Ρωσία: Ένας βετεράνος θυμάται την εποποιία του κόκκινου στρατού

Ρωσία: Ένας βετεράνος θυμάται την εποποιία του κόκκινου στρατού
Από Euronews
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button

Ο Ντμίτρι Κόζνοφ ήταν μόλις 18 ετών, όταν κλήθηκε να πολεμήσει στις τάξεις του κόκκινου στρατού. Το 1943, με τους ναζί μια ανάσα από την Μόσχα, �

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ο Ντμίτρι Κόζνοφ ήταν μόλις 18 ετών, όταν κλήθηκε να πολεμήσει στις τάξεις του κόκκινου στρατού. Το 1943, με τους ναζί μια ανάσα από την Μόσχα, ο νεαρός τότε φοιτητής της Ανώτατης Θεατρικής Σχολής ρίχτηκε στη μάχη. Χωρίς να έχει πιάσει ποτέ πριν όπλο στη ζωή του, πολέμησε στο Στάλινγκραντ και συμμετείχε στην θριαμβευτική προέλαση μέχρι το Βερολίνο. Αν και αντίκρισε κατάματα το θάνατο, σαν από θαύμα επέζησε…

«Ήμουν τόσο βαριά τραυματισμένος που είχα αιμόπτυση. Είχα πέσει στο έδαφος. Μια γυναίκα με έσωσε. Με μετέφερε μακριά από το πεδίο της μάχης. Ήταν πολύ αδύναμη. Ονομαζόταν Ζίνα Φεντόροβα, υπηρετούσε στη μονάδα μας και ήταν πολύ αγαπητή νοσοκόμα. Δεν ήταν από τις νοσοκόμες που έμεναν στο νοσοκομείο… έσωζε ζωές», θυμάται.

Ο Ντμίτρι Κόζνοφ αποφεύγει να επιδεικνύει τα μετάλλια του. Για τον ίδιο, το σημαντικότερο ενθύμιο από τον πόλεμο είναι οι εμπειρίες που έζησε στα φριχτά εκείνα χρόνια. Χωρίς αυτές λέει, δεν θα είχε μάθει ποτέ την πραγματική έννοια της φιλίας, της αφοσίωσης και της τιμής. Δεν θα μπορούσε να γευτεί τις μικρές χαρές της ζωής.

«Καμιά φορά όσο μεγαλύτερες δυσκολίες αντιμετωπίζαμε, τόσο δυνατότερα γελάγαμε. Το γέλιο ήταν ένας τρόπος να δίνουμε θάρρος ο ένας στον άλλο, να ανεβάζουμε το ηθικό μας. Ήταν σαν τις βιταμίνες. Όσο πιο δύσκολες ήταν οι καταστάσεις που περνούσαμε, τόσο πιο σκληρά πολεμούσαμε για να κρατηθούμε στη ζωή. Ψυχολογικά, η φύση κάνει τον άνθρωπο να απωθεί τη θλίψη», αναφέρει.

Ο Ντμίτρι Κόζνοφ δεν θα ξεχάσει ποτέ τη στιγμή που ο ίδιος και οι σύντροφοί του πληροφορήθηκαν τη συνθηκολόγηση της ναζιστικής Γερμανίας. Τι και αν τα νέα έφτασαν στη μονάδα του με μια ημέρα καθυστέρηση; Η χαρά ήταν το ίδιο μεγάλη.

«Ήταν μια μεγάλη γιορτή. Ήμασταν πανευτυχείς. Φιλιόμασταν, αγκαλιαζόμασταν πετούσαμε τα πηλήκιά μας ψηλά. Πετούσαμε στα ουράνια από τη χαρά μας», θυμάται.

Μετά τη λήξη του πολέμου, ο Ντμίτρι Κόζνοφ ολοκλήρωσε τις σπουδές του και ακολούθησε μια λαμπρή καριέρα στο θεατρικό σανίδι. Σήμερα, το διαμέρισμά του στη Μόσχα θυμίζει μουσείο. Τους τοίχους κοσμούν φωτογραφίες σπουδαίων προσωπικοτήτων της τέχνης από τη σοβιετική εποχή, όπως αυτή του βραβευμένου με Νόμπελ συγγραφέα Αλεξάντρ Σολζενίτσιν.

«Μετά τον πόλεμο δίναμε καταπληκτικές παραστάσεις στο σινεμά και στο θέατρο. Γιατί όλοι μας κρατούσαμε την αλήθεια του πολέμου στην καρδιά μας. Δεν φοβόμασταν τίποτα, γιατί είχαμε δει τα πάντα. Δοκιμάσαμε τα πάντα στη ζωή και η ζωή μας δοκίμασε σκληρά», υποστηρίζει.

Στην ερώτηση γιατί, 70 χρόνια μετά τον πόλεμο, οι Ρώσοι εξακολουθούν να αντλούν τόση υπερηφάνεια από τη νίκη εκείνη, η απάντηση του Κόζνοφ είναι αφοπλιστική: «Εβδομήντα χρόνια δεν είναι και τόσο πολλά στην ιστορία ενός έθνους. Είναι μια ή δυο γενιές. Δεν πολέμησαν μόνοι οι φαντάροι σε εκείνο τον πόλεμο.Πέθαναν και πολλοί άμαχοι… Πως λοιπόν μπορεί να ξεχάσει κανείς αυτόν τον φοβερό πόλεμο;»

Στα 90 του χρόνια πια, ο Ντμίτρι Κόζνοφ εξακολουθεί να διδάσκει την τέχνη του θεάτρου στους νεότερους. Τα γεγονότα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου δίνουν ακόμα τροφή για συζήτηση στην τάξη του.

Στα χρόνια εκείνα, σύμφωνα με συντηρητικές εκτιμήσεις, περισσότεροι από 27 εκατομμύρια Σοβιετικοί χάθηκαν. Κάθε οικογένεια στη Ρωσία θρήνησε τουλάχιστον έναν νεκρό.

Οι νεότερες γενιές έχουν μεγαλώσει με τις ιστορίες για τα ανδραγαθήματα των προγόνων τους.

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

H συγκλονιστική μαρτυρία Γάλλου αντιστασιακού στο euronews

Ολυμπιακοί Αγώνες: Η Ρωσία είναι «ανοικτή» στο αίτημα του Μακρόν για εκεχειρία στην Ουκρανία

Ρωσία: Ο «εκλογικός περίπατος» του Βλαντιμίρ Πούτιν