Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης και δάσκαλος του θεάτρου υπογράφει φέτος το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος, ο διεθνώς αναγνωρισμένος Έλληνας σκηνοθέτης και δάσκαλος με την τεράστια πορεία υπογράφει φέτος το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου, η οποία εορτάζεται στις 27 Μαρτίου. Το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (ΔΙΘ) τιμά κάθε χρόνο αυτή την παγκόσμια γιορτή, καλώντας μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου για τη συγγραφή του μηνύματος.
Με τη λαμπρή αυτή αφορμή, δημιουργήθηκε μια ταινία μικρού μήκους, σε συμπαραγωγή του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου και του Κυπριακού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, η οποία αποσκοπεί στην τιμητική προβολή τόσο του ίδιου του συγγραφέα του φετινού μηνύματος, όσο και της Ελλάδας μέσα από κινηματογράφηση σε επιλεγμένους χώρους της Αθήνας, όπως την Αρχαία Αγορά, το Ηρώδειο, το Θέατρο του Διονύσου, αλλά και το Θέατρο Άττις, υπογραμμίζοντας τη σύνδεση του θεάτρου και της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς με αφετηρία την Ελλάδα ως τον γενέθλιο χώρο.
Το Euronews βρέθηκε στα γυρίσματα της ταινίας και μίλησε με τους συντελεστές της. Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος αναφέρθηκε στο ρόλο και την αποστολή που έχει το θέατρο στην εποχή μας:
«Ο ρόλος του θεάτρου είναι να αντιληφθεί αυτή την εποχή, γιατί έχει μείνει αρκετά πίσω. Τα γεγονότα καλπάζουν και το θέατρο αγκομαχεί από πίσω. Πρέπει να πάψει επιτέλους να ρίχνει τον προβολέα στο πρόσωπό του και να το ρίξει στην κοινωνία. Τα προβλήματα είναι απίστευτα μεγάλα. Είμαστε σε μια εποχή όπου ο πυρήνας της δημοκρατίας, που είναι η δικαιοσύνη, δεν υπάρχει, καταργείται. Καταργούνται οι δημοκρατίες, χρησιμοποιούνται σαν άλλοθι από δικτάτορες και ολιγάρχες. Χρειαζόμαστε έναν Μπρεχτ, μια μπρεχτική ματιά. Χρειαζόμαστε καινούργιες γραφές για να διαμορφώσουμε μια καινούρια ευθύνη, πολιτική, ηθική και με αυτή την έννοια και αισθητική».
Το μήνυμα μεταφράζεται σε περισσότερες από 40 γλώσσες. Προωθείται μέσα από το δίκτυο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου και τα Εθνικά του Κέντρα (περισσότερα από 86 Εθνικά Κέντρα και πολλά συνεργαζόμενα μέλη) αλλά και θεατρικούς οργανισμούς σε όλο τον κόσμο, ενώ διαβάζεται ενώπιον δεκάδων χιλιάδων θεατών σε όλα τα θέατρα ανά τις πέντε ηπείρους και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε. σε όλο τον κόσμο. Η πρόταση να είναι φέτος ο Θεόδωρος Τερζόπουλος ο συγγραφέας του μηνύματος έγινε από το Κυπριακό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου.
Ο Χρίστος Γεωργίου είναι ο Γραμματέας του ΔΣ του ΔΙΘ: «Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1961 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου. Το 1962 ήταν και ο πρώτος εορτασμός για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, με το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου να γράφεται από τον Ζαν Κοκτώ. Η ημέρα πραγματοποίησης αυτής της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε να είναι η 27η Μαρτίου. Ο λόγος που καθιερώθηκε αυτή η συγκεκριμένη ημερομηνία ήταν γιατί το 1962 ήταν η επίσημη έναρξη της σεζόν του Θεάτρου των Εθνών στο Παρίσι. Έκτοτε, από το 1962 μέχρι και σήμερα, περισσότερες από 60 προσωπικότητες έχουν επιλεγεί από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου για να γράψουν το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου».
Την εκτέλεση παραγωγής της ταινίας μικρού μήκους ανέλαβε η Long Run Productions και τη σκηνοθεσία υπογραφεί ο Νίκος Πάστρας. Η μετάδοση του μηνύματος αποτελεί ένα διεθνές πολιτιστικό γεγονός υψίστης σημασίας και η παρουσίασή του, ως ταινία μικρού μήκους, θα λάβει παγκοσμίου εμβέλειας προβολή.
Το Μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2025
Θεόδωρος Τερζόπουλος, Ελλάδα
Σκηνοθέτης, Δάσκαλος, Συγγραφέας, Ιδρυτής και Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Θεάτρου Άττις, Εμπνευστής της Θεατρικής Ολυμπιάδας και Πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής της Θεατρικής Ολυμπιάδας
Μπορεί το θέατρο να αφουγκραστεί το SOS που εκπέμπει η εποχή μας, σε έναν κόσμο με πτωχοποιημένους πολίτες, έγκλειστους στα κελιά της εικονικής πραγματικότητας, περιχαρακωμένους στην ασφυκτική ιδιώτευσή τους; Σε έναν κόσμο με ρομποτοποιημένες υπάρξεις μέσα σε ένα ολοκληρωτικό σύστημα ελέγχου και καταστολής σε όλο το φάσμα της ζωής;
Ανησυχεί το θέατρο για την οικολογική καταστροφή, την αύξηση της θερμοκρασίας της γης, τις τεράστιες απώλειες της βιοποικιλότητας, τη μόλυνση των ωκεανών, το λιώσιμο των πάγων, την αύξηση των δασικών πυρκαγιών και τα ακραία καιρικά φαινόμενα; Μπορεί το θέατρο να γίνει ένα ενεργό κομμάτι του οικοσυστήματος; Το θέατρο παρακολουθεί τα φαινόμενα των ανθρώπινων επιπτώσεων στον πλανήτη εδώ και πολλά χρόνια, αλλά δυσκολεύεται να συνδιαλλαγεί με αυτό το πρόβλημα.
Αγωνιά το θέατρο για την ανθρώπινη κατάσταση όπως αυτή διαμορφώνεται τον 21ο αιώνα, όπου ο πολίτης άγεται και φέρεται από πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, από δίκτυα ενημέρωσης και εταιρείες διαμόρφωσης κοινής γνώμης; Όπου τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όσο και αν διευκολύνουν, αποτελούν το μεγάλο άλλοθι της επικοινωνίας, γιατί προσφέρουν την απαραίτητη απόσταση ασφαλείας από τον Άλλον; Ένα διάχυτο αίσθημα φόβου απέναντι στον Άλλον, τον διαφορετικό, τον Ξένο, κυριαρχεί στις σκέψεις και τις πράξεις μας.
Μπορεί το θέατρο να λειτουργήσει ως ένα εργαστήρι συνύπαρξης των διαφορετικοτήτων, χωρίς να λάβει υπόψιν του το τραύμα που αιμορραγεί;
Το τραύμα αιμορραγεί και μας καλεί να ανακατασκευάσουμε τον Μύθο. Κι όπως λέει ο Χάινερ Μύλλερ, «ο μύθος είναι ένα σώρευμα, μια μηχανή, στην οποία μπορούν να προσαρτώνται συνεχώς καινούργιες κι άλλες μηχανές. Μεταφέρει την ενέργεια ώσπου η αυξανόμενη ταχύτητα να ανατινάξει τον κύκλο του πολιτισμού» και, θα πρόσθετα, τον κύκλο της βαρβαρότητας.
Μπορεί ο προβολέας του θεάτρου να φωτίσει το κοινωνικό τραύμα και να πάψει να φωτίζει παραπλανητικά τον εαυτό του;
Ερωτήματα που δεν επιδέχονται οριστικές απαντήσεις, επειδή το θέατρο υπάρχει και μακροημερεύει χάρη στα αναπάντητα ερωτήματα.
Ερωτήματα που πυροδότησε ο Διόνυσος, περνώντας απ’ τον γενέθλιο τόπο του, τη θυμέλη του αρχαίου θεάτρου, και συνεχίζοντας σιωπηλός το προσφυγικό ταξίδι του σε τοπία πολέμου, σήμερα, την παγκόσμια ημέρα του θεάτρου.
Ας κοιτάξουμε στα μάτια τον Διόνυσο, τον εκστατικό θεό του θεάτρου και του Μύθου, που ενώνει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον· τέκνο δύο γεννήσεων, του Δία και της Σεμέλης, εκφραστής ρευστών ταυτοτήτων, γυναίκα και άνδρας, οργισμένος και πράος, θεός και ζώο, στο μεταίχμιο μεταξύ τρέλας και λογικής, τάξεως και χάους, ακροβάτης στο όριο της ζωής και του θανάτου. Ο Διόνυσος θέτει το θεμελιώδες οντολογικό ερώτημα «περί τίνος πρόκειται», ερώτημα που ενεργοποιεί τον δημιουργό προς την κατεύθυνση μιας ολοένα βαθύτερης έρευνας της ρίζας του μύθου και των πολλαπλών διαστάσεων του ανθρώπινου αινίγματος.
Χρειαζόμαστε νέους τρόπους αφήγησης που θα αποσκοπούν στην καλλιέργεια της μνήμης και στη διαμόρφωση μιας νέας ηθικής και πολιτικής ευθύνης, με στόχο την έξοδο από την πολύμορφη δικτατορία του σημερινού μεσαίωνα.