Η επιμονή και η ανθεκτικότητα ήταν ο μόνος τρόπος για τους εθελοντές να προχωρήσουν μπροστά
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Το να ζεις κοντά στην πρώτη γραμμή του μετώπου σημαίνει κάτι περισσότερο από το να επιβιώνεις από τη συνεχή απειλή μιας επίθεσης. Είναι επίσης μια καθημερινή μάχη για βασικές ανάγκες, όπως η ιατρική περίθαλψη.
Στην κατεστραμμένη από την πόλεμο Ουκρανία, μια οργάνωση με το όνομα Dignitas Ukraine παρεμβαίνει εκεί που πλέον δεν υπάρχουν κλινικές.
Εκεί πηγαίνουν οι κάτοικοι που ζουν στην κοινότητα Μπισκβίτνε, που κάποτε ήταν μια κατεχόμενη από τη Ρωσία περιοχή στο Χάρκοβο.
Η οργάνωση προσφέρει ιατρική και ψυχολογική υποστήριξη σε όσους, συχνά ηλικιωμένους ή ανάπηρους, που είτε από ανάγκη, είτε από επιλογή έχουν παραμείνει εκεί.
Η συνιδρύτρια Άννα λέει ότι ένας από τους σημαντικότερους σκοπούς των επισκέψεών τους είναι να δείξουν στους ντόπιους ότι δεν έχουν ξεχαστεί. «Όταν φτάνουμε είναι σημαντικό για αυτός να νιώσουν ότι κάποιος νοιάζεται για αυτούς. Είναι μια μορφή υποστήριξης. Είναι καλό για αυτούς να ακούν ότι θα τα καταφέρουν. Είμαστε εδώ για να τους υποστηρίξουμε» δήλωσε η Άννα Νικονένκο.
Με περιορισμένη πρόσβαση σε μεταφορικά μέσα και οικονομικούς πόρους, η Γεβγένια βασίζεται στην κινητή κλινική που επισκέπτεται το σπίτι της και βοηθά στη φροντίδα του ανάπηρου γιου της.
Η Γεβγένια επέστρεψε μετά την εκκένωση με τον γιό της, μετά τη ρωσική εισβολή στην περιοχή.
Αν και έγινε και άλλη κατοχή, η 77 ετών μητέρα 13 παιδιών δήλωσε ότι δεν θα φύγει καθώς αυτό επιβαρύνει πολύ τον γιο της. «Θα με θάψουν εδώ. Θα πάω πουθενά. Θα μείνω εδώ για αυτόν, δεν θέλω να μείνει πίσω. Αυτή είναι η γη μας, αυτό είναι το σπίτι μας». Παρά τους κινδύνους, που περιλαμβάνουν επιθέσεις από μη επανδρωμένα αεροσκάφη, ναρκοθετημένους δρόμους και ακραίες καιρικές συνθήκες η ομάδα εργάζεται επτά ημέρες την εβδομάδα, καλύπτοντας 27 κοινότητες στο Χάρκοβο και το Ντόνετσκ.
Η Τατιάνα είναι μια από τις εθελόντριες γιατρούς και δηλώνει ότι θα συνεχίσει να εργάζεται ανεξαρτήτως συνθηκών. «Το να βοηθάς τους ανθρώπους είναι το επάγγελμά σου, είναι το καθήκον σου. Δε δίνουμε σημασία στο περιβάλλον ή στο κοινωνικό στάτους των ασθενών. Αν σας λένε να κάνετε αυτό, το κάνετε. Κάνουμε αυτό που πρέπει να γίνει. Σε ότι αφορά εμένα, αν μου πουν ότι υπάρχει ανάγκη θα πάω στη δουλειά» δήλωσε η Ιστσένκο Τατιάνα Μπορίσιβνα.
Οι καθημερινοί βομβαρδισμοί έχουν καταστρέψει σπίτια, νοσοκομεία και ζωτικές υποδομές, αφήνοντας τους κατοίκους σε μια κρίσιμη ανθρωπιστική κατάσταση.
Κατά τη διάρκεια του χρόνου που περάσαμε με τους εθελοντές, ήταν σαφές ότι η επιμονή και η ανθεκτικότητα ήταν ο μόνος τρόπος να προχωρήσουν μπροστά.