Πυρές, κραυγές και φως: Τα καλύτερα άλμπουμ του 2025

Ήρθε πάλι εκείνη η εποχή του χρόνου που συγκεντρώνουμε τα αγαπημένα μας και μετράμε αντίστροφα για το Καλύτερο Άλμπουμ του 2025.

Ήταν μια χρονιά γεμάτη γεγονότα στη μουσική, με επανενώσεις Britpop, αποτυχημένα comeback, την κυβέρνηση Τραμπ να τα βάζει με Bad Bunny και Sabrina Carpenter, χωρίς κάποιο ξεκάθαρο Τραγούδι του Καλοκαιριού, και μπόλικη βομβαρδιστική σαβούρα για τα αυτιά, ευγενώς προσφερόμενη από «καλλιτέχνες» που δημιουργήθηκαν με τεχνητή νοημοσύνη όπως οι The Velvet Sundown, Xania Monet και Breaking Rust.

Υπήρξε επίσης μια έξαρση από πραγματικά άθλια άλμπουμ με εξίσου μέτριους τίτλους, αποδεικνύοντας ότι ο ονοματικός ντετερμινισμός ζει και βασιλεύει. Οι βασικοί υπαίτιοι περιλαμβάνουν το προφητικά τιτλοφορημένο άλμπουμ του Morgan Wallen «I’m The Problem», το βαθιά ντροπιαστικό «$ome $exy $ongs 4 U» των Drake και PARTYNEXTDOOR, το «You’ll Be Alright, Kid» του Alex Warren (μπορεί να είσαι εσύ καλά, Alex, αλλά οι ακροατές δεν θα είναι, τέρας!), και το εντελώς άψυχο «Lost Americana» του MJK.

Προσθέστε μια απροσδόκητα άγευστη πρόταση από τους Tame Impala και μια απογοητευτική δωδέκατη προσπάθεια της Taylor Swift, η οποία για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά δεν μπαίνει στη δική μας Top 20, και όλα συνθέτουν την εικόνα ενός δύσκολου 2025.

Αρκετά με την αρνητικότητα. Είμαστε εδώ για να γιορτάσουμε τα καλύτερα της φετινής σοδειάς, και υπήρξαν πολλά άλμπουμ που μας ενθουσίασαν και μας κράτησαν (έστω και οριακά) σώφρονες.

Χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση, ιδού η αντίστροφη μέτρηση για το αγαπημένο άλμπουμ της Euronews Culture τους τελευταίους 12 μήνες, ξεκινώντας με...

20) Olivia Dean - The Art of Loving

Ζούμε μια σπουδαία στιγμή για τις Βρετανίδες τραγουδίστριες: Charli XCX, RAYE, PinkPantheress και άλλες έχουν διεκδικήσει σοβαρό χώρο, αλλά η Olivia Dean αναδείχθηκε ως μια από τις πιο συναρπαστικές νέες φωνές της χρονιάς. Το δεύτερο ολοκληρωμένο της άλμπουμ είναι μια ζεστή, ρετρό διερεύνηση της αγάπης σε όλες της τις μορφές, από τις ερωτικές σχέσεις έως τις φιλίες, την οικογένεια και την αυτοαγάπη. Μερικά κομμάτια, όπως τα «Baby Steps» και «Something in Between», γλιστρούν λίγο υπερβολικά στην επικράτεια του coffee-shop pop (ασφαλή, ευχάριστα και ίσως κάπως ξεχάσιμα), όμως οι κορυφαίες στιγμές του δίσκου υπερκαλύπτουν τις αδυναμίες. Τα νοσταλγικά, απίστευτα κολλητικά «Nice to Each Other», το παιχνιδιάρικο, πιάνo-οδηγούμενο «Man I Need» και η καπνιστή, οικεία έλξη του «A Couple Minutes» αποκαλύπτουν μια 26χρονη με ξεκάθαρο χάρισμα για ακαριαία αξέχαστες μελωδίες και φαινομενικά αβίαστη στιχουργία. Ένα άλμπουμ που δείχνει καθαρή ανοδική πορεία: αυτή η υποψήφια για Grammy Best New Artist μόλις ξεκινά. TF

19) Ichiko Aoba - Luminescent Creatures

Το 2025 ήταν μια ταραχώδης, αδιάκοπη χρονιά, με παγκόσμιες συγκρούσεις, άγχος για την τεχνητή νοημοσύνη, πολιτικές αναταράξεις και μια ολοένα επιδεινούμενη περιβαλλοντική κρίση. Μέσα σε αυτό το χάος, το νέο άλμπουμ της Ichiko Aoba προσφέρει ένα σπάνιο αγαθό: γαλήνη. Ένα απαλό καταφύγιο από τον θόρυβο. Με το «Luminescent Creatures», η Ιαπωνέζα τραγουδοποιός προσκαλεί τους ακροατές σε ένα λεπτεπίλεπτο, παραμυθένιο ονειρότοπο, υφασμένο από αγγελικές φωνές, μαγευτικές ορχηστρικές μελωδίες και τους απαλούς ψιθύρους της φύσης. Εμπνευσμένη από τα φωσφορίζοντα θαλάσσια πλάσματα που ανακάλυψε καταδυόμενη στα Νησιά Ριουκύου της Ιαπωνίας, το όγδοο στούντιο άλμπουμ της εξερευνά το όριο ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, στο φως και το σκοτάδι. Είναι ο δίσκος που φτιάχτηκε για να ονειρεύεσαι, να κοιμάσαι, να περιπλανιέσαι και να εξαφανίζεσαι για λίγο. TF

18) Florence + The Machine - Everybody Scream

«It’s your troubled hero / Back for season six», τραγουδά η Florence Welch στο «The Old Religion», υπενθυμίζοντας ότι έχουν περάσει 16 χρόνια από το ντεμπούτο της και πως ξέρει καλά τις πιέσεις του να βρίσκεσαι διαρκώς υπό τα φώτα. Και αυτή η δύσκολα κερδισμένη εμπειρία βρίσκεται στην καρδιά του «Everybody Scream», ενός άλμπουμ που μοιάζει να μιλά για παγανισμό, τελετές και μαγεία, αλλά στην πραγματικότητα εξερευνά προσωπικά τραύματα και επαγγελματική ανθεκτικότητα. Τα θεατρικά τραγούδια του διαθέτουν την απαράμιλλη, σειρήνια φωνή της Welch και μιλούν για τις θυσίες που απαιτούνται για να είσαι γυναίκα σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο/κόσμο. Ακούγεται σαν μια μορφή εξορκισμού, κάτι που επιβεβαίωσε η ίδια όταν αποκάλυψε πριν από την κυκλοφορία του ότι αφορμή για τη γραφή υπήρξε μια απειλητική για τη ζωή έκτοπη κύηση την ώρα που βρισκόταν σε περιοδεία. Το «Everybody Scream» είναι η λογοδοσία της, ένα ισχυρό άλμπουμ γεμάτο κλιμακούμενα ρεφρέν, που συνηγορεί υπέρ του να μη ντρεπόμαστε να βγάλουμε έναν δυνατό ύμνο σε στιγμές συναισθηματικής τρικυμίας. DM

17) DJ Haram – Beside Myself

Κρατηθείτε, γιατί αυτό θα σας λιώσει το μυαλό όσο και θα το ανοίξει. Η με έδρα το Μπρούκλιν DJ Haram υπογράφει ένα φιλόδοξο ντεμπούτο άλμπουμ που συγχωνεύει club beats, σκληρούς ηλεκτρονικούς ήχους, ζωντανά κρουστά και δείγματα από τη Μέση Ανατολή, όλα με μια ανήσυχη ενέργεια που είναι ταυτόχρονα μεταδοτική και αποσταθεροποιητική. Τα γεμάτα συμμετοχές κομμάτια περιλαμβάνουν club bangers («Loneliness Epidemic»), rap («Fishnets», «Stenography»), στιγμές δυσοίωνης ομορφιάς (το με πιάνο «Who Needs Enemies When These Are Your Allies?»), σπαρακτικά μοιρολόγια (κορυφαίο του δίσκου το «Remaining», με την δυσοίωνα ηχούσα τρομπέτα του Aquiles Navarro και αραβικούς στίχους του Dakn), glitchy electro beats πάνω σε νταρμπούκα («Sahel») — όλα συνθέτουν ένα πλούσιο υφαντό που αποκαλύπτει την άρνηση να συμμορφωθεί ή να συμβιβαστεί. Το «Beside Myself» κατά καιρούς λυγίζει υπό το βάρος των πολλών επιρροών του, και η ατίθαση φύση του το καθιστά απαιτητική ακρόαση. Ωστόσο, για όσους θέλουν να μάθουν πώς ακούγεται ένα δυστοπικό rave, αυτό είναι το εκλεκτικό και απενοχοποιημένα θρασύ άλμπουμ για εσάς. DM

16) Freddie Gibbs And The Alchemist - Alfredo 2

Πέντε χρόνια μετά τον πρώτο θριαμβευτικό τους συνεταιρισμό, οι Freddie Gibbs και The Alchemist ξανασμίγουν με το «Alfredo 2», ένα σίκουελ που ανταλλάσσει την νυχτερινή ομίχλη του «Alfredo» του 2020 με μια ηλιόλουστη, δροσερή ματιά στην street ζωή. Ο The Alchemist, αληθινός μάγος του crate-digging, παντρεύει σκονισμένα soul loops και boom-bap beats με κινηματογραφικές jazz πινελιές και αλλόκοτα αποσπάσματα από ιαπωνικές ταινίες, κρατώντας τον δίσκο απρόβλεπτο από την αρχή ως το τέλος. Ο Gibbs, όπως πάντα, δεσπόζει: ωμός, αιχμηρός και τεχνικά αβίαστος, υφαίνει ιστορίες για σεξ, ναρκωτικά και επιβίωση με μια σκοτεινά αστεία αιχμή. «Ever since they showed my ultrasound, bitch, I’ve been Hell-bound», γρυλίζει στο «Gas Station Sushi». Οι συνεργασίες, ιδίως του Anderson .Paak στο «Ensalada» και του JID στο «Gold Feet», ταιριάζουν άψογα στην χαλαρή αυτοπεποίθηση του πρότζεκτ. Όπως θα περίμενες από το ράμεν στο εξώφυλλό του, το «Alfredo 2» έρχεται αχνιστό, τέλεια καρυκευμένο και σε πετυχαίνει εκεί που πρέπει. TF

15) Erika de Casier – Lifetime

Ο μινιμαλισμός δεν ακούστηκε καλύτερα φέτος από όσο στο «Lifetime», το τέταρτο στούντιο άλμπουμ της Erika de Casier. Κυκλοφόρησε μόλις έναν χρόνο μετά το «Still», και η Πορτογαλέζα, γεννημένη στην Δανία, τραγουδοποιός χαλαρώνει την προσκόλλησή της στο Y2K R’n’B για να αγκαλιάσει περισσότερο τους ήχους του trip hop των ’90s. Δεν είναι όμως μια μπαγιάτικη άσκηση νοσταλγίας· πρόκειται για μια γυμνή και οικεία συλλογή τραγουδιών που σε βυθίζει σε ονειρική κατάσταση. Και όσο αιωρείσαι και συνδέεσαι με τις ιστορίες της για τα άγχη του σύγχρονου dating (ειδικά στο «The Chase» — «Hit midnight / Not even a text to hold me warm»), θα βρεθείς να παραδίνεσαι στη σεξουαλικότητα που επιστρατεύει η de Casier, καθώς η υπνωτιστική ατμόσφαιρα που διαπερνά το «Lifetime» είναι εθιστική. Πουθενά δεν είναι πιο ισχυρή από ότι στα ηδυπαθή «You Got It!» και «Moan», ένα νυχτερινό θρηνητικό για το πώς να διαχειρίζεσαι μια βαριά καρδιά «ζώντας ολόψυχα». Ετοιμαστείτε να μαγευτείτε από ένα LP που αποδεικνύει ότι μερικές φορές, το λιγότερο είναι σίγουρα περισσότερο. DM

14) The Last Dinner Party – From The Pyre

Αν δεν σας είχαν κερδίσει με το ντεμπούτο τους «Prelude to Ecstasy» το 2024, οι The Last Dinner Party φροντίζουν ώστε η Πράξη ΙΙ να αφήσει όλους να προσκυνούν στο βωμό τους. Ο τίτλος του δεύτερου άλμπουμ τους παραπέμπει σε σύμβολο τόσο της καταστροφής όσο και της αναγέννησης, και ενώ η πυρά του τίτλου δεν σηματοδοτεί ριζική αλλαγή ήχου για το βρετανικό πενταμελές, επιβεβαιώνει ότι η βάπτισή τους στη φωτιά δεν ήταν πυροτέχνημα. Εξίσου θεατρικό αλλά ηχητικά πλουσιότερο από τον προκάτοχό του, το συγκρότημα έχει εκλεπτύνει το μπαρόκ pop-rock του και τελειοποιήσει την τέχνη του μεγαλοπρεπούς κρεσέντο. Το «This Is The Killer Speaking» — μια μπαλάντα-φόνος για το να σε κάνουν ghosting — και το «The Scythe» με το ευφορικό του ρεφρέν μπορεί να ξεχωρίζουν αμέσως, αλλά δεν υπάρχει «ψοφίδι» στο «From The Pyre». Τα δέκα κομμάτια για την αγάπη, την απώλεια και το να πίνεις τη σκόνη μιας πυρκαγιάς είναι τονωτικά και πλούσια κινηματογραφικά — ξεκάθαρη ένδειξη ότι οι The Last Dinner Party είναι εδώ για να μείνουν. DM

13) Cate Le Bon – Michelangelo Dying

«Ίσως κάποτε να συρθώ πίσω στο σπίτι, χτυπημένη, ηττημένη. Μα όχι όσο μπορώ να φτιάχνω ιστορίες από την καρδιά μου που έσπασε, ομορφιά από τη λύπη». Δεν ξέρουμε αν η Cate Le Bon είναι φανατική αναγνώστρια της Sylvia Plath, αλλά τα λόγια της ταιριάζουν γάντι στο έβδομο άλμπουμ της, γραμμένο στον απόηχο μιας ραγισμένης καρδιάς. Στο «Michelangelo Dying», η Ουαλή μουσικός πλάθει ομορφιά από τη λύπη, δοκιμάζοντας τα αβανγκάρντ pop ένστικτά της πάνω σε γυμνές πληγές. Ή, όπως το περιέγραψε στη Guardian, μια «amputation that you don’t really want, but you know will save you» — εικόνα που επανέρχεται στο «Pieces Of My Heart», όταν η Le Bon τραγουδά «This is how you break a leg / You let the shadow lead the shape». Θα μπορούσε να ήταν ένα συμβατικό άλμπουμ χωρισμού γεμάτο αυτολύπηση, όμως η Le Bon αποφεύγει τα κλισέ και οδηγεί τον ακροατή στην επίγνωση ότι η αγάπη δεν πάει πουθενά όταν πεθαίνει. Μένει μαζί σου, αφήνει σημάδι, και ελπίζουμε η συναισθηματική αναστάτωση να οδηγήσει σε κάθαρση που να ακούγεται τόσο εξαίσια όσο τα «About Time» και «Heaven Is No Feeling». Και ίσως, με τον καιρό, τα απόνερα όλου αυτού του πόνου να μοιάζουν τόσο μυστηριωδώς ανυψωτικά όσο το «Michelangelo Dying». DM

12) FKA twigs – EUSEXUA

Το «EUSEXUA», το τρίτο άλμπουμ της FKA twigs, σηματοδοτεί μια σημαντική στροφή για τη Βρετανίδα τραγουδοποιό: ένα ζαλιστικό, αισθησιακό, εκστατικό ταξίδι στα dancefloors, σε κρεβατοκάμαρες και ονειρόκοσμους. Σε 11 κομμάτια, συνδυάζει με μαεστρία ηλεκτρονικό πειραματισμό, pop ευαισθησίες, υφές επηρεασμένες από Aphex Twin και club-ready ρυθμούς, σε έναν δίσκο που γιορτάζει την οικειότητα, την ακατέργαστη επιθυμία και τη γυναικεία υπόσταση. Τα «Perfect Stranger» και «Girl Feels Good» είναι ευφορικά και παιχνιδιάρικα, ενώ κομμάτια όπως το «Keep It, Hold It» και το καταληκτικό «Wanderlust» προσφέρουν ήσυχη ενδοσκόπηση, αποδεικνύοντας ότι η twigs ευημερεί και στα δύο άκρα του ήχου και του συναισθήματος. Μισό εσωτερικό ταξίδι, μισό εκστατικό rave, το «EUSEXUA» είναι με διαφορά μία από τις πιο φιλόδοξες και συναρπαστικές κυκλοφορίες της χρονιάς. TF

11) Lausse The Cat - The Mocking Stars

Επτά χρόνια μετά το απίστευτα δημιουργικό ντεμπούτο του «The Girl, the Cat & the Tree», ο ανώνυμος Γαλλοβρετανός ράπερ και παραγωγός κάνει την πολυαναμενόμενη, αλλά απρόσμενη, επιστροφή με το «The Mocking Stars». Συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησε, ο Lausse προσκαλεί το υπομονετικό, σχεδόν λατρευτικό κοινό του πίσω στον κόσμο του υπαρξιακού αιλουροειδούς πρωταγωνιστή του, ο οποίος περιπλανιέται σε ένα σουρεαλιστικό, καταρρέον σύμπαν αναζητώντας νόημα. Αν το ντεμπούτο έμοιαζε με ένα ιδιότροπο παραμύθι ενηλικίωσης, αυτός ο δίσκος εκτοξεύει τη γάτα σε μια ψυχεδελική, κοσμική οδύσσεια: βηματίζει πάνω σε αστέρια, φεγγάρια και ήλιους, χορεύει με Mad Hatters σε χαοτικά tea parties και γλιστρά σε ονειρόκοσμους εμπνευσμένους από την «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων», πριν σιγά-σιγά προσγειωθεί ξανά στη Γη. Τζαζ-τονισμένα οργανικά, ρυθμοί bossa nova, λαμπερές ζωντανές πνευστές και UK hip-hop drums στροβιλίζονται κάτω από τη χαμηλόφωνη απόδοση του, προσφέροντας θεατρικά παιχνιδίσματα και μελαγχολία καθώς αντιμετωπίζει κατάθλιψη, αποξένωση, φυγή και φευγαλέο έρωτα. Αναμφίβολα ένα από τα πιο ευφάνταστα και εννοιολογικά ενδιαφέροντα πρότζεκτ της χρονιάς. TF

10) Little Simz – Lotus

Στο «Lotus», το έκτο της άλμπουμ, η Little Simz μετατρέπει νομικές περιπέτειες και προσωπικές ρήξεις σε δημιουργική πυρίτιδα. Μετά από ένα οδυνηρό τέλος της μακρόχρονης δημιουργικής συνεργασίας της με τον παιδικό φίλο Inflo — τον οποίο έχει μηνύσει για φερόμενο απλήρωτο δάνειο — ενώνει δυνάμεις με τον παραγωγό Miles Clinton James για να δημιουργήσει έναν δίσκο που γλιστρά με άνεση ανάμεσα σε διαθέσεις και είδη. Υπάρχει το δηλητηριώδες εναρκτήριο «Thief», στραμμένο ευθέως προς τον Inflo· το afro-funk τσαγανό του «Lion»· και η ανάλαφρη bossa nova του «Only». Οι συμμετοχές των Sampha, Wretch 32, Yussef Dayes και Michael Kiwanuka πλουτίζουν τον ήχο χωρίς ποτέ να κλέβουν την παράσταση. Σε όλη τη διάρκεια, η Simz παραμένει απόλυτα κυρία του παιχνιδιού, παραδίδοντας κοφτερά bars και επιβλητικά flows για να αφηγηθεί μια ιστορία επιμονής, προδοσίας και αυτοενδυνάμωσης. Άλμπουμ-δήλωση: ελεγχόμενο, λυσσαλέο και υπενθύμιση ότι η Simz κινείται σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο από τους περισσότερους. TF

9) Pulp – More

Όλοι παραληρούσαν συλλογικά για την επανένωση των Oasis φέτος, αλλά η πραγματική επιστροφή των ’90s ήρθε από τους απρόθυμους σημαιοφόρους της Britpop. Κυκλοφόρησε στην ώρα της για την 30ή επέτειο του πιο πολυτιμημένου τους δίσκου, του «Different Class» (1995), και οι Pulp επέστρεψαν μετά από 24 χρόνια... και η αναμονή άξιζε. Το «More» μπορεί να μη ξαναεφευρίσκει τον τροχό και δεν θα πείσει κατ’ ανάγκη όσους δεν είναι ήδη οπαδοί του Jarvis Cocker και της παρέας του, όμως αυτό το υπέροχο άλμπουμ αξίζει να το φυλάξεις σαν πολύτιμο. Με πλούσιες έγχορδες και θεματική γύρω από το γήρας και την αυτοεξαπάτηση με πνεύμα και χιούμορ, οι Pulp παραδίδουν έναν δίσκο που είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελες από τους Pulp. Και παραπάνω: ξεπερνά τις προσδοκίες, δείχνοντας ότι ακόμη κι αν έχουν πια όλοι μεγαλώσει, παραμένουν κλάση από μόνοι τους. Μακάρι να μην χρειαστεί να περιμένουμε άλλο ένα τέταρτο του αιώνα για περισσότερα. DM

8) Jane Remover – Revengeseekerz

Σε τρυφερή ηλικία μόλις 22 ετών, η Jane Remover έχει ήδη χτίσει όνομα ως παραγωγός, τραγουδοποιός, πολυοργανίστρια και ράπερ με εκπληκτική ικανότητα να πηδά από είδος σε είδος. Ακούγοντας τη φετινή της δουλειά, τα προηγούμενα άλμπουμ «Frailty» (2021) και «Census Designated» (2023) μοιάζουν σαν να τα έκανε εντελώς άλλος καλλιτέχνης. Στο «Revengeseekerz», η Remover ρίχνει τον ακροατή με το κεφάλι μέσα σε ένα επιθετικό μείγμα από rap, emo, digicore και EDM, κομμένο-ραμμένο με glitchy ήχους από βιντεοπαιχνίδια — όλα με πανίσχυρα hyperpop hooks. Είναι πολλά να τα διαχειριστείς και συχνά ακούγεται σαν χάος, αλλά λειτουργεί. Αυτό που θα προκαλούσε «αυχενικό» από τα απότομα σπασίματα δένει σε ένα συνεκτικό, τολμηρό και εθιστικό soundtrack για μια πολύ άγρια νύχτα έξω. Εν συντομία: Σκίζει. Άγρια. DM

7) Bad Bunny – DeBÍ TiRAR MáS FOToS

Μετά το εκκωφαντικά επιτυχημένο «Un Verano Sin Ti», το «DeBÍ TiRAR MáS FOToS» είναι το πιο φιλόδοξο πρότζεκτ του Bad Bunny μέχρι σήμερα: ένα εκτενές, πολύχρωμο αφιέρωμα στην πορτορικανή μουσική κληρονομιά του και στη ευρύτερη διασπορά. Αν και παραμένει ριζωμένο στο σύγχρονο reggaetón που τον έκανε παγκόσμιο σταρ στα 31 του, το άλμπουμ πηγαίνει πολύ πέρα από τα αναμενόμενα, υφαίνοντας salsa πνευστά, bolero μελωδίες και πολυεπίπεδους ρυθμούς παραδοσιακής plena. Πουθενά δεν είναι αυτή η σύντηξη πιο συναρπαστική από ότι στο «BAILE INoLVIDABLE», που ανοίγει με κομψά, σύγχρονα synths πριν εκραγεί σε ολοζώντανη salsa. Το «DtMF», μια κορυφαία στιγμή προς το τέλος, επίσης συμπυκνώνει το πνεύμα του δίσκου. Μεταδοτικό, γιορτινό και απίστευτα διασκεδαστικό, είναι ένας δίσκος φτιαγμένος για να παίζει δυνατά, και δεν είναι τυχαίο ότι ο Bad Bunny στέφθηκε ο πιο streamαρισμένος καλλιτέχνης του 2025. TF

6) Geese - Getting Killed

Στο «Getting Killed», οι ιδιοσυγκρασιακοί Geese από τη Νέα Υόρκη παίρνουν την ορμή από το σιωπηλό σόλο breakthrough του Cameron Winter, «Heavy Metal», και τη γυρίζουν στο πιο τολμηρό τους πείραμα μέχρι σήμερα. Το άλμπουμ αιωρείται από το εκρηκτικό εναρκτήριο «Trinidad» σε groove-οδηγούμενα jams γεμάτα μπρασερίσματα πνευστών, λούπες χορωδιών και τραχιές κιθάρες, όλα περασμένα με τους κρυπτικούς ψιθύρους και τις σουρεαλιστικές ατάκες του Winter. Η μπάντα ακούγεται πιο χαλαρή και συνάμα πιο κοφτερή από ποτέ, χτίζοντας τραγούδια που μοιάζουν με παρατεταμένες κορυφώσεις αντί με παραδοσιακές δομές. Χαοτικό, έξυπνο, αδιάντροπα παράξενο και παράδοξα συγκινητικό, το «Getting Killed» εδραιώνει τους Geese ως μία από τις λίγες ροκ μπάντες που συνεχίζουν να σπρώχνουν τον εαυτό τους — και τους ακροατές τους — σε εδάφη που νιώθουν πραγματικά καινούρια. TF

5) Wednesday – Bleeds

Μετά το «Rat Saw God» — ένα από τα αγαπημένα μας άλμπουμ του 2023 — οι Wednesday από τη Βόρεια Καρολίνα επέστρεψαν φέτος με ακόμη ένα βρόμικο indie rock κολάζ για την αγάπη, τις χαζές εφηβικές αποφάσεις και το να βλέπεις το The Human Centipede μετά από συναυλία των Phish. Και είναι το καλύτερο πράγμα που έχουν κυκλοφορήσει. Όπως και στο «Rat Saw God», η μπάντα παραδίδει ένα δυναμικό μείγμα country hooks και θορυβώδους grunge κατευθείαν από τα ’90s. Και όπως στον προκάτοχο, είναι η στιχουργία και η τραγικωμική αφήγηση που απογειώνουν το πρότζεκτ. Είτε κατακεραυνώνουν την «broke dick sincerity» στο εναρκτήριο «Reality TV Argument Bleeds», είτε καταλήγουν ότι «even the best champagne still tastes like elderberry wine» στο single «Elderberry Wine», είτε αναρωτιούνται πώς «your teeth stayed so nice / when the only thing you drink is Pepsi» στο καταληκτικό «Gary’s II», τα ζωντανά στιγμιότυπα της Karly Hartzman νιώθουν βγαλμένα από τη ζωή και σε κάνουν να επιστρέφεις ξανά και ξανά. DM

4) Viagra Boys – Viagr Aboys

Από το ντεμπούτο τους το 2018, οι Σουηδοί post-punkers Viagra Boys έχουν καθιερωθεί ως οι παραλογότεροι χρονικογράφοι της απογοήτευσης του 21ου αιώνα που όλοι χρειαζόμαστε. Καναλιζάροντας τους Stooges, Dead Kennedys και DEVO, έχουν σατιρίσει αβίαστα την εν εξελίξει «enshittification» της κοινωνίας — από την τοξική αρρενωπότητα και τη ρητορική της άκρας δεξιάς έως τις θεωρίες συνωμοσίας που τροφοδοτούνται από τα social media. Δεν παρεκκλίνουν από το καθιερωμένο σατιρικό τους σχέδιο πτήσης για το τέταρτο άλμπουμ, «Viagr Aboys», αλλά μετακινούνται από τα κοινωνικοπολιτικά καζάνια προς τις καθημερινές γκάφες. Από αναφορές στον Matthew Perry («Man Made of Meat») και τρομάρες υγείας («Pyramid of Health»), μέχρι κρουτόν που βρέθηκαν κάτω από φουτόν («Uno II») και τη χαμένη τέχνη του να ρίχνεις ξενέρωτα ιστορικά στοιχεία σε πάρτι («You N33d Me»), οι στίχοι στο «Viagr Aboys» είναι σουρεαλιστικοί, ξεκαρδιστικοί και κατά στιγμές αναπάντεχα συγκινητικοί — ειδικά στην υποβόσκουσα ρομαντικότητα του καταληκτικού «River King». Ηχητικά, μπορεί να ακούγεται πιο γυαλισμένο από τις προηγούμενες προσπάθειές τους, αλλά η ακατέργαστη ενέργεια μένει άθικτη. Επιπλέον, ο Sebastian Murphy και η εκλεκτή του συμμορία πετυχαίνουν κάτι πραγματικά ξεχωριστό: αποστάζουν ό,τι τους κάνει τόσο παραληρηματική απόλαυση και το καρφώνουν κατευθείαν στην κεντρική σου φλέβα. Ευχαριστούμε για τη δόση, κύριοι. DM

3) Annahstasia – Tether

Ήταν η Νο 3 επιλογή μας στο μέσο του 2025 και έμεινε εκεί, αποδεικνύοντας ότι το μαγευτικό «Tether» της Annahstasia είναι με διαφορά το καλύτερο ντεμπούτο της χρονιάς. Δύσκολα έφτασε όμως ως εδώ, καθώς η Αμερικανίδα τραγουδοποιός χρειάστηκε να δώσει γερή μάχη για να κυκλοφορήσει το «Tether». Οι δισκογραφικοί ήταν πρόθυμοι να την απομακρύνουν από το οικείο folk-soul που ήθελε να κάνει και να την οδηγήσουν προς πιο mainstream, εμπορικά βιώσιμες οδούς. Πόσο λάθος έκαναν που την αμφισβήτησαν και την άφησαν σε limbo, αφού το καθυστερημένο πρώτο της άλμπουμ είναι μια ακαριαία γοητευτική συλλογή εκθαμβωτικά όμορφων τραγουδιών, που κουβαλούν κομψά οργανικά και την υπέροχη μαονένια βραχνάδα της — κάπου ανάμεσα στην Tracy Chapman και τη Nina Simone. «Can you be a believer», τραγουδά στο καταληκτικό «Believer», «In all my possible possibility?». Από εμάς είναι ένα εκκωφαντικό «ναι». DM

2) Kelela – In The Blue Light

Το «In the Blue Light» βρίσκει την Kelela να απομακρύνεται από το φουτουριστικό της σύμπαν R&B και να μπαίνει στην κεροφωτισμένη ομίχλη του θρυλικού Blue Note Jazz Club της Νέας Υόρκης, όπου ξαναπλάθει ολοκληρωτικά το ρεπερτόριό της με μπλουζένια ζεστασιά. Το σετ μπλέκει αναδημιουργημένα original της Αμερικανίδας τραγουδίστριας με φόρους τιμής στην Joni Mitchell και την Betty Carter, όλα ραμμένα με τον βόμβο του κοινού, αστεία επί σκηνής και τρυφερές ιστορίες που σε τραβούν κατευθείαν μέσα στην αίθουσα. Η γυμνή παλέτα — άρπα, πλήκτρα, τύμπανα, βελούδινο μπάσο — αφήνει τη σεληνιακή της φωνή στο κέντρο, αποκαλύπτοντας νέες συναισθηματικές αποχρώσεις σε κομμάτια όπως τα «Waitin’», «Take Me Apart» και μια συγκλονιστική επαναδημιουργία του «Better». Όλα υπηρετούν μια ατμόσφαιρα τόσο οικεία που νιώθεις καθισμένος στο τραπέζι της. Δίσκος απολύτως αντάξιος ενός κορυφαίου στίγματος ανάμεσα στα καλύτερα της χρονιάς. TF

1) Rosalia – LUX

Αν υπάρχει κάτι για το οποίο δεν μπορείς να κατηγορήσεις τη Rosalía, είναι ο εφησυχασμός. Το ντεμπούτο της «Los Ángeles» (2017) τόλμησε να φέρει το φλαμένκο στον 21ο αιώνα· το «El Mal Querer» (2018) συνδύασε ανδαλουσιανούς ήχους με pop και hip-hop· και το «Motomami» (2022) ήταν ένα σέξι, οριοσπαστικό μείγμα reggaeton, folk κιθάρων και dance beats. Για το τέταρτο άλμπουμ της, η 33χρονη Ισπανίδα κάνει την πιο θαρραλέα κίνησή της μέχρι τώρα: μια στροφή στην κλασική μουσική.

Αν αυτός ο συνδυασμός ακούγεται σαν τρικ, το αποτέλεσμα σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Με τη συνοδεία της Συμφωνικής Ορχήστρας του Λονδίνου και των Björk, Yves Tumor και ακόμη και του Guy-Manuel de Homem-Christo των Daft Punk, το άλμπουμ είναι μια πειραματική μπαρόκ όπερα, προωθούμενη από επικές έγχορδες, ηλεκτρονικούς ρυθμούς και την κρυστάλλινη σοπράνο της Rosalía.

Δομημένο σε τέσσερα μέρη, η Rosalía τραγουδά σε 13 διαφορετικές γλώσσες στο «LUX», συμπεριλαμβανομένων των καταλανικών και ισπανικών (στα πανέμορφα «Divinize» και «La Perla» αντίστοιχα), καθώς και γερμανικά («Berghain»), αραβικά («La Yugular»), ουκρανικά («De Madruga») και λατινικά («Porcelana»). Το κάνει για να εξερευνήσει καλύτερα οικουμενικά θέματα αγάπης, σεξ, πνευματικότητας και της «θείας θηλυκότητας», βυθίζοντας τον εαυτό της στις ιστορίες γυναικών αγίων και μυστικών από όλο τον κόσμο και χρησιμοποιώντας τες ως έμπνευση για κάθε τραγούδι.

Το αποτέλεσμα εγκαθιδρύει μια θεία σύνδεση, καθώς δεν χρειάζεται να καταλαβαίνεις όλους τους στίχους για να εκτιμήσεις τη συναισθηματική τους απήχηση. Τα 18 κομμάτια υπερβαίνουν τη γλώσσα και υπάρχουν σε ένα ηχητικό λινμπο, όπου θρησκευτικές εικόνες και βαλκυρικές εξάρσεις συνυπάρχουν δίπλα σε ιστορίες με τη τραγουδίστρια να απονέμει «χρυσό μετάλλιο στο να είσαι κάθαρμα», να καρφώνει άντρες που θέλουν τις γυναίκες υπάκουες, να σερβίρει στον εαυτό της ένα καλοκερδισμένο ποτήρι Sauvignon Blanc και να χαρίζει την καρδιά της τόσο συχνά που ξεχνά πως κάποτε ήταν δική της (στο κορυφαίο «Relíquia»).

Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται πολλά για μία ακρόαση — και είναι· αλλά πρόκειται για μια συγκλονιστική εμπειρία που γίνεται μόνο καλύτερη με τις επαναλήψεις. Κι αν επιλέξεις να παραδοθείς σ’ αυτή την επική σύντηξη του ιερού και του ανίερου, θα διαπιστώσεις πως τιμά αυτό που σου ζητά.

Ως προς φιλόδοξες καλλιτεχνικές δηλώσεις, το «LUX» μοιάζει με το «Vespertine» της Rosalía — και αυτό δεν είναι μικρό κομπλιμέντο, καθώς παραμένει το αριστούργημα της Björk. Λίγα άλμπουμ πλησίασαν την αιθέρια συμφωνία της, μία που όχι μόνο διαλύει τις σύγχρονες ποπ συμβάσεις αλλά και αντιστέκεται στις γρήγορες κορυφώσεις των χιτ που είναι εγγενείς στην κατανάλωση μουσικής διψασμένης για προσοχή και καθοδηγούμενης από αλγόριθμους. Η Rosalía μάλιστα φανέρωσε την πρόθεσή της επ’ αυτού, λέγοντας στους New York Times ότι «όσο περισσότερο βρισκόμαστε στην εποχή της ντοπαμίνης, τόσο περισσότερο θέλω να είμαι το αντίθετο». Το «LUX» είναι αυτό το αντίθετο. Απαιτεί την ολοκληρωτική σου προσοχή. Την επιβάλλει και την ανταμείβει. DM

Και κάπου εδώ τελειώσαμε.

Μήπως μας ξέφυγε το αγαπημένο σου άλμπουμ της χρονιάς;

Ίσως να βρίσκεται στις Τιμητικές Αναφορές μας για φέτος: Nourished By Time - «The Passionate Ones»· Swans – «Birthing»· Blood Orange – «Essex Honey»· Sudan Archives – «The BPM»· aya – «Hexed!»· Wet Leg – «Moisturizer»· Natalia La Fourcade – «Cancionera»· CMAT – «Euro-Country»· PinkPantheress – «Fancy That»· Oklou – «choke enough».

Ή ίσως να βρίσκεται στην αναφορά μας στη μέση της χρονιάς, στη λίστα Best Albums of 2025...So Far.

Αν όχι, πες μας, θα σε ακούσουμε και ελπίζουμε να επανορθώσουμε. Ή θα προτείνουμε με σεβασμό ότι κάνεις λάθος.

Μείνετε συντονισμένοι στη Euronews Culture για περισσότερες «Καλύτερες στιγμές του 2025», συμπεριλαμβανομένης της επερχόμενης κατάταξης με τις Καλύτερες Ταινίες του 2025.