Σέλομο Σέλιντζερ: Ο 92χρονος Εβραίος γλύπτης και επιζών του Ολοκαυτώματος αφηγείται τη ζωή του

Auschwitz (file photo)
Auschwitz (file photo) Πνευματικά Δικαιώματα Matthias Schrader/Copyright 2020 The Associated Press. All rights reserved
Από euronews with AFP
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button
Αντιγραφή/Επικόλληση το λινκ του βίντεο πιο κάτω:Copy to clipboardCopied

«Ένα μικρό κομμάτι του έργου μου αφορά το πέρασμά μου από αυτή τη ναζιστική κόλαση. Όμως όλο το υπόλοιπο είναι ένας ύμνος στη ζωή, διότι αγαπώ τη ζωή, αγαπώ τους ανθρώπους και πιστεύω στον άνθρωπο».

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Έχοντας επιζήσει από εννέα ναζιστικά στρατόπεδα, ο γλύπτης Σέλομο Σέλιντζερ γιορτάζει τα 92 χρόνια μιας ζωής που αποδείχθηκε δυνατότερη του θανάτου. Ο Πολωνοεβραίος καλλιτέχνης κατάφερε να ξεπεράσει τους εφιάλτες του χάρη στο ξύλο και τις πέτρες που χαράσσει και στην αγάπη της συζύγου του Ρουθ.

Γεννημένος το 1928 στην πόλη Στσάκοβα, κοντά στο Άουσβιτς της Πολωνίας, ο Σέλιντζερ έχει εκθέσει περίπου σαράντα από τις δημιουργίες του σε δημόσιους χώρους, ενώ μόλις είδε την έκδοση της βιογραφίας του με τίτλο «Νύχτα και φως: Από τις πορείες του θανάτου στο μονοπάτι της ζωής» σε επιμέλεια του συγγραφέα Λοράνς Νομπεκούρ. Στα 36 του κεφάλαια αφηγείται την ιστορία της κόλασης, την καταστροφή της οικογένειάς του, την αμνησία από την οποία υπέφερε για επτά χρόνια και εν συνεχεία την αναγέννησή του στο Ισραήλ και στη Γαλλία.

Από το 1956 ζει και δημιουργεί στο Παρίσι και συνεχίζει μέχρι και σήμερα. «Εδώ έφτιαξα την τέχνη μου, την οικογένειά μου. Λατρεύω τη Γαλλία. Είναι σα να έχω κολλήσει πέτρες και γλυπτά στα πόδια μου και να μη μπορώ να κουνηθώ», λέει.

«Η ζωή είναι πιο ιερή από τον Θεό - αν υπάρχει Θεός. Η φύση που έωσε την αμνησία, ηοποία μου επέτρεψε να ξαναφτιάξω τον εαυτό μου κι από εκεί ανέλαβε η τέχνη. Η ζωή όμως υπερισχύει όλων. Όταν έχεις αντιμετωπίσει τον θάνατο, τα βασανιστήρια, τη δυστυχία, το εκτιμάς με έναν εξαιρετικό τρόπο», εξηγεί ο Σέλιντζερ που επισημαίνει ότι οι εφιάλτες του εξακολουθούν να τον στοιχειώνουν: «Όταν μια εικόνα με εμπνέει, σκέφτομαι αυτό να το μετατρέψω σε έργο τέχνης, σε φως».

Όσο για το πώς του ήρθε η ιδέα να γίνει καλλιτέχνης αυτό το χρωστά στη γυναίκα της ζωής του. «Άρχισα για να ευχαριστήσω ένα νεαρό κορίτσι», λέει, εννοώντας τη Ρουθ, η οποία θα γινόταν σύζυγός του. «Ήταν στο όρος Κάρμελ (Ισραήλ). Έκανα έναν μικρό άνδρα με τον φλοιό ενός πεύκου. Εκείνη πίστεψε ότι ήταν τόσο όμορφο που, όταν επέστρεψα στο κιμπούτζ μου, πήρα έναν καθρέφτη κι έναν κορμό δέντρου και με εργαλεία ξυλουργικής έφτιαξα το πορτραίτο μου. Κι αφού κρατά το κεφάλι μου, κρατά κι εμένα και είναι πάντα εκεί. Εκείνη πίστεψε ότι ήμουν καλλιτέχνης και χάρη σε εκείνη μπορώ να κάνω τα πάντα με αγάπη».

«Διορθώστε τον κόσμο»

Τι βιώνει όμως με το ξύλο ή την πέτρα; «Ο τρόπος του δικού μου δημιουργείν είναι να αναζητώ φως στην ύλη. Ένα κομμάτι πέτρας, ένας κορμός, αρχίζω μόνο όταν καταλαβαίνω ποιο είναι το θέμα μου».

Προειδοποιεί τον κόσμο να μην ξεχάσει την ιστορία, γιατί αυτό «μπορεί να καταδικάσει έναν λαό για να την ξαναζήσει», ενώ επισημαίνει τον κίνδυνο «των ομάδων που καλλιεργούν το μίσος», αναζητώντας έναν αποδιοπομπαίο τράγο. «Σε τέτοιες ομάδες το άτομο γίνεται κομμάτι, η ομάδα δεν έχει ούτε εγκέφαλο ούτε καρδιά».

Όσον αφορά στη θρησκεία, ο Σέλιντζερ λέει ότι τον Θεό «δεν τον έχει συναντήσει» και πως, αν υπάρχει, είναι μέσα στις ανιδιοτελείς σωτήριες χειρονομίες. «Κάθε άνθρωπος έχει μια θεϊκή σπίθα και ίσως ένα έργο τέχνης του επιτρέπει να ανακαλύψει τον δικό του πλούτο».

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Θεσσαλονίκη: 78 χρόνια μετά την αναχώρηση του πρώτου "τρένου θανάτου" για το Άουσβιτς

Γιώργος Τζιρτζιλάκης: «Η συλλογή του Νίκου Αλεξίου είναι ένα ημερολόγιο, το συναξάρι μιας δεκαετίας»

«Δάσος» & «Eternal you»: Δύο εξαιρετικές ταινίες τεκμηρίωσης στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσ/νίκης