο κατακερματισμός. Υπάρχουν τόσα νέα παιδιά που βγαίνουν από τις δραματικές σχολές και θέλουν να εκφραστούν. Να παίξουν σε παραστάσεις. Αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους. Γι’ αυτό δημιουργείται αυτός ο υπερπληθωρισμός, που στην ουσία έχει ισοπεδώσει τα πάντα.

-Δεν είναι όμως αξιοπρόσεκτο ότι ακόμη και οι ομάδες που υπήρχαν, δεν υπάρχουν πλέον. Ότι δεν δημιουργούνται πλέον ομάδες με διάρκεια, ή αυτές που υπήρξαν, τα μέλη τους έχουν «σκοτωθεί» και έχουν ακολουθήσει άλλο δρόμο;

Είναι φυσικό γιατί η ομάδα ήταν και αυτό ένα φαινόμενο μιας εποχής. Γιατί είναι σαν συγκοινωνούντα δοχεία: υπήρχαν εποχές όπως η μεταπολίτευση, η δεκαετία του ’80 και του ’90 , όπου υπήρχε το «εμείς» ακόμη και ως ουτοπία. Δεν θα το κρίνω εγώ. Αλλά υπήρχε. Ενωνόμασταν για να πετύχουμε κάτι καλύτερο. Όλα αυτά, τα τελευταία χρόνια, έχουν τόσο τραγικά απομυθοποιηθεί σε όλους τους τομείς. Όλοι πια είναι ο καθένας μόνος του, η πάρτη του, η επιβίωσή του, ο στόχος του, η καριέρα του, πώς θα βγάλει ένα μεγαλύτερο μεροκάματο, ποιους ρόλους θα παίξει. Είναι μια εποχή έντονου απομονωτισμού, παρά τα facebook, τις πλατφόρμες και τους πλασματικούς φίλους και τους follower. Όλες αυτές τις αμηχανίες, κατά τη δική μου γνώμη. Εμένα δεν μου ταιριάζουν καθόλου όλα αυτά. Τα βαριέμαι και πλήττω θανάσιμα. Μην ξεχνάτε ότι είμαι ένας άνθρωπος 65 ετών, αλλιώς μαθημένος και είναι πολύ φυσικό να έχω σαστίσει από όλη αυτή την αλλαγή.

Πάτροκλος Σκαφίδας

-Ποια είναι η σχέση που αναπτύσσετε με τους σκηνοθέτες σας; Επιλέγετε πράγματα; Συναποφασίζετε έργα ή ερμηνευτικές γραμμές;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Έχω λόγο στα έργα που παίζω, αλλά δεν το λέω με την έννοια ότι επιβάλλω πράγματα. Πάντα αναπτύσσω ένα γόνιμο διάλογο με τους σκηνοθέτες που έχω δουλέψει. Αυτό συνέβαινε με τον Αντώνη Αντύπα που συνεργαστήκαμε χρόνια, αλλά και με την Ελένη Σκότη, τον Γιάννη Μόσχο ή τον Γιώργο Σκεύα τώρα. Η διαδικασία που ακολουθούμε συνήθως με τα Αθηναϊκά Θέατρα είναι να προτείνω ένα έργο και μετά να το προτείνω σε κάποιον σκηνοθέτη. Αν αυτό γίνει αποδεκτό από τα Αθηναϊκά Θέατρα, προχωράμε. Τις περισσότερες φορές δεν υπήρξε κάποιο πρόβλημα. Ακολουθώ εδώ και πολλά χρόνια μια συγκεκριμένη πορεία, όσον αφορά στα έργα που επιλέγω και μου αρέσουν.

-Ποια είναι αυτά;

Μου αρέσουν τα έργα των μεγάλων συγγραφέων. Αυτά τα έργα αγαπώ, αυτά τα έργα υπηρετώ. Αντιπροσωπεύουν τη δική μου αισθητική και ιδεολογία και τη δική μου άποψη για τα πράγματα. Γι’ αυτά έγινα ηθοποιός. Αυτά ονειρευόμουν από παιδί να παίξω. Είχα την τύχη κατά 99,9% σε τέτοια έργα να παίζω. Όλο αυτό το πράγμα που συμβαίνει τώρα να διασκευάζονται μυθιστορήματα ή να γίνονται κουτσομπολίστικες βιογραφίες, που έχουν μεγάλη επιτυχία, σε μένα προσωπικά δεν λέει τίποτε. Ίσως είναι θέμα παλιάς ιδεολογίας. Είμαι λίγο με το ένα πόδι στον περασμένο αιώνα (γέλια). Δεν σας κρύβω, όσο πιο εξομολογητικά μπορώ να μιλήσω, ότι κι εγώ αναρωτιέμαι πια για τον βηματισμό μου. Αυτόν τον βηματισμό έμαθα στα 44 χρόνια που κλείνω αισίως στο θέατρο και αναρωτιέμαι μήπως ήρθε η στιγμή να αποσυρθώ. Βλέπω ότι έχει έρθει μια άλλη εποχή, η οποία δεν με ενδιαφέρει ή μπορεί να μην την ενδιαφέρω. Είμαι λοιπόν σ’ αυτή τη φάση που περνά κάθε άνθρωπος, νομίζω, γύρω στα 65, προς ποια πλευρά του παιχνιδιού πρέπει να πάει. Θα πάει προς το τέλος του παιχνιδιού όπως λέει ο Μπέκετ, ή θα συνεχίσει το παιχνίδι; (γέλια) Δεν ξέρω.

-Είχατε πάντως διαρκώς μια απόσταση από την εποχή σας, από τη δημοσιότητα.

Ισχύει! Αν μου ζητούσαμε να με περιγράψω με κάποιον τρόπο, θα σας έλεγα ότι ήμουν ταυτόχρονα παρών και απών. Όταν λέω απών, εννοώ ότι η εποχή μας ζητά να κάνεις επίσημες πρεμιέρες, να φέρνεις κάμερες, να κάνεις δηλώσεις, και εμφανίσεις πράγματα με τα οποία εγώ δεν έχω καμία σχέση. Οκτώ χρόνια σ’ αυτό το θέατρο, δεν έχουμε κάνει ποτέ επίσημη πρεμιέρα. Απεχθάνομαι και μόνο τη λέξη. Με έναν τρόπο λοιπόν, ενώ είμαι παρών ως ηθοποιός και το κοινό μου δείχνει την εκτίμησή του, από την άλλη το έχω κάνει όλο αυτό τόσο μόνος και καλογερίστικα, που κάποια στιγμή κουράστηκα. Έχω λοιπόν κουραστεί γιατί έχω αρνηθεί να παίξω το παιχνίδι της διαφήμισης, του μάρκετινγκ και των social media. Είναι έξω από μένα. Και καταλαβαίνω ότι η εποχή μας θέλει κι αυτό, αλλά εγώ δεν θέλω να μπω σε καμιά περίπτωση σε αυτό. Ήμουν πιστός στις αρχές μου 45 χρόνια. Δεν πρόκειται να αλλάξω τώρα.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Πάτροκλος Σκαφίδας

-Για να έρθουμε όμως και στο φετινό έργο. Νομίζω ότι και ο Γουίλι Λόμαν, ο πρωταγωνιστής-εμποράκος αισθάνεται κάπως παρόμοια.

Χειρότερα θα έλεγα (γέλια)! Χειρότερα ο καημένος γιατί δεν μπορεί να πάρει ούτε καν σύνταξη, μετά τα τόσα χρόνια εργασίας. Τα χρόνια εκείνα υπήρχε μόνο εκείνη η ασφάλεια που πλήρωναν, την οποία μέσα στην πλάνη που ζούσε, νόμιζε ότι αν αυτοκτονήσει, θα την εισπράξει η οικογένειά του. Αυτός ο χαρακτήρας με συγκινεί πάρα πολύ. Έζησε όλη τη ζωή του μέσα σε μια πλάνη, όπως εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι, που πιστεύουν ότι κάποια στιγμή θα πιάσουν την καλή. Αυτό είναι το αμερικανικό όνειρο ότι δουλεύοντας σκληρά, θα βγάλω πολλά λεφτά και θα γίνω αγαπητός και διάσημος. Είναι ένας αφελής, εύπιστος και ευάλωτος άνθρωπος, που ζώντας μέσα στο ψέμα και την πλάνη, κατέστρεψε το μαστόρεμα, την αληθινή του κλίση, που του έδινε χαρά. Κυνήγησε μια χίμαιρα, η οποία τον αφανίζει στο τέλος. Γίνεται θύμα του αμερικανικού ονείρου. Αυτό έχει κάτι τόσο συγκινητικό, γιατί είναι μια συνήθης ανθρώπινη κατάσταση. Δεν αντιλαμβάνονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι ότι πρόκειται για ένα σύστημα που σε έχει ξεγελάσει, που σε στύβει σαν λεμονόκουπα. Ζεις τη ζωή σου με δόσεις και χρέη και δεν έχεις χρόνο να χαρείς και να απολαύσεις όλα αυτά που μπορούν να σε κάνουν ευτυχισμένο. Το μόνο που έχεις είναι όνειρα, που στο τέλος αποδεικνύονται κούφια. Γιατί το μόνο που δεν μπορούν να σου κλέψουν είναι τα όνειρα, μέχρι κι αυτά να συντριβούν.

www.pskafidas.comPatroklos Skafidas

-Το έργο μοιάζει απίστευτα επίκαιρο. Ο άνθρωπος αυτός παρότι δεν ζει την εποχή της αμερικανικής κρίσης, τη δεκαετία του ’30, αλλά κάπου στη δεκαετία του ’50 ή του ’60, φέρνει όλα τα σημάδια της κρίσης: κοινωνικής, οικονομικής αλλά και κρίσης αξιών της αμερικανικής κοινωνίας. Μοιάζει σαν να βιώνει την κρίση σε όλες τις διαστάσεις της και έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με όσα βιώσαμε και στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.

Πραγματικά! Ένας από τους λόγους που το επιλέξαμε, πέρα του ότι το θεωρούμε κι εγώ κι ο Γιώργος Σκεύας ένα αριστουργηματικό έργο, είναι ακριβώς αυτός: παρότι έχει γραφτεί το 1946, λίγο μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο, με λίγα φλας μπακ στο Κραχ του 1928, αυτό που κυριαρχεί σε όλο το έργο είναι η διάψευση, που ώθησε τον κόσμο σε ένα ψεύτικο όνειρο, αντίστοιχων χαρακτηριστικών με αυτό που ζήσαμε εμείς τα χρόνια πριν από την κρίση. Συμβαίνει και σήμερα. Για παράδειγμα κοιτάξτε όλους αυτούς τους γονείς που ονειρεύονται να πάρουν το παιδί τους στο Voice, στο Next Top Model, τι είναι αυτό που εύχονται; Να πετύχει εύκολα, γρήγορα και να αποκτήσει πολλά λεφτά. Είναι κάτι κοινό σε εποχές δύσκολες, μεταβατικές, να τίθενται τέτοιοι στόχοι και προτεραιότητες. Όλοι πιστεύουν ότι η τύχη θα χαμογελάσει αποκλειστικά σε αυτούς. Και ζουν με αυτό το όνειρο. Σαν τον εμποράκο, που είναι ένας δειλός ονειροπόλος που τσακίζεται, που δεν είχε τη δύναμη στη ζωή του να συγκρουστεί, να διεκδικήσει πράγματα. Και όταν η ζωή τον οδηγήσει τελικά στα όρια, θα του γκρεμίσει την ψευδαίσθηση που έχει κτίσει επιμελώς όλα τα χρόνια. Δεν μπορεί να αντέξει την καθολική αποτυχία σε όλα τα επίπεδα γι’ αυτό και το μόνο που του απομένει είναι η τρέλα και μετά η αυτοκτονία.

Πάτροκλος Σκαφίδας

- Τι είναι αυτό που αναζητάτε στους χαρακτήρες που υποδύεστε; Τι προσπαθείτε να αναδείξετε;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ως ηθοποιός, αναζητώ κάθε φορά να είναι αληθινό αυτό που κάνω. Το όνειρό μου, σε κάθε ρόλο που αναλαμβάνω, είναι να πείθω το θεατή ότι αυτό συμβαίνει σε μένα. Ότι δεν παίζω θέατρο. Ότι είμαι το πρόσωπο, που ερμηνεύω. Αυτός είναι ο στόχος μου. Απαιτεί πάρα πολύ μεγάλη διαδικασία για να μπορέσει να κατοικήσει ένα ξένο πράγμα σε σένα, μέσα από μια εσωτερική και όχι μια εξωτερική «αλλοίωση». Όταν αυτό επιτυγχάνεται, τότε η «αλλοίωση» εκφράζεται σταδιακά και εξωτερικά: αποτυπώνεται στις κινήσεις σου, στο σώμα σου, στις εκφράσεις σου. Γίνεσαι σιγά σιγά ένας άλλος άνθρωπος. Είναι κάτι δύσκολο, χρονοβόρο και πολύ απαιτητικό. Όταν το καταφέρνω, είμαι πολύ χαρούμενος. Από την άλλη πλευρά, επειδή πιστεύω ότι το θέατρο είναι κάτι συλλογικό, δεν υπάρχουν για μένα ρόλοι. Δηλαδή δεν βγαίνεις και παίζεις τον Γουίλι Λόμαν. Είναι σχέσεις που τον δημιουργούν και έχουν να κάνουν με το ποιος είναι ο γιος, η γυναίκα, ο γείτονάς του, το αφεντικό του. Γι’ αυτό το δικό μου όνειρο είναι να είναι η καλή παράσταση και να είναι όσο το δυνατόν ωραιότερη η χημεία με τους ηθοποιούς που συνεργαζόμαστε και με τον σκηνοθέτη. Δεν μπορείς να παίξεις τον Γουίλι Λόμαν αν δεν έχεις οικοδομήσει τις σωστές σχέσεις πάνω στην σκηνή. Γι’ αυτό το όνειρό μου είναι να παίζω με καλούς ηθοποιούς. Είναι πολύ ανόητο να πιστεύει κάποιος ότι μπορείς να είναι καλός σε ένα έργο, όταν δεν είναι καλοί και οι υπόλοιποι γύρω του. Το ίδιο και τα σκηνικά και τα κοστούμια. Ο θεατής δεν έρχεται να δει εσένα. Εσύ είσαι ένα μέρος της ιστορίας. Θέλει να δει ένα συνολικό πράγμα.

-Ποιο μέρος της ερμηνευτικής διαδικασίας σας αρέσει περισσότερο και πόσο εύκολο είναι να απεκδυθείτε έναν ρόλο και να προχωρήσετε στον επόμενο;

Συνήθως επειδή παίζω αρκετούς μήνες τους ρόλους που αναλαμβάνω, υποδέχομαι με μεγάλη χαρά την ολοκλήρωσή του και την έλευση του επόμενου. Γιατί κακά τα ψέματα, από ένα διάστημα και μετά, ζητάς κάτι καινούργιο. Το ωραιότερο διάστημα ενός ρόλου δεν είναι για μένα ούτε καν οι πρόβες. Είναι αυτό το διάστημα πριν τις πρόβες, που παίρνω τα τετράδιά μου και γράφω για τους ρόλους πράγματα που φαντάζομαι. Αυτή η ονειρική προετοιμασία πριν τις πρόβες είναι τα ωραιότερα καλοκαίρια που έχω περάσει τα τελευταία 30 χρόνια. Είναι αυτά που είναι να γίνει ένας ρόλος τον χειμώνα και εγώ στις παραλίες γράφω στα τετράδιά μου και ονειρεύομαι. Η ονειροπόληση του ρόλου είναι πάντα ωραιότερη από την πραγμάτωσή του. Όταν τυχαίνει η πραγμάτωση να βρει έστω και λίγο από το όνειρό μου, τότε η χαρά είναι ακόμη μεγαλύτερη.

Πάτροκλος Σκαφίδας

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ – ΔΡΑΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ Γιώργος Σκεύας

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ – ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ Γιώργος Σκεύας

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ Εβελίνα Δαρζέντα

ΜΟΥΣΙΚΗ – ΗΧΟΙ Σήμη Τσιλαλή

ΦΩΤΙΣΜΟΙ Κατερίνα Μαραγκουδάκη

ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ Γιάννης Σαβουιδάκης

ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΟΥ Άγγελος Καραβασίλης

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ Πάτροκλος Σκαφίδας

Πρωταγωνιστούν : Δημήτρης Καταλειφός, Μαρία Καλλιμάνη, Γιώργος Νούσης, Γιώργος Ζιόβας, Χρήστος Ευθυμίου, Χαρά Μάτα Γιαννάτου, Τάσος Λέκκας, Δημήτρης Αποστολόπουλος, Γιώργος Πατεράκης, Χρύσα Γκινίκη, Ιοκάστη – Aγαύη Παπανικολάου

INFO

Θέατρο Εμπορικόν

Σαρρή 11, τηλ. 2103211750

Ημέρες – ώρες παραστάσεων: Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο : 20:30,

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Τετάρτη & Κυριακή : 19:00

Εισιτήρια : Από 15 ευρώ

Αγορά Εισιτηρίων

www.pskafidas.comPatroklos Skafidas
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Χρυσός Αλέξανδρος στην Ιρανή Φαραχνάζ Σαριφί

Μουσείο Μπενάκη: Ο πολύτροπος Γιάννης Κωστόπουλος αποκαλύπτεται μέσα από μια έκθεση μνήμης

Η Πάτι Σμιθ στην Ελλάδα και στη Στέγη στις 14 και 15 Μαρτίου