Επτά δεκαετίες συμπληρώνται αυτή τη χρονιά από την παράδοση των Ναζί. Η Λυών, στα νοτιοανατολικά της Γαλλίας, έγινε κατά τη διάρκεια του Β’
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΕπτά δεκαετίες συμπληρώνται αυτή τη χρονιά από την παράδοση των Ναζί.
Η Λυών, στα νοτιοανατολικά της Γαλλίας, έγινε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η πρωτεύουσα της γαλλικής αντίστασης. Για δύο χρόνια από το 1940 ως το 1942, η πόλη έγινε το σταυροδρόμι, πολλών διαφορετικών αντιστασιακών ομάδων και δικτύων.
Το 1942, δυνάμεις της Γκεστάπο, μπήκαν στην πόλη για να κυνηγήσουν Εβραίους και αντιστασιακούς. Πήραν τον έλεγχο της στρατιωτικής σχολής στη λεωφόρο Μπερτελό και την μετέτρεψαν στο κέντρο ανακρίσεων και βασανιστηρίων.
Ανάμεσα σε αυτούς που συνελήφθησαν ήταν και ο Ζαν Ναλίτ. Στα 18 του χρόνια άρχισε να κινείται στις σκιές, εντός του αντιστασιακού δικτύου, Σαρέτ. Η μαρτυρία του στο euronews είναι συγκλονιστική.
«Περιμέναμε να μας πιάσουν από στιγμή σε στιγμή για να μας εκτελέσουν. Με συνέλαβαν στις 31 Μαρτίου, του 1944 και με μετέφεραν κατευθείαν εδώ για βασανιστήρια, εικονικούς πνιγμούς, χτυπήματα στα πόδια, ραβδίσματα, δεν μπορούσα να καθίσω για έξι μήνες.
Στις 8 Μαΐου με έβαλαν μέσα σε βαγόνι για ζώα. Ήμασταν περίπου 120 σε κάθε βαγόνι και μέχρι το τέλος του ταξιδιού περίπου 12 είχαν πεθάνει, ένας σχεδόν τρελάθηκε από τη δίψα και άλλοι σχεδόν έπαθαν ασφυξία γιατί ήμασταν πραγματικά στοιβαγμένοι μέσα στα βαγόνια και είχαμε πολύ λίγο αέρα. Ήμουν τυχερός γιατί ήμουν κολλημένος πάνω σε άλλους αλλά κοντά στην πόρτα. Μπορούσα να αναπνεύσω, είχα κολλήσει το στόμα μου στην πόρτα.
Το τρένο μας πήγε στο Μπούτσενβαλντ. Όταν φτάσαμε μας έδωσαν έναν αριθμό αντί ταυτότητας. Αυτό ήταν. Τέλος στα ονόματα. Έπρεπε να λέω στα γερμανικά 49839. Θα το θυμάμαι μέχρι να πεθάνω.
Στην αρχή, για περίπου 40 μέρες μέναμε σε τέντες. Ήταν πολύ περίεργο. Για να κοιμηθούμε, έπρεπε να καθίσουμε κάτω, να ανοίξουμε τα πόδια μας και να ακουμπήσουμε στην πλάτη ενός άλλου που βολευόταν στα πόδια μας. Με είχαν βάλει στην ομάδα που έσπαγε πέτρες για 12 ώρες κάθε μέρα. ‘Ηταν απαγορευμένο να σηκώσουμε κεφάλι από τη δουλειά, ή να μιλήσουμε σε κάποιον κοντά μας. Έκαναν τα πάντα για να μας σπάσουν.
Στη συνέχεια με πήγαν σε ένα εργοστάσιο που έφτιαχνε ανταλλακτικά αεροπλάνων. Δεν ήταν τόσο άσχημα όσο αλλού, γιατί τους κάναμε να πληρώσουν. Δεν κατάλαβα ποτέ, πως έβαζαν κάποιον που είχε συλληφθεί για αντιστασιακή δράση να δουλεύει στη βιομηχανία στρατιωτικού εξοπλισμού. Όταν έφτασα εκεί, δεν ήθελα να δουλέψω. Βρήκα ένα Βέλγο κρατούμενο εκεί που με ρώτησε αν ήρθα για να δουλέψω. Του είπα όχι και μου απάντησε και αυτός το ίδιο. Οπότε τα πήγαμε πολύ καλά. Αφήναμε λοιπόν και τα καλά και τα κακά κομμάτια να προχωρούν στη γραμμή παραγωγής και σαμποτάραμε συνεχώς τη διαδικασία συναρμολόγησης.
Ήθελαν να εξολοθρεύουσουν τους πάντες: και τους Εβραίους και όλους αυτούς που βρίσκονταν μέσα στα στρατόπεδα. Αλλά τους πρόλαβε η ρωσική επίθεση. Για να μην μας βρουν οι Ρώσοι ή οι Αμερικανοί, τα SS μας μετέφεραν ακολουθώντας μια πορεία ζιγκ ζαγκ μέσα στη Γερμανία, σίγουρα για να μας οδηγήσουν στη Βαλτική Θάλασσα και να μας πνίξουν. Ήταν 900 χιλιόμετρα με τα πόδια. Απελευθερώθηκα στις 8 Μαΐου του 1945. Πέντε χιλιάδες άτομα ξεκίνησαν την πορεία του θανάτου και όταν ολοκληρώθηκε δεν ήμασταν περισσότεροι από 500. Στο τέλος ζύγιζα περίπου 38 κιλά. Μου πήρε 3 χρόνια για να φτάσω τα 50 κιλά».
