Ριάτσε:Η αναβίωση ενός χωριού με τη συνδρομή των προσφύγων

Ριάτσε:Η αναβίωση ενός χωριού με τη συνδρομή των προσφύγων
Από Euronews
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button
Αντιγραφή/Επικόλληση το λινκ του βίντεο πιο κάτω:Copy to clipboardCopied

Μια ξεχωριστή μέρα στο Ριάτσε. Σε αυτό το μικρό χωριό στην Καλαβρία της νότιας Ιταλίας, γιορτάζουν το πανηγύρι των Αγίων Κοσμά και Δαμιανού, των

Μια ξεχωριστή μέρα στο Ριάτσε.

Σε αυτό το μικρό χωριό στην Καλαβρία της νότιας Ιταλίας, γιορτάζουν το πανηγύρι των Αγίων Κοσμά και Δαμιανού, των γιατρών των φτωχών.Είναι οι προστάτες του Ριάτσε και των τσιγγάνων …Στην έναρξη των εορτασμών δίπλα στο δήμαρχο υπήρχε ένα τιμώμενο πρόσωπο, ο 9χρονος Ηβεν ο οποίος ήρθε από την Αιθιοπία πριν απο τρεις ημέρες.
«Οι Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός
κατάγονταν από τη Συρία.Σήμερα η Συρία είναι κατά πολλούς τρόπους στο επίκεντρο των προβλήματων του κόσμου. Γίνεται μια βιβλική έξοδος άνευ προηγουμένου στην ιστορία της ανθρωπότητας.Από το Ριάτσε, στέλνουμε την εικόνα ενός παιδιού ως σύμβολο της ελπίδας, μιας νέας ζωής, την οποία όλοι οι άνθρωποι δικαιούνται»,λέει ο δήμαρχος του Ριάτσε Ντομένικο Λουκάνο.

Τελευταία φορά που το μικρό αγόρι είδε τη μητέρα του ήταν πριν από 4 χρόνια οταν εφυγε από την Ερυθραία.

Η Χαρέγκου μόλις είχε επανενωθεί με το γιο της, όταν τη συναντήσαμε στο εργαστήρι υαλουργίας όπου κερδίζει τα προς το ζην .

Ως πολιτικός πρόσφυγας, ήταν σε θέση να πάρει το γιο της στο Ριάτσε, σύμφωνα με τους νόμους της οικογενειακής επανένωσης.
«Ήταν δύσκολο να πάρω τα παιδιά μου έξω από τη χώρα . Η αδελφή μου πήρε το γιο μου και πήγε στην Αιθιοπία. Εφυγε από την Ερυθραία σαν κι εμένα, με τα παιδιά.Και εγώ έστειλα χρήματα στην αδελφή μου για το γιο μου.
Αν δεν είχα αυτή τη δουλειά, τίποτα δεν θα είχε γίνει. Αυτή η δουλειά με βοήθησε πολύ. »

Η Χαρέγκου εργάζεται σε ένα από τα εργαστήρια χειροτεχνίας που έχουν συσταθεί από την ΜΚΟ Citta Futura η οποία διαχειρίζεται από κοινού ένα πρόγραμμα προστασίας προσφύγων και αιτούντων άσυλο, που χρηματοδοτείται από το υπουργείο Εσωτερικών.

Εδώ, στους πρόσφυγες εκτός απο επαγγελματικη΄ κατάρτιση
προσφέρεται στέγαση, οικονομική ενίσχυση και μαθήματα Ιταλικών΄.

Το Ριάτσε περιγράφεται ως το χωριό όπου οι μετανάστες είναι ευπρόσδεκτοι.Όλα ξεκίνησαν το 1998, όταν ένα πλοίο με 300 Κούρδους πρόσφυγες έφθασε στα παράλια.Ετσι δημιουργηθηκε η οργανωση Citta Futura, από τον άνθρωπο που αργότερα έγινε ο δήμαρχος του Ριάτσε:τον Ντομένικο Λουκάνο
τον οποίο όλοι εδώ αποκαλούν χαϊδευτικά Mimmo.

Εκτός από ένα ανθρωπιστικό καθήκον να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες ήταν κι ένας τρόπος για να δώσουμε ζωή σε ένα ετοιμοθάνατο χωριό τονώνοντας παραλληλα και την οικονομική δραστηριοτητα,μας λέει.«Η στρατηγική αυτή,τόνισε την κοινωνική δυναμική που έχει οδηγήσει στην ανάκτηση των βασικών υπηρεσιών, όπως τα σχολεία.Από οικονομική άποψη, επετρεψε την επαναλειτουργία καταστημάτων και επιχειρήσεων που είχαν σχεδόν εξαφανιστεί. Η άφιξη αυτών των ανθρώπων εστίασε στη δυναμική που παράγει ελπίδα.Τόσο για τους ανθρώπους που έφτασαν,όσο και για τους μόνιμους κατοίκους.»

Έκτοτε ο πληθυσμός του Ριάτσε
υπερτριπλασιάστηκε και ανήλθε σε 2.800, μεταξύ των οποίων 400 μετανάστες από 20 διαφορετικές χώρες.Πρόκειται για μια ευπρόσδεκτη συμβίωση λένε οι κάτοικοι.Αρκετοί εκ των οποίων είχαν ξενιτευτεί τα προηγούμενα χρονια για να βρουν δουλεια. Ο Φρανσέσκο επιστρέφει στο Ριάτσε μόνο για διακοπές.

Για τον Φραντσέσκο Καπερέ:«Έφυγα για να βρω δουλειά.Πήγα στο Τορίνο το 1996. Επειδή εδώ δεν υπάρχει τίποτα Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, δεν μπορείς να κάνεις οικογένεια, δεν υπάρχει μέλλον. Υπήρξε μια εποχή που είχε πολλή δουλειά, αλλά τώρα δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο οι μετανάστες.Και χάρη σ ‘αυτούς το χωριό έχει αρχίσει να παιρνει τα πάνω του.»

Για τον Λεοναρντο Σκουιλάτσε:
«Το χωριό κατοικήθηκε εκ νέου. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήρθαν και γίναμε φίλοι.Τους στέλνουν εδώ και είμαστε πολυ χαρούμενοι.»

λλά το νέο κλίμα στο χωριό παραμένει εύθραυστο. Λίγες από τις οικογένειες προσφύγων εγκαθίσταται στο Ριάτσε για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Το τοπικό σχολείο τώρα έχει 11 μαθητές, μεταξύ των οποίων έξι αλλοδαπούς.«Χωρίς τα παιδιά των αλλοδαπών, αυτό το σχολείο θα παρέμενε κλειστό. Αλλά ο αριθμός των μαθητών αλλάζει συνεχώς. Επειδή τα παιδιά των αλλοδαπών έρχονται και φεύγουν»,λέει η δασκάλα Μαρία Γκρατσιά Μιτίκα

Ο Ντάνιελ ήρθε από την Γκάνα πριν από 6 χρόνια. Είναι υπεύθυνος για την αποκομιδή των απορριμμάτων στο χωριό.

Λέει ότι κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον, αλλά ότι ελπίζει να μείνει όσο το δυνατόν περισσότερο στο χωριό που τον υιοθέτησε αυτόν και την οικογένειά του.«Αυτή η πόλη σημαίνει πολλά για μένα. Οι άνθρωποι εδώ είναι πολύ καλοί . Είναι ευγενικοί με όλους,δεν κάνουν διακρίσεις.Είμαι πολύ χαρούμενος εδώ.»

Τα δύο παιδια του Ντάνιελ γεννήθηκαν στο Ριάτσε.Τους ονόμασε Κόσιμο και Ντομένικο
προς τιμήν του αγίου Κοσμά και του δημάρχου του Ριάτσε.
«Θέλω να το χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα σε όλο τον κόσμο, σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες.Αν αποφασίσουν να βοηθήσουν τους ξένους αυτό σημαίνει ότι και εμεις ειμαστε έτοιμοι να τους προσφέρουμε τη βοηθειά μας.

Ο Μπάχραμ έφτασε εδώ πριν απο 20 χρόνια,με το σκάφος των Κούρδων προσφύγων που άλλαξε το πρόσωπο του Ριάτσε. Απέκτησε την ιταλική υπηκοότητα και έχει γίνει ο παλαιότερος ξένος κάτοικος του χωριού.

Μάλιστα ξεκίνησε τη δική του επιχείρηση – έως ότου η κρίση τον ανάγκασε να βάλει λουκέτο.Βρήκε δουλειά ως εργάτης σε οικοδομή.
Αισθάνεται καλά στο Ριάτσε, αλλά οι καιροί είναι δύσκολοι
για όλους.Όλα η Ιταλία έχει πληγεί από την κρίση. Η Καλαβρία είναι μία από τις περιοχές που έχει πληγεί πολύ, γιατί δεν είναι βιομηχανική περιοχή. Τα τελευταία δύο-τρία χρόνια,υπήρχει λίγη δουλειά.Για 5-6 μήνες το χρόνο δουλεύω σε ένα πρόγραμμα της οργάνωσης Citta Futura. Διαφορετικά, αν βρουμε άλλη εργασία πάμε, και αν δεν βρούμε ,τότε μένουμε σπίτι.»

Στα στενά δρομάκια του Ριάτσε, πολλά σπίτια είναι άδεια.
Για πολλούς, το χωριό δεν σημαίνει κάτι σπουδαίο.
Ο Αγκάλι, ο οποίος ήρθε από το Μάλι, δεν έχει πλέον καμία οικονομική υποστήριξη, εκτός από κάποιες γενναιόδωρες προσφορές χωρικών. Δεν μπορεί να βρει καμία εργασία.Σχεδιάζει να δοκιμάσει την τύχη του αλλού.
«Πρέπει να πάρω άδεια παραμονής.Στη συνέχεια θα προσπαθήσω να πουλήσω κάτι, δεν ξέρω … ίσως τα ρούχα μου … Ή θα προσπαθήσω να βρω κάποιον να με βοηθήσει να πληρώσει για ένα εισιτήριο για να πάω κάπου αλλού.»

Ακούμε την ίδια αγωνία από τους αιτούντες άσυλο που συναντάμε στο χωριό. Ακόμη και με την υποστήριξη των οργανώσεων,αισθάνονται ότι έχουν κολλήσει στο πουθενά.Το Ριάτσε δεν είναι τελικά η ουτοπία που όλοι φαντάζονται.
«Είναι δύσκολο να ζήσουμε καλά εδώ. Δεν αισθανόμαστε πραγματικά άνετα. Και όσοι από εμάς δεν έχουν τα σωστά έγγραφα, μας αντιμετωπίζουν πολύ άσχημα. Για παράδειγμα, εργάστηκα για τρεις μήνες κάπου και ακόμα δεν έχω πληρωθεί. Υπάρχουν φορές όταν πάμε σπίτι που είμαστε έτοιμοι να βάλουμε τα κλάματα. ​​Νοιώθουμε σαν να κλαίμε. Επειδή τα πράγματα είναι πολύ άσχημα.»

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Ανταπόκριση των γαλλικών αρχών σε μαζικές επιθέσεις

«Άνεμος (κλιματικής) αλλαγής» στη Γερμανία

Κύπρoς: Το χαλούμι στη νέα εποχή (ΠΟΠ) και η γέφυρα με τους Τουρκοκύπριους