Η ιταλική πόλη και οι γύρω περιοχές προσπαθούν ακόμη να συνέλθουν από την επέλαση του κορονοϊού και από τους χιλιάδες θανάτους
Τον Μάρτιο του 2020, αυτό το νοσοκομείο βρέθηκε στο επίκεντρο της πανδημίας που άρχισε να εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη. Σε μερικές περιοχές της Βόρειας Ιταλίας, γύρω από το Μπέργκαμο, ο ιός σκότωσε μέσα σε τρεις εβδομάδες περισσότερους ανθρώπους από όσοι πέθαναν το 2019. Τα σημάδια στην τοπική κοινωνία είναι ακόμη εμφανή. Το Τζουκαρέλο στο Νέμπρο είναι ένας από τους δήμους που επλήγησαν περισσότερο στο Μπέργκαμο.
Ο Ματέο Τσέλα είναι ιερέας εδώ τα τελευταία 10 χρόνια. Η βραδινή λειτουργία μετατρέπεται συχνά σε μια τελετή μνήμης όλων αυτών που χάθηκαν, λόγω κορονοϊού. Μεταξύ Μαρτίου και Απριλίου, απεβίωσε περίπου το 2% του πληθυσμού του Νέμπρο: «Πέρα από τις στατιστικές, υπήρχαν άτομα που ήταν πολύ ξεχωριστά στην κοινωνία μας. Για παράδειγμα μια 58χρονη μαία. Ήταν μια δραστήρια εθελόντρια στην ενορία μας. Την ήξεραν όλοι. Ήταν πάντα πρόθυμη να βοηθήσει τις μητέρες που ήθελαν κάτι. Φρόντιζε και τη δική της ηλικιωμένη μητέρα, πριν αυτή πεθάνει από την Covid-19. Μετά κόλλησε και η ίδια και πέθανε μια εβδομάδα αργότερα. Λίγες εβδομάδες, πριν γίνει γιαγιά. Υπήρχε μια μέρα τον Μάρτιο, που το τηλέφωνό μας χτύπησε 16 φορές. Κάθε φορά, ήταν για το θάνατο κάποιου συμπολίτη μας».
Το ποσοστό θνησιμότητας στην περιοχή αυξήθηκε κατά 400% το 2020. Οι εκκλησίες σταμάτησαν να χτυπούν την καμπάνα για τις κηδείες. Ήταν μια πηγή έντονου άγχους και φόβου για την κοινότητα. Τα γραφεία τελετών δεν προλάβαιναν να διεκπεραιώσουν το έργο τους και τα τοπικά νεκροταφεία έπρεπε να διακόψουν προσωρινά τη λειτουργία τους: «Όταν οι επικήδειες τελετές διακόπηκαν, μαζευόμασταν εδώ πολύ λίγοι. Μόνο οι κοντινοί συγγενείς. Κάναμε μια σύντομη επιμνημόσυνη δέηση για την σωτηρία των ψυχών που διαρκούσε ελάχιστα λεπτά. Ήταν μια πολύ έντονη στιγμή. Ήταν το μόνο μέσο, ο μόνος διαθέσιμος τρόπος να υπάρξει λίγη ανθρωπιά στο τελικό στάδιο της ζωής των ανθρώπων που πέθαναν. Δεν τους είχαν δώσει καμιά προσοχή, λόγω των συνθηκών. Οι άνθρωποι αυτοί έφυγαν από τη ζωή στην απόλυτη απομόνωση, μακριά από τους αγαπημένους τους» συμπληρώνει ο ιερέας.
Η Σάρα και ο Ντιέγκο βίωσαν τι σημαίνει να χάνεις τους αγαπημένους σου, στην απόλυτη απομόνωση. Ο Ντιέγκο είναι μεταλλουργός. Έχασε τον πατέρα και τη μητέρα του μέσα σε τέσσερις μέρες. Την ίδια περίοδο, η Σάρα που δούλευε ως σεκιούριτι στο αεροδρόμιο του Μπέργκαμο έχασε τον πατέρα της. Ο Ντιέγκο Φεντερίτσι αναφέρει: «Έφερε τους γιους του στη ζωή. Κι όμως πέθανε μόνος του. Το ίδιο και η μάνα μου. Κανείς δεν πρέπει να βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση. Και κάτι αντίστοιχο έγινε και με τον δικό της πατέρα».
Η Σάρα Ινβερνίζι επισημαίνει: «Ο πατέρας μου ήταν νέος. 67 ετών. Δεν είχε κανένα παθολογικό πρόβλημα. Η υγεία του ήταν πολύ καλή. Ήταν εμπύρετος στο σπίτι για πέντε μέρες. Ο πυρετός δεν έπεφτε. Ο γιατρός του από το τοπικό κέντρο υγείας του είπε ότι αν δεν είχε αναπνευστικό πρόβλημα και δεν είχε έρθει σε επαφή με κάποιον Κινέζο, δεν ήταν κορονοϊός. Ότι δεν χρειαζόταν να ανησυχούμε. Ότι ήταν μια απλή γρίπη. Αλλά ο πυρετός δεν έπεφτε. Γι’ αυτό η μάνα μου αποφάσισε να τον πάει στα επείγοντα. Ο πατέρας μου περπάτησε και μπήκε στο αυτοκίνητο. Οδήγησαν μέχρι το νοσοκομείο. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδαμε».
Η Σάρα και ο Ντιέγκο γνωρίστηκαν, ενώ θρηνούσαν τις απώλειες των δικών τους. Τώρα ζουν μαζί. Συμμετέχουν στην ένωση «Καταγγέλουμε», που ζητά απαντήσεις και δικαιοσύνη σε σχέση με το τι πήγε τόσο λάθος σε σχέση με τον κορονοϊό, στην αρχή στο Μπέργκαμο και στη συνέχεια σε όλη την Ιταλία:«Είμαι θυμωμένος. Οι γονείς μας έφυγαν από τη ζωή πολύ νωρίς. Δεν το άξιζαν. 60.000 άνθρωποι δεν έπρεπε να πεθάνουν με αυτόν τον τρόπο. Τόσες οικογένειες καταστράφηκαν εξαιτίας αυτής της κατάρας. Και αυτός είναι ο λόγος που αγωνιζόμαστε. Απαιτούμε δικαιοσύνη. Προσπαθούμε να καταλάβουμε τι μπορούσαμε να κάνουμε και τι όχι. Θέλουμε να ξέρουμε αν τηρήθηκαν οι νόμοι. Φτάνει!» τονίζει ο Ντιέγκο.
Σ’ αυτό το διαγνωστικό κέντρο στο Μιλάνο γίνονται περίπου 300-500 τεστ Covid την ημέρα. Ανάμεσα στο ιατρικό προσωπικό είναι και ο 29χρονος Καρίμ Ρασντί. Είναι στρατιωτικός ιατρός που έχει πάρει μέρος σε αποστολές στο Αφγανιστάν και τον Λίβανο. Στην αρχή του πρώτου κύματος αποσπάστηκε στο νοσοκομείο του Μπέργκαμο και βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα. Συμφώνησε να μας συνοδεύσει ένα απόγευμα στο νοσοκομείο, τον τόπο όπου έλαβαν χώρα όλα τα τραγικά περιστατικά τους προηγούμενους μήνες:
«Θυμάμαι έναν άνδρα να κλαίει. Δεν μπορούσε να σταματήσει. Τον πλησίασα για να δω τι συμβαίνει. Μου είπε ότι ο γιος του νοσηλευόταν στο ίδιο νοσοκομείο για πολλές μέρες και ανησυχούσε πολύ. Μπήκα στον υπολογιστή για να δω την κατάσταση του γιου του, που είχε γεννηθεί το 1977. Ήταν πολύ νέος. Είδα ότι ήταν στην εντατική. Τηλεφώνησα για να δω πώς τα πάει. Μου ανακοίνωσαν ότι είχε πεθάνει πριν από λίγα λεπτά. Δεν μου είχε συμβεί ξανά κάτι παρόμοιο στη ζωή μου. Έπρεπε να πω σε έναν πατέρα ότι ο γιος του είχε μόλις πεθάνει».
Στους δύο μήνες που εργάστηκε στο νοσοκομείο υπήρξαν και συγκινητικές στιγμές: «Η πιο ωραία μου ανάμνηση έχει να κάνει με έναν από τους ασθενείς μας. Ήταν εδώ σε κρίσιμη κατάσταση. Τελικά όμως ανέρρωσε και έφυγε από το νοσοκομείο. Είναι ξυλουργός. Και μετά από κάποιο διάστημα επέστρεψε με πολλές μικρές καρδιές που είχε φτιάξει από ξύλο, που έγραφαν "Mola mia" Στην διάλεκτο του Μπέργκαμο αυτό σημαίνει "Μην παραιτείσαι ποτέ!"»
Το Μπέργκαμο και όλη η περιφέρεια συνεχίζει να μαθαίνει πώς να ζει με την πανδημία. Ο πατήρ Ματέο διοργανώνει συχνά συγκεντρώσεις στήριξης για τη νεολαία, η ζωή της οποίας έχει ανατραπεί βίαια από την πανδημία. Πέρα από τον πόνο και το πένθος, αυτή η τραγωδία δημιούργησε ένα νέο πλαίσιο αλληλεγγύης και κοινής αναφοράς για τους κατοίκους, σύμφωνα με τον ιερέα Ματέο Τσέλα: _«Μερικοί είδαν την πανδημία ως έναν τρόπο να γίνουν χρήσιμοι στην κοινωνία και στον κόσμο. Άλλοι κατάλαβαν ότι πρέπει να σοβαρευτούν στην ζωή τους και να δείξουν μεγαλύτερη υπευθυνότητα. Εργάστηκαν προς αυτή την κατεύθυνση. Είναι αλήθεια ότι δεν το έκαναν όλοι, γιατί δεν είχαν τα αντίστοιχα συναισθήματα. Αλλά υπάρχουν θετικά παραδείγματα ανθρώπων που δεν αφέθηκαν στον φόβο και την παραίτηση». _