ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΑνταπόκριση: Γιάννης Γιαγκίνης
Μπορεί το Μπέλο Οριζόντε να μην μετατράπηκε σε… «Μπλε Οριζόντε», ωστόσο είναι αξιομνημόνευτη η παρουσία δεκάδων Ελλήνων στην τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Βραζιλίας για την προχθεσινή πρεμιέρα της Εθνικής Ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Έλληνες από όλα τα μήκη και πλάτη της γης, οι οποίοι έχοντας ως σημείο αναφοράς την Εθνική Ομάδα, έδωσαν ραντεβού στο «Μινεϊράο» αλλά και από το προηγούμενο βράδυ στις κεντρικές πλατείες της πόλης. Μιας πόλης που θεωρείται διάσημη στην Βραζιλία για την νυχτερινή της ζωή.
Αυτήν επιχειρήσαμε και εμείς να γευτούμε το βράδυ της παραμονής του δικού μας αγώνα. Δεκάδες, εκατοντάδες, ίσως και… χιλιάδες ήταν οι Κολομβιανοί. Αρκετοί φυσικά και οι Βραζιλιάνοι και ούτε καν 20 οι Έλληνες που έτυχε να συναντήσουμε εκεί. Ανάμεσά τους ο Λάμπρος Ταπεινός, ο οποίος δεν είναι ένας τυχαίος Έλληνας. Τυγχάνει δήμαρχος του Μόρλαντ, ενός δήμου που βρίσκεται στα βόρεια προάστια της Μελβούρνης. Τον βρήκαμε μαζί με άλλους Έλληνες από την Αυστραλία στον υπαίθριο χώρο, να συμμετέχει και αυτός – περασμένα μεσάνυχτα – στην μουντιαλική γιορτή. Ξεχώριζε, γιατί ενώ μιλούσε άπταιστα ελληνικά, δεν φορούσε την γαλανόλευκη φανέλα αλλά την κίτρινη των… καγκουρό.
Πέρυσι εξελέγη για δεύτερη φορά δήμαρχος του Μόρλαντ. Είναι ένας από τους τέσσερις όλους κι όλους ελληνικής καταγωγής δημάρχους στην Αυστραλία. Όπως μας είπε, έχει δεχτεί επιθέσεις επειδή ποτέ δεν κρύβει την ελληνική του καταγωγή, ωστόσο διευκρίνισε ότι για να εκλεγεί κανείς δήμαρχος στην περιοχή του, προφανώς και δεν αρκούν οι ψήφοι μόνο των Ελλήνων. Μέλος του Εργατικού κόμματος ο ίδιος, έχει ως προτεραιότητα την δημιουργία έργων υποδομής. Στην επικράτεια του δήμου του, έχουν την έδρα τους πολλοί ομογενειακοί οργανισμοί και λειτουργούν τρεις ελληνορθόδοξες εκκλησίες.
Ο ίδιος έχει αγωνιστεί για τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στα αυστραλιανά δημόσια σχολεία και μάλιστα, όπως μας αποκάλυψε, οι δημόσιες υπηρεσίες στην περιοχή ευθύνης του Δήμου του έχουν σαν ημιεπίσημη γλώσσα τα ελληνικά. Έτσι, όποιος το επιθυμεί, μπορεί να απευθύνεται σε αυτές στην μητρική του γλώσσα και να λαμβάνει αντίστοιχη απάντηση στο όποιο τυχόν αίτημά του. Όπως διευκρινίζει όμως, «αυτό δεν έχει να κάνει απλά επειδή είναι μεγάλος ο αριθμός των Ελλήνων μεταναστών και τυγχάνει Έλληνας ο δήμαρχος. Προσωπικά το ίδιο θα έκανα και για τις άλλες γλώσσες, όπου υπάρχει ισχυρή παρουσία μεταναστών, καθώς το να διατηρηθούν αποτελεί πλούτο και για την ίδια την Αυστραλία», μας είπε.
Η νύχτα έφερε… ενισχύσεις. Βραζιλιάνες, αισθανόμενες ότι οι Έλληνες… χάνουμε την μάχη από τους Κολομβιανούς, ντύθηκαν με τις ελληνικές σημαίες και έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την έλευση των Ελλήνων. Οι ντόπιοι είναι γεγονός ότι τρέφουν ιδιαίτερη συμπάθεια στην χώρα μας και σπεύδουν να την εκδηλώσουν, έστω και αν δεν έχουν επισκεφθεί ποτέ στην ζωή τους την Ελλάδα, έστω και αν δύσκολα πρόκειται να το κάνουν στο μέλλον. Όταν ο μέσος μισθός δεν ξεπερνά εδώ τα 300 ευρώ , το υπερατλαντικό ταξίδι θεωρείται πολυτέλεια για την πλειοψηφία του κόσμου και όποιοι ελάχιστοι το πραγματοποιήσουν, δύσκολα θα επιλέξουν ως προορισμό την Ελλάδα.
Το πρωί του Σαββάτου, μετά από το ξενύχτι και ελάχιστες ώρες ύπνου, κάναμε ένα άλλο τόλμημα. Μάθαμε από ντόπιο βραζιλιάνο συνάδελφο ότι οι Έλληνες του Μπέλο Οριζόντε θα μαζεύονταν σε μια κεντρική αγορά και σπεύσαμε να τους συναντήσουμε. Φτάσαμε εκεί όταν αναχωρούσαν τα τρία πούλμαν που είχαν έρθει με μέλη της πολυπληθούς ελληνικής κοινότητας του Σάο Πάολο, ελάχιστοι από τους οποίους ωστόσο μιλούσαν ελληνικά. Για καλή μας τύχη, είχε ξεμείνει εκεί μια παρέα τεσσάρων Ελλήνων.
Ανάμεσά τους, ο κ. Κυριάκος – Αριστείδης Μαυρουδής, 82 ετών, που μετανάστευσε στην Βραζιλία το 1955, εγκαταστάθηκε στο Μπέλο Οριζόντε και είναι σήμερα ο πρόεδρος της ολιγομελούς ελληνικής κοινότητας της πόλης. Ο ίδιος πήγε στο γήπεδο, ωστόσο οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους 500 Έλληνες της περιοχής δεν είχαν την ίδια τύχη. Προσπάθησαν να βρουν εισιτήρια μέσω του ίντερνετ και οι περισσότεροι δεν τα κατάφεραν, μπροστά στην ζήτηση που είχε ο αγώνας από τους Κολομβιανούς, με αποτέλεσμα αν και μένουν εκεί να δουν το παιχνίδι από την τηλεόραση.
Ο κ. Μαυρουδής είναι από μόνος του μεγάλη ιστορία, που θα μπορούσε να γίνει βιβλίο. Αφού παντρεύτηκε, σάλπαρε για την Βραζιλία, όπου εργάστηκε στις κατασκευές. «Τα μεγαλύτερα έργα στην Βραζιλία έχουν γίνει από τα χέρια μου, έχω ταξιδέψει παντού και ακόμα εργάζομαι», μας είπε με υπερηφάνεια. Δυο χρόνια μετά την έλευσή του στην χώρα, έφερε και την κυρά του στην Βραζιλία, με την οποία απέκτησαν τέσσερα παιδιά – δυο αγόρια και δύο κορίτσια. Με υπερηφάνεια μας είπε ότι όλα μιλούν άψογα τα ελληνικά, κάτι που το διαπιστώσαμε και με τον γιο του, που είχε έρθει από τον Καναδά όπου μένει μόνιμα για να πάει παρέα με τον πατέρα του στο γήπεδο. Η Εθνική Ομάδα αποτέλεσε την αφορμή για να ενωθούν μέχρι και οικογένειες.
Λίγο πριν την έναρξη του ματς, στην καθιερωμένη βόλτα μας γύρω από το γήπεδο, πέσαμε σε μια παρέα τριών Ελλήνων που, προς μεγάλη μας έκπληξη, μας ενημέρωσαν ότι έχουν έρθει τα τελευταία χρόνια στην χώρα για να εργαστούν στην Οργανωτική Επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο (η κληρονομιά του 2004 έχει κάνει, βλέπετε, περιζήτητα ανά τον κόσμο τα στελέχη της διοργάνωσης της Αθήνας εξαιτίας της εμπειρίας που αποκόμισαν και της τεχνογνωσίας που μπορούν να μεταλαμπαδεύσουν στους ντόπιους). Η έλευση της Εθνικής Ομάδας ήταν λόγος ισχυρός για να πάρουν το αεροπλάνο, να έρθουν να δουν τον αγώνα και να φύγουν ξανά πίσω, για την πόλη του καρναβαλιού.
Ο Στρατής, η Μελίνα και η Γιάννα δεν πετούσαν στα σύννεφα, αναφορικά με την έκβαση του αγώνα. Ήξεραν ότι θα ήταν δύσκολο παιχνίδι. Ως εργαζόμενοι όμως στην Οργανωτική του Ρίο, ήξεραν επίσης ότι σε τέτοιες περιπτώσεις διοργανώσεων, όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες και το Μουντιάλ, το σημαντικό είναι από μόνη της η συμμετοχή στην μεγάλη γιορτή. «Οι Βραζιλιάνοι μοιάζουν σε πολλά με εμάς τους Έλληνες, πιστεύω ωστόσο ότι παρά τα δεδομένα προβλήματα, στο τέλος θα τα καταφέρουν», μας είπαν όταν τους ρωτήσαμε σχετικά με την προετοιμασία για την επόμενη μεγάλη διοργάνωση που θα φιλοξενήσει η χώρα της σάμπα και του Πελέ. Μια χώρα, στην οποία, οι Έλληνες παρά την δυσκολοχώνευτη τριάρα του Σαββάτου, εξακολουθούμε να διασκεδάζουμε την παρουσία μας και (όπως λέει και το γνωστό σλόγκαν) τα βλέπουμε όλα μπλε…