Το «Wishbone», η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της σκηνοθέτριας βγαίνει στους κινηματογράφους την Πέμπτη 20 Μαρτίου
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Η Πέννυ Παναγιωτοπούλου επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη, με τo «Wishbone», την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της. Έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Galway της Ιρλανδίας και έχει μέχρι σήμερα μια μεγάλη φεστιβαλική πορεία.
Με αφετηρία το διήγημα «40 μέρες» της Κάλλιας Παπαδάκη, παρακολουθούμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο Κώστας, ένας 28χρονος σεκιουριτάς σε δημόσιο νοσοκομείο. Μετά τον ξαφνικό θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού του, αναγκάζεται να αναλάβει την ανιψιά του και να βρει χρήματα για να σώσει το σπίτι τους από τα χρέη. Ενώ έχει χάσει κάθε ελπίδα, ένας τραυματιοφορέας τού προτείνει να τον βοηθήσει. Το τίμημα, όμως, θα είναι μεγάλο, καθώς θα μπει σε ένα διεφθαρμένο κύκλωμα.
Η ταινία αποτυπώνει τον κατακερματισμένο κοινωνικό ιστό της σύγχρονης Ελλάδας και το ασφυκτικό σύμπαν ενός τσακισμένου ανθρώπου χωρίς ελπίδα, καθώς όλα του πάνε στραβά. Παρόλα αυτά αγωνίζεται να σώσει όσους και όσα αγαπά και να ανταποκριθεί στα ηθικά διλήμματα που ξεπηδούν γύρω του:
«Η ταινία ξεκίνησε όταν διάβασα το βιβλίο της Κάλλιας Παπαδάκη, “Ο ήχος του Ακάλυπτου”. Μου άρεσαν πολύ οι δύο τελευταίες ιστορίες της, η πέμπτη και η έκτη. Επέλεξα την πέμπτη ιστορία, που λέγεται “40 μέρες”, γιατί είχε κάτι το βαθιά συγκινητικό. Σκέφτηκα ότι αυτή η νουβέλα θα μπορούσε να γίνει μια ωραία ιστορία, που θα ήταν αρκετά διαφορετική από τις δουλειές που είχα κάνει μέχρι σήμερα. Το στοιχείο που με συγκίνησε και με τράβηξε και το θεώρησα σαν πρόκληση γι’ αυτή την καινούργια ταινία, ήταν ότι η ιστορία της ήταν πάρα πολύ εστιασμένη στον κοινωνικό περίγυρο.
Δηλαδή δεν ήταν μια υπαρξιακή μόνο ιστορία, με ανθρώπους που είναι περισσότερο βυθισμένοι σε κάποιο προσωπικό τους πρόβλημα, αλλά είναι ο κοινωνικός περίγυρος, που τους δημιουργεί αυτή την πίεση, την έκρηξη και το πρόβλημα, παράλληλα με αυτό που είναι πάντα το πιο σημαντικό που είναι τα προβλήματα του εαυτού. Σε μια εποχή που η κοινωνία αλλάζει επίσης πάρα πολύ, πιστεύω ότι οι ταινίες πρέπει να είναι και λίγο χρήσιμες» αναφέρει η σκηνοθέτρια.
Η ταινία κέρδισε το βραβείο κοινού στο 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ο Γιάννης Καράμπαμπας, στον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο, απέσπασε το Βραβείο Φως για πρωτοεμφανιζόμενο ηθοποιό, χάρη στη μεστή και εσωτερική ερμηνεία του:
«Αυτή η ταινία είναι στην ουσία ένας πίνακας, μια εικόνα της πραγματικής ζωής. Είναι κάτι που βλέπεις πια στις μέρες μας και στις συνθήκες μέσα στις οποίες ζούμε. Αυτό συμβαίνει. Οι νέοι άνθρωποι δεν έχουν ευκαιρίες με την δύσκολη οικονομική κατάσταση που επικρατεί και με τα τόσα όνειρα που θέλουμε να πραγματοποιήσουμε. Παλεύουμε πάρα πολύ και βιώνουμε πολύ δύσκολες καταστάσεις για να τα καταφέρουμε ή και όχι.
Όσον αφορά στον ρόλο μου, το πήρα πάνω μου και όρμησα. Η δυσκολία και το ευχάριστο ταυτόχρονα ήταν ότι είχα να αντιμετωπίσω κι εγώ ως Γιάννης, μέσα από το δικό μου πρίσμα, τα δικά μου ερεθίσματα και τη δική μου αντίληψη για τη ζωή, αυτά που βιώνει ο Κώστας. Αυτό είχε πολύ ενδιαφέρον. Κυρίως όταν έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του και πρέπει να πει: “Θα με παλέψω; Θα αφήσω πίσω τον ηθικό μου κώδικα που είναι τόσο συμπυκνωμένος και παγιωμένος για να σώσω μια κατάσταση ή όχι; Θα παραμείνω αυτός που είμαι και θα παλέψω ως Κώστας;»
Για πρώτη φορά η σκηνοθέτρια δίνει περισσότερο χώρο σε έναν κοινωνικό προβληματισμό, πάνω στο τι συμβαίνει στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία, χωρίς όμως να χάνει την ευαισθησία και την τρυφερότητά της, σε σχέση με τα υπαρξιακά ζητήματα που απασχολούσαν τους χαρακτήρες στις προηγούμενες ταινίες της. Στρέφεται σε έναν λιτό και συγκινητικό ρεαλισμό, χωρίς εξάρσεις, όπου πρωταγωνιστεί το αστικό τοπίο και οι γειωμένοι χαρακτήρες:
«Πιστεύω ότι ζούμε σε μια κοινωνία που είναι τελείως κατακερματισμένη. Δεν υπάρχει δηλαδή καμιά υποδομή να βοηθήσει την ανάπτυξη του ατόμου. Ο καθένας είναι ριγμένος, αβοήθητος και μόνος. Η ιστορία του ήρωά μου στην ταινία, του Κώστα, είναι τρομακτική, μόνο και μόνο επειδή μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή στον οποιονδήποτε από εμάς.
Νομίζω ότι αυτός ο φόβος και ο τρόμος που βιώνω κι εγώ στη ζωή μου πολλές φορές, είναι αυτό που με τράβηξε και θέλησα να μιλήσω γι’ αυτό το φόβο. Όπως στις άλλες ταινίες μου, έχω μιλήσει περισσότερο για το φόβο του θανάτου ή λιγότερο για την αγάπη των ζώων, σε αυτή την ταινία, ήθελα να πω ότι δεν είναι δεδομένο το βιοτικό μας επίπεδο» επισημαίνει η σκηνοθέτις της ταινίας Πέννυ Παναγιωτοπούλου.
Το Wishbone της Πέννυς Παναγιωτοπούλου προβάλλεται στους ελληνικούς κινηματογράφους από την Πέμπτη 20 Μαρτίου.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΑΙΝΙΑΣ
Σκηνοθεσία: Πέννυ Παναγιωτοπούλου
Σενάριο: Κάλλια Παπαδάκη, Πέννυ Παναγιωτοπούλου
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Δημήτρης Κατσαΐτης
Πρωτότυπη Μουσική: Νικόλας Αναδολής
Μοντάζ: Πίτερ Μάρκοβιτς
Ήχος: Κωνσταντίνος Κίττου
Sound Design: Μπρούνο Τεριέρ, Γιώργος Μικρογιαννάκης Ηθοποιοί: Γιάννης Καράμπαμπας, Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Αλεξάνδρα Σακελλαρόπουλου, Γαρουφαλίνα Κοντόζου, Έλενα Μαυρίδου, Ευθαλία Παπακώστα, Μυρτώ Αλικάκη, Νικόλας Παπαγιάννης, Αντρέας Νάτσιος, Μαρία Κατσανδρή Διάρκεια: 123 λεπτά Διανομή: Rosebud .21
Το Wishbone είναι μία συμπαραγωγή των P.P. Productions, Manny Films, Pallas Film, Felony Films, και της ΕΡΤ, με την υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, ΕΚΟΜΕ, Eurimages, CNC, Region île de France, Υφυπουργείου Πολιτισμού της Κύπρου, και τoυ Creative Europe Media Desk.
