Πορτογαλία: Οικονομική ανάκαμψη με μεγάλο κοινωνικό κόστος

Πορτογαλία: Οικονομική ανάκαμψη με μεγάλο κοινωνικό κόστος
Πνευματικά Δικαιώματα euronews
Από Euronews
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button
Αντιγραφή/Επικόλληση το λινκ του βίντεο πιο κάτω:Copy to clipboardCopied

Οι χαμένοι από την οικονομική ανάκαμψη της χώρας

Στην Πορτογαλία, στο κέντρο του Πόρτο, ο Ρούι Λε Κόστα σταματά συνεχώς μπροστά σε κτίρια που έχει ανακαινίσει. Το 2014 είχε αγοράσει δύο μικρά στούντιο. Σήμερα διαχειρίζεται συνολικά 75 διαμερίσματα. Η εταιρία του Feel Porto ειδικεύεται στην αγορά και την ανακαίνιση κτιρίων για διαμονές μικρής διάρκειας:

«Εδώ στο δρόμο, έχουμε ένα κτίριο που θα ανακαινίσουμε σύντομα με χρήματα ενός ξένου επενδυτή. Είναι από το Μαϊάμι. Και δίπλα του έχουμε ένα άλλο κτίριο, που έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Είναι ένα ξενοδοχείο που ανέλαβε ένας όμιλος από το Μεξικό. Και αυτή η επταώροφη πολυκατοικία θα διαμορφωθεί ανάλογα για να υπάρξουν διαμερίσματα βραχυχρόνιας μίσθωσης».

Για να ανακαινίσει αυτά τα κτίρια, ο Ρούι στηρίζεται σε ξένους επενδυτές: «Έχουμε επενδυτές από την Ισπανία, τη Γαλλία, την Ιταλία και την Αγγλία. Αλλά και από την Αμερική: την Βραζιλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά. Από αυτό το σημείο μπορείτε να δείτε τον μεγάλο αριθμό των γερανών. Αυτό δείχνει την ανάπτυξη που έχει ο συγκεκριμένος τομέας στο κέντρο του Πόρτο, τα τελευταία χρόνια».

Το 2011, η χώρα έψαχνε να βρει τρόπους να ελκύσει ξένες επενδύσεις, ώστε να βγει από την αυστηρή λιτότητα που της είχαν επιβάλλει οι Βρυξέλλες. Οι Πορτογάλοι που επένδυαν στην αγορά ακινήτων είχαν σημαντικές φοροαπαλλαγές. Μέσα σε τρία χρόνια, η αλλαγή της εικόνας ήταν θεαματική. Τα πρότζεκτ ανακαίνισης πολλαπλασιάστηκαν. Το κέντρο της Λισαβόνας και του Πόρτο γέμισε από τουρίστες. Η κρίση έγινε για τον Ρούι μια μηχανή παραγωγής χρήματος. Ο τζίρος που έκανε πέρσι η εταιρία του από τις βραχυχρόνιες μισθώσεις έφτασε τα 2,5 εκατομμύρια ευρώ.

Η Πορτογαλία έχει κερδίσει σχεδόν 5 δις ευρώ, χάρις σ' αυτή την πολιτική αναζωογόνησης της κτηματομεσιτικής και της τουριστικής αγοράς. Η λιτότητα έχει τελειώσει και η χώρα έχει βγει από την κρίση. Υπάρχουν όμως κάποιοι που δεν έχουν αισθανθεί την ανάπτυξη και δεν έχουν αντιληφθεί την αλλαγή της κατάστασης, Στο κέντρο της παλιάς πόλης του Πόρτο, η Ίρμα Σούσα, κοινωνική λειτουργός στο δήμο του Πόρτο νιώθει ολοένα και πιο απομονωμένη στην ίδια της τη γειτονιά:

«Έχει αλλάξει πολύ. Έχουν φύγει πολλοί κάτοικοι από το ιστορικό κέντρο γιατί τα ενοίκια έχουν ανεβεί τρομερά. Και ειδικά οι πιο ηλικιωμένοι με το εισόδημα που έχουν, δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις σημερινές τιμές. Παίρνουν μια σύνταξη 250-280 Ευρώ το μήνα. Με αυτά τα λεφτά δεν νοικιάζεις ούτε δωμάτιο στο κέντρο της πόλης».

Το 2012, η κυβέρνηση τροποποίησε τον νόμο, υπέρ των ιδιοκτητών. Η έξωση των ενοικιαστών με αφορμή την ανακαίνιση των κατοικιών έχει διευκολυνθεί. Η Οτελίντα ντε Χεσούς Πίντο είναι 74 ετών. Ζει στο ισόγειο ενός υποβαθμισμένου κτιρίου. Όλη της τη ζωή μένει σ' αυτό το σπίτι. Μια μέρα νωρίτερα, πήρε ένα χαρτί έξωσης, γιατί δεν έχει πληρώσει αρκετά ενοίκια. Με σύνταξη 282 ευρώ το μήνα, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην πληρωμή του: «Αυτό είναι το δωμάτιό μου. Πριν έμενε εδώ ο γιος μου. Τι θα κάνω τώρα που πήρα την εντολή έξωσης; Πρέπει να μαζέψω τα πράγματά μου και να τα βάλω σε κουτιά. Ζούμε σ' αυτά τα παλιά σπίτια όλη μας τη ζωή. Εδώ μεγαλώσαμε τα παιδιά μας. Εδώ είναι οι ρίζες μας. Η κυβέρνηση πρέπει να ανησυχεί με αυτή την κατάσταση. Δεν θέλουμε τουρίστες»!

Η απόφαση λέει ότι πρέπει να φύγει από το σπίτι και να πληρώσει3906 ευρώ. Η απελευθέρωση της αγοράς ενοικίων έχει οδηγήσει σε δεκάδες εξώσεις κάθε μήνα, στο Πόρτο. Στα νούμερα, η Πορτογαλία φαίνεται να έχει ανακάμψει: 2% ανάπτυξη το χρόνο, ενώ η ανεργία έχει πέσει κάτω από το 8% το 2019. Αλλά για τον οικονομολόγο Χοσέ Ρέις, καθηγητή Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Κόιμπρα αυτά τα νούμερα κρύβουν την σκληρή πραγματικότητα:

«Είναι αλήθεια! Το ισοζύγιο εμπορικών συναλλαγών έχει ισορροπήσει, αλλά αυτό οφείλεται στον τομέα των υπηρεσιών και κυρίως στον τουρισμό, όπου υπάρχουν πολύ μικροί μισθοί. Υπάρχουν οι περιορισμοί από το πλαίσιο που έχουν επιβάλλει οι Βρυξέλλες. Και η υποχρέωση να πηγαίνει ένα μεγάλο μέρος του πλούτου και του δημόσιου χρήματος που είναι σημαντικά για την ανάπτυξη της χώρας, στην αποπληρωμή του δημόσιου χρέους. Να πληρωθούν οι ξένοι πιστωτές της χώρας. Αυτός είναι ένας τεράστιος περιορισμός που παραλύει κάθε πιθανότητα δημόσιων επενδύσεων».

Στην Πορτογαλία, ο δημόσιος τομέας είναι διαλυμένος κυριολεκτικά από τις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόστηκαν τα προηγούμενα χρόνια.

Ο Ρούμπεν Σίλβα κάνει μαθήματα σερφ σε παιδιά κάθε σαββατοκύριακο, στην παραλία Ματοσίνιο. Κάνει μαθήματα μόνο τα σαββατοκύριακα, γιατί τον υπόλοιπο καιρό είναι στην Λισαβόνα. Ο Ρούμπεν είναι δάσκαλος. Οι συμβάσεις εργασίας του είναι επισφαλείς μόνιμα. Ο μισθός του είναι 1100 Ευρώ το μήνα. Για να πάει στην πρωτεύουσα κάθε εβδομάδα και για το δωμάτιο που νοικιάζει, ξοδεύει το ήμισυ του μισθού του. Ο Ρούμπεν ονειρεύεται να εγκατασταθεί με την οικογένειά του στο Πόρτο: «Έχω σπίτι στο Πόρτο. Εκεί ζω σε έναν ξενώνα για νέους. Είναι άσχημα. Δεν αισθάνομαι περήφανος. Αλλά έχω συνηθίσει. Δεν γνωρίζουν πώς αισθάνομαι όταν αφήνω πίσω το παιδί και την οικογένειά μου κάθε εβδομάδα. Ο γιος μου δεν θα είναι ξανά 7-8 χρονών. Μου ζητά να τον πηγαίνω σχολείο. Εγώ όμως δεν μπορώ».

Αν δεν έκανε τα μαθήματα σερφ, ο Ρούμπεν δεν θα τα έβγαζε πέρα. Για να ελέγξει το δημόσιο έλλειμμα, η πορτογαλική κυβέρνηση έχει παγώσει τους μισθούς του δημόσιου τομέα, τα τελευταία δέκα χρόνια. Οι δεκάδες απεργίες, στην οποίες πήρε μέρος ο Ρούμπεν δεν απέφεραν τίποτε: «Για να σας δώσω μια εικόνα από το δράμα που βιώνουμε, υπάρχουν δάσκαλοι που δεν μπορούν να φτάσουν ποτέ στο υψηλό μισθολογικό κλιμάκιο. Κανείς δεν θέλει να είναι δάσκαλος πλέον. Κανείς. Είναι οι μόνες θέσεις εργασίας που προσφέρονται και δεν τις θέλει κανείς. Κάνουμε αντικαταστάσεις για ένα ή δύο μήνες. Με μειωμένες ώρες, 10-15 ώρες. Όταν ο κόσμος με ρωτά τι θα κάνω του χρόνου, δεν ξέρω τι να απαντήσω».

Περιμένοντας ένα θαύμα που δεν έρχεται, ο Ρούμπεν χρειάζεται να κάνει κάθε εβδομάδα δύο φορές την απόσταση των 300 χλμ που χωρίζουν τη Λισαβόνα από το Πόρτο.

Επισκεπτόμαστε το δημόσιο νοσοκομείο του Αγίου Ιωάννη. Νοσηλευτές και γιατροί κάνουν συχνά κινητοποιήσεις τα τελευταία χρόνια. Ο Μιγκέλ Γκιμαράες είναι ο πρόεδρος του Πορτογαλικού Ιατρικού Συλλόγου. Καταγγέλλει την έλλειψη ιατρικού προσωπικού και υλικών στον τομέα υγείας. Μας οδηγεί στην παιδιατρική κλινική. Παιδιά νοσηλεύονται σε ένα προκατασκευασμένο κτίριο, εδώ και 10 χρόνια: «Μιλάμε για το νοσοκομείο του Αγίου Ιωάννη. Ένα από τα καλύτερα στην Πορτογαλία. Φανταστείτε τι γίνεται στα νοσοκομεία της Βέζα, της Έβορα, του Πόρτο και του Αλέγκρε. Όλες αυτές οι δομές θα ανακαινιστούν στα επόμενα 10 με 20 χρόνια. Αυτό είναι εξαιρετικά σοβαρό για όλους όσοι δουλεύουν στο εθνικό τομέα υγείας. Είναι πολύ κακό για τους ασθενείς μας. Οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι μπορεί να πιστεύουν ότι η κρίση πέρασε γι' αυτούς. Αλλά δεν έχει περάσει για τον πορτογαλικό λαό».

Η φυγή γιατρών και νοσηλευτών στο εξωτερικό μεγαλώνει χρόνο με τον χρόνο. Τα μέτρα λιτότητας έχουν σταματήσει εδώ και πολλά έτη, αλλά ο πορτογαλικός λαός συνεχίζει να υφίσταται το κοινωνικό και οικονομικό κόστος της ανάκαμψης.

Η Οτελίντα μετά από 53 χρόνια αναγκάζεται να φύγει από το σπίτι που έμενε. Για λίγες ακόμη μέρες, μπορεί να θαυμάσει τη μοναδική θέα από εδώ. Σε λίγο καιρό, τουρίστες από όλο τον κόσμο θα μένουν σπίτι της. Το κτίριο θα ανακαινιστεί σύντομα και θα λειτουργήσει ως ξενοδοχείο.

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Πορτογαλία: Πακέτο στήριξης της οικονομίας

Ανταπόκριση των γαλλικών αρχών σε μαζικές επιθέσεις

«Άνεμος (κλιματικής) αλλαγής» στη Γερμανία