Ο Γιάννης Χουβαρδάς παρουσιάζει στο Παλαιό Ελαιουργείο, στην Ελευσίνα, στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας την παράσταση «Don’t Look Back», που στηρίζεται στο μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ«Μην κοιτάξεις πίσω» είναι η προσταγή του Πλούτωνα στον Ορφέα, για να αποκτήσει και πάλι την Ευρυδίκη του από το βασίλειο του Άδη. Είναι η μόνη προϋπόθεση που επιβάλλει ο Κάτω Κόσμος για να αναγεννηθεί ο μυθικός έρωτας των δύο θνητών. Η φράση αυτή, η προϋπόθεση που δίνει νόημα στο παρόν και το μέλλον, που γεννά προσδοκία και προσφέρει μια ελπίδα αθανασίας στους ανθρώπινους έρωτες είναι ο τίτλος της παράστασης που ετοιμάζει ο Γιάννης Χουβαρδάς στην Ελευσίνα. Είναι το Μυστήριο 76 Don’t Look Back, που παρουσιάζεται από τις 19-29 Μαΐου****στις αποθήκες του Παλαιού Ελαιουργείου, στο πλαίσιο της 2023 Ελευσίνα Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης.
Στον τόπο όπου ο πάνω κόσμος συναντά τον κάτω, σύμφωνα με τη μυθολογία, μας περιμένει ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο με το όνομα Spectre. Κατοικείται από σκιές-φαντάσματα που αναβιώνουν διάφορες στιγμές του αρχετυπικού μύθου, την αρχή, την κορύφωση και τη μοιραία κατάληξη της ιστορίας των δύο ερωτευμένων, κάθε ανθρώπινου έρωτα για διαφορετική, κάθε φορά, αιτία. 35 θεατές θα περιηγούνται σ’ αυτό το μεταίχμιο ζωής και θανάτου, έρωτα και απογοήτευσης, πριν και μετά, φορώντας μάσκες.
Το κοινό εισέρχεται λοιπόν στο λαβυρινθώδες ξενοδοχείο-φάντασμα, ξεκινώντας μια πορεία προς τον Άδη. Ακολουθεί τις ονειρικές μορφές που εμφανίζονται, δρουν και εξαφανίζονται, που το παρασύρουν να βιώσει από πολύ κοντά τις δικές του εμπειρίες. Όλα αυτά τα πρόσωπα, που υπήρξαν κάποια στιγμή της ζωής τους ένας Ορφέας ή μία Ευρυδίκη, είναι πλέον τα απομεινάρια ενός τραγικού, ανεκπλήρωτου ή αλύτρωτου έρωτα. Ενός έρωτα που γεννήθηκε και πέθανε μέσα στο Hotel Spectre αφήνοντας το «θύμα» και πολλές φορές και τον «θύτη», ακρωτηριασμένους, σαν άυλες οπτασίες να στοιχειώνουν τους χώρους του «ξενοδοχείου», χωρίς δυνατότητα επαφής ή οποιασδήποτε επικοινωνίας με το ταίρι τους, κάποιες φορές ορατό στο κοινό, αλλά ποτέ στους ίδιους.
Στη διάρκεια αυτής της διαδρομής ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει στην στιγμή που συνέβη το μοιραίο: ο φόνος, η αυτοκτονία, ο οδυνηρός χωρισμός, η θανατηφόρα αρρώστια, η προδοσία, η τρέλα, ακόμα και μια αναπάντεχη ή ανεξήγητη εξαφάνιση. Το φάντασμα κάθε ήρωα επιστρέφει ξανά και ξανά, χωρίς τέλος, χωρίς κάθαρση, σαν σε επαναλαμβανόμενη τιμωρία, στον τόπο και τον χρόνο του «εγκλήματος», ψάχνοντας το χαμένο του άλλο μισό, επαναβιώνοντας το γεγονός που τον οδήγησε στην κατάσταση αυτής της «αιώνιας αιχμαλωσίας». Ο χώρος και ο χρόνος χάνουν τη συνήθη τους μορφή και σαν σε όνειρο το συνειδητό παραχωρεί τη θέση του στο υποσυνείδητο. Η φαντασία γίνεται κυρίαρχη και όλα μπορούν να συμβούν.
Μιλήσαμε με τον Γιάννη Χουβαρδά για την ιδιαίτερη αυτή παράσταση, για τον μύθο, τα φαντάσματα του παρελθόντος, τις σκιές και το φως.
-Η Ελευσίνα είναι ο τόπος που έχει να κάνει πολύ με τη σχέση του πάνω και του κάτω κόσμου, με το μεταίχμιο ζωής και θανάτου, έρωτα και συντριβής. Τι είναι αυτό που σας εμπνέει και τι «δίνει» η ίδια η περιοχή σε αυτό το ξενοδοχείο;
Δεν ήταν τυχαία η επιλογή του χώρου. Η ιδέα αυτού του ξενοδοχείου πρέπει να ομολογήσω ότι με έχει επισκεφτεί από πολύ παλιά, πριν από τη δεκαετία του ’90. Εξελίχθηκε μέσα στα χρόνια. Προσπάθησα να την υλοποιήσω με άλλους τρόπους, σε άλλες συνθήκες και με άλλους οργανισμούς. Το υπέρογκο κόστος της δεν επέτρεψε να προχωρήσει. Μετά η ιδέα μεταμορφώθηκε και έγινε κάτι πιο διαχειρίσιμο. Όταν ανέλαβε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός την καλλιτεχνική διεύθυνση, μπήκαν όλες αυτές οι ιδέες στη θέση τους. Ο χώρος είναι ιδανικός, γιατί μιλάμε για τον κάτω κόσμο, τα Ελευσίνια μυστήρια, την επαφή του πάνω και του κάτω κόσμου, το μύθος της Περσεφόνης και της Δήμητρας. Από την άλλη πλευρά, μιλάμε για το Παλαιό Ελαιουργείο, που είναι ένας χώρος που έχει βιώσει πολλά πράγματα στο παρελθόν. Ήταν ένας χώρος από όπου πέρασαν πολλοί άνθρωποι και άφησαν εκεί ένα μέρος της ζωής τους. Ήταν δύσκολες εποχές, όπως και οι ζωές των ανθρώπων. Μετατράπηκε στη συνέχεια από Ελαιουργείο, σε ένα χώρο πολιτισμού και στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε. Τώρα με την αναστήλωσή του, δίνεται μια ευκαιρία να φιλοξενηθεί εκεί η ιδέα μου. Ταιριάζει πολύ με την Ελευσίνα και στη συγκεκριμένη τοποθεσία. Ο χώρος πίσω από το Παλαιό Ελαιουργείο, τον οποίο αξιοποιούμε οπτικά, είναι μέρος μιας ευρύτερης εικόνας ενός άλλου κόσμου, καθώς υπάρχουν πολλά κτίρια μισογκρεμισμένα και εγκαταλελειμμένα. Οπότε όλος αυτός ο χώρος έχει κάτι μυστηριακό, που τον συνδέει με το παρελθόν και τον κάτω κόσμο.
-Ποιο είναι το στοιχείο που σας ελκύει στο μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης;
Είναι ένας αρχετυπικός μύθος που σχετίζεται έντονα με το υπαρξιακό ζήτημα του ανθρώπου. Έχει να κάνει βέβαια με τον έρωτα, όπου τα πράγματα είναι πολύ φανερά, καθώς είναι ένας ιδανικός έρωτας, ο οποίος καταστρέφεται από ένα μοιραίο γεγονός και ακολουθεί η προσπάθεια να ανακτηθεί το ιδανικό μέσα από την ανάδυση της Ευρυδίκης στον πάνω κόσμο από τον Ορφέα. Ο μύθος έχει να κάνει όμως επίσης με το αν έχουμε όλοι μας σαν υπάρξεις μια πραγματική προοπτική σ’ αυτό τον κόσμο, να ολοκληρωθούμε σαν οντότητες ή ανήκουμε στον κάτω κόσμο, από την στιγμή που γεννιόμαστε. Αυτή είναι η βάση του προβληματισμού, που δημιουργεί σε μένα ο μύθος.
-Εσείς βλέπετε αυτή την προοπτική, γιατί ο μύθος δεν «βλέπει» αυτή την ολοκλήρωση της ανθρώπινης οντότητας;
Όντως. Αυτό που λέει σε μένα ο μύθος είναι ότι ακόμη και στον επάνω κόσμο ζούμε σαν σκιές, με δανεικό χρόνο και ανήκουμε στην πραγματικότητα σε μια άλλη διάσταση. Αυτός είναι ο πυρήνας και της παράστασης που έχουμε ετοιμάσει. Ο κόσμος μπαίνει μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο, το οποίο έχει διάφορους συμβολισμούς. Ένας βασικός συμβολισμός είναι η φιλοξενία. Ο κάτω κόσμος, ο Άδης φιλοξενεί, σύμφωνα με τη λογοτεχνία και τη μυθολογία, ζωντανούς που πηγαίνουν εκεί. Μέσα σε αυτό το εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο, οι θεατές συναντούν σκιές, μορφές σαν τις δικές τους, που έχουν ζήσει στο παρελθόν και έχουν βιώσει αυτούς τους ιδανικούς έρωτες. Ο ιδανικός έρωτας που καταλήγει πάντα τραγικά, είναι μια έκφραση της μη δυνατότητας της ανθρώπινης ύπαρξης να ζει για πάντα στον ενεστώτα χρόνο.
-Πώς λειτουργεί για εσάς προσωπικά αυτή η προϋπόθεση, η απαγόρευση-προσταγή του Πλούτωνα στον Ορφέα «Μην κοιτάξεις πίσω»;
Όπως λειτουργεί νομίζω στον καθένα μας, με την έννοια ότι όλοι μας μπορούμε να καταλάβουμε ή να ερμηνεύσουμε αυτό το να «Μην κοιτάξεις πίσω» με πολλούς τρόπους. Ίσως ο πιο εύκολος που έρχεται στο μυαλό μου, είναι να μην κοιτάζουμε πίσω προς το παρελθόν, αλλά να κοιτάζουμε μπροστά στο παρόν ή το μέλλον. Να μην μας βαραίνει δηλαδή το παρελθόν με πράγματα τα οποία δεν έχουν πλέον σημασία. Αυτό, όπως καταλαβαίνετε, είναι δίκοπο μαχαίρι, γιατί το παρελθόν δεν γίνεται να αποκοπεί από το παρόν και το μέλλον. Η άλλη διάσταση του «Μην κοιτάξεις πίσω» είναι ότι το πίσω είναι μερικές φορές πιο φωτεινό από το εμπρός. Αγωνιούμε πολλές φορές για το μέλλον μας και αγχωνόμαστε, ενώ το παρελθόν είναι κάτι που έχει περάσει και δεν μας αγχώνει. Μας φωτίζει στην ουσία το παρόν και το μέλλον μας.
-Εσείς κοιτάζετε πίσω γενικά;
Αναπόφευκτα. Πρέπει να μαθαίνει κανείς από τα λάθη του παρελθόντος και να αντλεί συμπεράσματα. Δεν είναι μόνο αν θέλω ή πρέπει δεοντολογικά να κοιτάμε πίσω, υπό την έννοια να φωτίζει το παρελθόν το παρόν και το μέλλον μας, αλλά δεν μπορούμε ουσιαστικά να το αποφύγουμε. Οι αναμνήσεις μας κυνηγούν. Μας κυνηγούν με τη μορφή εικόνων, ανθρώπων, με τη μορφή σκέψεων. Οπότε είναι κάτι αναπόφευκτο.
-Αναπολείτε δηλαδή, αναθεωρείτε; Σας πιάνει μια διάθεση να ανασκευάσετε κάτι;
Πάντα. Νομίζω ότι έτσι πορευόμαστε. Αν δεν αντλήσεις δύναμη και μαθήματα από το παρελθόν σου, δεν μπορείς να δικαιώσεις στην ουσία την ύπαρξή σου. Διότι είμαστε μια συνέχεια, δεν είμαστε αποκομμένοι από το παρελθόν μας. Είμαστε το παρελθόν μας, το παρόν και το μέλλον μας.
-Μερικές φορές κολλάμε όμως σε κάτι που έχει τελειώσει. Εγκλωβιζόμαστε με ένα τρόπο σε ένα παρελθόν. Γυρίζουμε πίσω. Επιστρέφουμε διαρκώς σε κάτι που έχει λήξει.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΣυμβαίνει αλλά όχι απαραίτητα. Μερικές φορές το γυρίζω πίσω σημαίνει ότι δεν φοβάμαι να γυρίσω, να κοιτάξω κατάματα το παρελθόν μου, τα λάθη μου, τα βιώματα που ενδεχομένως με φοβίζουν. Μην ξεχνάμε ότι ένα τέτοιο μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία του πολιτισμού είναι και η ψυχανάλυση. Άρα δεν είναι πάντα κακό να γυρίζει κανείς πίσω, αρκεί να μην βαλτώσει και να μην αφήσει το παρελθόν να τον πλακώσει.
-Τελικά τι είναι αυτό που μας σώζει από το παρελθόν, από τα φαντάσματα και τις σχέσεις του παρελθόντος;
Εγώ δεν θα χρησιμοποιούσα τη λέξη «σώζω», γιατί πολλές φορές το να φέρουμε στη ζωή μας και πέραν αυτής, ο,τι έχουμε βιώσει, συμπεριλαμβανομένων και των προσώπων, πιστεύω ότι μας πλουτίζει. Δεν είναι σωστό να προσπαθούμε να απαλλαγούμε από βιώματα και ανθρώπους του παρελθόντος. Πρέπει να συμβιώνουμε με αυτά και νομίζω ότι όλα αυτά είναι κομμάτι μας. Εγώ για παράδειγμα δεν κλείνω κεφάλαια. Δεν μπορώ να το κάνω. Τα αφήνω πάντα μισάνοιχτα, να υπάρχουν εκεί, γιατί με βοηθούν να ξέρω ποιος είμαι. Η μόνη ένσταση που έχω είναι μόνο, όταν κάποιος βυθίζεται στο παρελθόν και χάνει την αίσθηση του παρόντος και των ευκαιριών που του προσφέρει, την ελάχιστη και ιδιαίτερη πολύτιμη ζωή που υπάρχει μπροστά μας.
-Ως σκηνοθέτης, επιστρέφετε σε έργα με τα οποία έχετε καταπιαστεί στο παρελθόν; Έχετε μια αίσθηση ανολοκλήρωτου και ανικανοποίητου;
Όχι συνειδητά και όχι με την έννοια ότι επιστρέφω σε κάποιο συγκεκριμένο έργο. Αν παρακολουθήσει κανείς την πορεία μου θα δει ότι μόνο μια φορά έχω επαναλάβει σκηνοθεσία στο ίδιο έργο. Είναι η «Λούλου» του Φ. Βέντεκιντ, που την έκανα μια φορά στο εξωτερικό και μια στην Ελλάδα. Ήταν κυρίως θέμα μιας σειράς πρακτικών συμπτώσεων που με οδήγησε σε αυτό, καθώς αποφεύγω να επανέρχομαι σε κάτι που έχω ήδη εξαντλήσει. Γιατί όταν δουλεύω ένα έργο, το εξαντλώ. Παρόλα αυτά, χωρίς να το καταλαβαίνω, επιστρέφω σε διαδικασίες, σε σκέψεις, εικόνες και ιδέες με αφορμή άλλα, παρόμοια έργα, που έχουν κοινό θέμα.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
-Ο Ορφέας γυρίζει να κοιτάξει πίσω του όχι μόνο από λαχτάρα και προσδοκία αλλά και από περιέργεια. Μπορεί αυτή να έχει τελικά δύο όψεις, μια καλή και μια κακή;
Είναι και τα δύο. Κάθε περιέργεια είναι πάντως δημιουργική. Η περιέργεια είναι η αρχή της δημιουργίας και ειδικά στην τέχνη. Η προσταγή, ο όρος «Μην κοιτάξεις πίσω» και η μη τήρησή του από τον Ορφέα δεν έχει απαραίτητα μόνο κάτι αρνητικό. Έχει και κάτι θετικό. Ο Ορφέας προσπαθεί να τηρήσει εναγωνίως τον όρο, αλλά δεν τα καταφέρνει γιατί είναι άνθρωπος. Δεν θα έλεγα ότι πρόκειται για περιέργεια στη δική του περίπτωση. Είναι αγωνία να πιστοποιήσει με τα ίδια του τα μάτια ότι αυτό που του υποσχέθηκε κάποιος τρίτος, έστω μια θεότητα, είναι αληθινό. Φοβάται ότι μπορεί να τον κορόιδεψε ο θεός. Υπάρχει κι ένα θέμα πίστης, προσωπικής στάσης στα πράγματα. Εγώ πιστεύω πάντα ότι τίποτε δεν είναι μονοδιάστατο. Οποιαδήποτε σκέψη, πράξη, απόφαση εμπεριέχει πάντα και το αντίθετό της.
-Υπάρχει και μια αίσθηση αιώνιας αιχμαλωσίας σ’ αυτό το μύθο;
Πολύ σωστά. Υπάρχει αυτή η αίσθηση στο μύθο και οι μύθοι είναι εκεί για να ανατρέπονται, για να προσφέρει η νεότερη γενιά μια διαφορετική εκδοχή τους. Μια παραλλαγή. Υπάρχει αυτή η διάσταση, αλλά εγώ δεν βλέπω μόνο απαισιόδοξα τον μύθο. Εγώ τον βλέπω ως ένα παιχνίδι με τη μοίρα. Αφού εκεί υπάρχει το ελάχιστο περιθώριο να πει κανείς όχι, έστω κι αν η μοίρα του στερήσει την ανταμοιβή που του υποσχέθηκε, είναι κι αυτό σημαντικό. Άρα όλα είναι θέμα προσωπικής οπτικής του μύθου. Εγώ μπορώ να φανταστώ τον Ορφέα μετά από αυτό που συνέβη, να αφαιρεί τη ζωή του ή να συνεχίζει τη ζωή του. Κοιτάξτε γύρω μας πόσες περιπτώσεις Ορφέα και Ευρυδίκης υπάρχουν κυριολεκτικά και μεταφορικά. Οι άνθρωποι καταφέρνουν και συνεχίζουν τη ζωή τους. Βρίσκουν κατά κανόνα μια διέξοδο, έναν άλλο σύντροφο, προχωρούν.
-Ποιες στιγμές αυτής της ζωής, της ανθρώπινης διαδρομής αποτυπώνουν αυτές οι μορφές-σκιές του ξενοδοχείου που έχετε «ανοίξει» στην Ελευσίνα;
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΑφορούν διαφορετικές εκδοχές και διαφορετικές στιγμές του μύθου. Υπάρχουν δηλαδή στιγμές κορύφωσης, στιγμές αναπόλησης του παρελθόντος. Είναι στιγμές που η αγωνία του απόλυτου έρωτα είναι εγκλωβισμένη μέσα σε έναν εφιάλτη, από τον οποίο δεν μπορεί να βγει κάποιος. Είναι η στιγμή που βρίσκεται κάποια διέξοδος για κάποιον από τους δύο. Είναι στιγμές που τα δύο πρόσωπα συναντιούνται σε μια άλλη διάσταση. Όχι ο Ορφέας και η Ευρυδίκη, αλλά κάποιοι Ορφείς και Ευρυδίκες. Θα δείτε διαφορετικές στιγμές, σκληρές, σκοτεινές, φωτεινές, τρυφερές, όπως ακριβώς αρμόζει σε όλη την περιπέτεια του έρωτα.
-Οι θεατές θα κινούνται στα διάφορα κτίρια;
Οι θεατές δεν θα κινούνται σε αυτά τα κτίρια. Απαγορεύεται για λόγους ασφαλείας να χρησιμοποιηθούν τα πίσω κτίρια. Αλλά μπροστά στο Παλαιό Ελαιουργείο που έχει αναστηλωθεί, υπάρχουν τρεις μεγάλες αίθουσες που θα χρησιμοποιηθούν. Οι θεατές θα ξεκινούν από τον προαύλιο χώρο. Θα γίνεται ένα δρώμενο εκεί και μετά θα μπαίνουν μέσα και θα περνούν διαδοχικά από τις τρεις αίθουσες, για να καταλήξουν και πάλι στον προαύλιο χώρο, όπου θα συμβαίνει η τελική σκηνή. Είναι μια παράσταση που δεν μπορεί να περιγραφεί ως θέατρο.
-Άρα πώς θα την περιγράφατε;
Είναι μια παράσταση που συνδυάζει πολλές μορφές τέχνης. Πέρα από την προφανή θεατρική διάσταση, γιατί υπάρχει λόγος, κείμενο, ηθοποιοί, υπάρχει έντονη εικαστική διάσταση, η έννοια του περιπατητικού θεάτρου, καθώς και η έννοια του εμβυθιστικού θεάτρου, δηλαδή οι θεατές δεν είναι στατικοί, ούτε καθισμένοι όλη την ώρα σε καρέκλες και απέναντί τους συμβαίνει η δράση. Αντίθετα, είναι σε απόσταση αναπνοής από τους ηθοποιούς και κινούνται ανάμεσά τους. Το ίδιο ακριβώς κάνουν και οι ηθοποιοί.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ-Οι θεατές θα έχουν ενεργό ρόλο στην παράσταση;
Θα έλεγα παθητικό-ενεργητικό, passive-agressive (γέλια). Καταρχάς θα πρέπει να φορούν ολοπρόσωπες μάσκες μιας χρήσης. Ο λόγος που το κάνουμε αυτό, είναι γιατί θέλουμε να υπάρχει μια απρόσωπη διάσταση στους θεατές, οι οποίοι είναι πολύ λίγοι. Είναι 35 ανά παράσταση. Το κάνουμε επίσης για να μπορέσουν οι ηθοποιοί να συγκεντρωθούν σ’ αυτό που συμβαίνει και να μην αποσπώνται από εκφράσεις, από πρόσωπα. Οι θεατές δεν θα μπορούν να χρησιμοποιούν τα κινητά τους τηλέφωνα, τα οποία θα πρέπει να παραδώσουν στην αρχή και θα τα ξαναπαίρνουν στο τέλος. Όλα αυτά γίνονται γιατί η παράσταση απαιτεί τρομακτική προσήλωση και πολλή ησυχία.
-Ποιες άλλες πηγές-σημεία αναφοράς χρησιμοποιήσατε ως αφετηρία για αυτή την παραγωγή;
Τα κείμενα της παράστασης είναι πρωτότυπα και είναι όλα δικά μου. Υπάρχουν και τραγούδια με στίχους, που έγραψα εγώ. Δεν έχω χρησιμοποιήσει κείμενα τρίτων. Έχω μόνο αντλήσει με τη φαντασία μου στοιχεία από το μύθο. Δεν ήταν κάτι δύσκολο για μένα. Ήταν μια πηγαία διαδικασία, που απλά έτυχε να συμβεί. Δεν είμαι συγγραφέας, ούτε φιλοδοξώ να γίνω. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν απαραίτητο το θέμα-παράσταση να πηγάζει εξ’ ολοκλήρου από τη δική μου φαντασία, το συνειδητό και το ασυνείδητο.
-Άρα θα βλέπουμε Ορφείς και Ευρυδίκες σε διάφορες ηλικίες; σε διάφορες στιγμές της σχέσης τους;
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΘα βλέπετε διάφορα ζευγάρια να κινούνται μέσα σε μεγαλύτερα σύνολα. Θα βλέπουμε το μυθικό ζευγάρι σε διάφορες εκδοχές. Πρέπει να ευχαριστήσω όλους τους συντελεστές και τους ηθοποιούς που συμπλέουν απόλυτα με αυτή την ιστορία, η οποία είναι πολύ προσωπική για μένα. Έχουν αγκαλιάσει όλο αυτό που συμβαίνει και το έχουν κάνει κομμάτι τους, δική τους υπόθεση.
-Σε αυτή την παράσταση επενδύετε περισσότερο στο συναίσθημα του θεατή ή σας ενδιαφέρει κυρίως το αισθητικό μέρος, που είναι πάντα κεντρικό στις παραγωγές σας;
Κλίνω περισσότερο προς το συναίσθημα και επίσης προς τη φαντασία.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Σύλληψη | Κείμενο | Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς
Συνεργασία στη δραματουργία: Έρι Κύργια
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΣκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Θοδωρής Οικονόμου
Σχεδιασμός φωτισμού: Χριστίνα Θανάσουλα
Κίνηση: Μαρκέλλα Μανωλιάδη
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΣχεδιασμός ήχου: Κώστας Μιχόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη Α: Χαρίκλεια Πετράκη
Βοηθός σκηνοθέτη Β: Νεφέλη Βλαχοπαναγιώτη
Βοηθός σκηνοθέτη Γ: Δέσποινα Λάρδη
Βοηθός σκηνογράφου: Άννα Ζούλια
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΒοηθός ενδυματολόγου: Βασιλική Σουρή
Ηχοληψία-Μίξη: Κώστας Μπώκος
Στούντιο Ηχογράφησης: Studio 19
Οργάνωση παραγωγής: Two Monkeys Productions | Δήμητρα Δερνίκου
Stage Manager: Μαρίτα Βλασσοπούλου
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΕρμηνευτές: Γιάννης Βογιατζής, Στεφανία Γουλιώτη, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Κώστας Κορωναίος, Έκτορας Λυγίζος, Ράνια Οικονομίδου, Παντελής Παπαδόπουλος, Δημήτρης Παπανικολάου, Καλλιόπη Σίμου, Αποστόλης Τότσικας Πηνελόπη Τσιλίκα, Σπύρος Ντόγκας, Κωνσταντίνα Βέρρου
INFO
Πρεμιέρα: Παρασκευή 19 Μαΐου
Αποθήκες Παλαιού Ελαιουργείου (Κανελλοπούλου 1, Ελευσίνα)
Σημείο συγκέντρωσης: Πρώην Αναψυκτήριο Ελευσίνας (παράκτιο μέτωπο)
Ημέρες: 19, 22, 23, 24, 25, 26, 27, 28, 29 Μαΐου
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΏρες: 21:00 (προσέλευση: 20:30) & 22:30 (προσέλευση: 21:45)
(Για τεχνικούς λόγους, δεν θα είναι δυνατή η είσοδος στην παράσταση μετά το πέρας των ωρών προσέλευσης)
Διάρκεια: 90 λεπτά (θα προηγηθεί εισαγωγική ολιγόλεπτη ενημέρωση και προετοιμασία του κοινού)
Ανώτατος αριθμός θεατών ανά παράσταση: 35 άτομα
Τιμές εισιτηρίων: γενική είσοδος 15€, μειωμένο 10€ (φοιτητές, 65 άνω), ατέλειες (άνεργοι, ΑμΕΑ και συνοδοί, ηθοποιοί) 5€
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΠροπώληση: ticketservices.gr
Η παράσταση είναι κατάλληλη για θεατές άνω των 18 ετών
Χρήσιμες πληροφορίες
• Στη διάρκεια της παράστασης όλοι οι θεατές θα φορούν μάσκα μιας χρήσης, που θα καλύπτει όλο το πρόσωπο. Θα διατεθεί κατά την προσέλευσή τους στο σημείο συνάντησης.
• Για τεχνικούς λόγους που αφορούν την ομαλή διεξαγωγή της παράστασης, όλοι οι θεατές θα παραδώσουν το κινητό τους τηλέφωνο πριν από την έναρξη της παράστασης και θα το παραλάβουν αμέσως μετά με επίδειξη της αστυνομικής τους ταυτότητας ή αντίστοιχου εγγράφου ταυτοποίησης.
• Η παράσταση είναι στα ελληνικά χωρίς υπέρτιτλους σε ξένη γλώσσα.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ• Συνιστάται στους θεατές να φορούν άνετα παπούτσια, καθώς σε μεγάλο μέρος της παράστασης θα είναι όρθιοι και θα υπάρχει κίνηση ανάμεσα στους χώρους διεξαγωγής της παράστασης.
• Η παράσταση είναι προσβάσιμη σε ΑμΕΑ.
