Σε αυτό το σχολείο στη Μασσαλία της Γαλλίας, οι τάξεις και τα μαθήματα διαμορφώνονται ανάλογα με τις ανάγκες των μαθητών.
Σε αυτό το σχολείο στη Μασσαλία της Γαλλίας, οι τάξεις και τα μαθήματα διαμορφώνονται ανάλογα με τις ανάγκες των μαθητών.
Το σχολείο αυτό βρίσκεται σε μία από τις πλέον υποβαθμισμένες περιοχές της Μασσαλίας. Οι περισσότεροι μαθητές ζουν με οικονομικά βοηθήματα και οι γονείς τους βγάζουν λιγότερα από 1000 το μήνα.
Ο δάσκαλος Αρνό Σαλαμπερί μας είπε:
«Το σημαντικότερο είναι ότι οι μαθητές ανά τάξη είναι λιγότεροι από τα υπόλοιπα σχολεία, όπου βρίσκει κανείς 27, 28, 29 ή ακόμη 30. Εδώ το όριο είναι 24 σε κάθε τάξη. Έτσι είναι καλύτερα. Επίσης έχουν χωριστεί ανάλογα με τις ανάγκες τους. Αυτό σημαίνει ότι έχουν χωριστεί ανάλογα με τις ικανότητες τους. Υπάρχουν τρεις ομάδες με διαφορετικές ανάγκες.»
Το εκπαιδευτικό σύστημα που βάζει προτεραιότητα τις ανάγκες των μαθητών εισήχθη το 1982, προκειμένου να βοηθηθούν σχολεία σε φτωχές περιοχές της Γαλλίας. Η τελευταία μεταρρύθμιση έγινε το 2015.
Ο Ντομινίκ Ντουπερέι είναι διευθυντής του σχολείου τα τελευταία 5 χρόνια. Για εκείνον οι αλλαγές είναι μεγάλες. «Πριν την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση το 40% των μαθητών περνούσε στις εξετάσεις και 50% κατάφερνε να πάει στο γυμνάσιο. Σήμερα το ποσοστό αυτό φτάνει το 70% για τις εξετάσεις και το 100% για όσους περνάνε στο γυμνάσιο. Το γεγονός ότι παίρνουμε επιπλέον λεφτά ως επιχορήγηση και επιπρόσθετα ότι ανανεώνουμε συνεχώς τα μαθήματα, μας επιτρέπει να βελτιώνουμε την εξελικτική πορεία των μαθητών.»
Πρόσφατη έρευνα η οποία αξιολογεί την ποιότητα της εκπαίδευσης στις χώρες του ΟΑΣΑ,έδειξε ότι η Γαλλία είναι ανάμεσα στις πρώτες χώρες στις οποίες παρατηρούνται ανισότητες ανάμεσα στους μαθητές.
Υπάρχουν περισσότερα από 1000 νηπιαγωγεία και δημοτικά σχολεία στη Γαλλία στα οποία εφαρμόζεται το συγκεκριμένο πρόγραμμα. Ένα στα πέντε παιδιά φοιτούν σε αυτά τα σχολεία.
Βρισκόμαστε σε ένα προάστιο του Παρισιού, το Μπομπινί.
Το αίτημα μας να κάνουμε γυρίσματα σε ένα σχολείο απερρίφθη. Η επίσημη αιτιολογία ήταν ότι έχουν κατακλυστεί από παρόμοια αιτήματα.
Η δημοσιογράφος Βαλερί Ζαμπρίνσι διερωτάται: «Πως η Γαλλία κατάφερε να είναι στην πρώτη θέση σε θέματα ανισοτήτων στα σχολεία ανάμεσα στις χώρες του ΟΑΣΑ; Είμαστε σε μία από τις πλέον υποβαθμισμένες γειτονιές. Ούτε εδώ μας άφησαν να κάνουμε γυρίσματα εντός του σχολείου. Οπότε ζητήσαμε από την διευθύντρια να βγει εκτός του κτιρίου.»
Η Βερονίκ Ντέκερ έχει εργαστεί στο Μπομπινί για 30 χρόνια. Και παρότι εργάζεται σε σχολείο με προτεραιότητα στις ανάγκες των μαθητών η επιχορήγηση είναι ελάχιστη.
Όλοι οι μαθητές της είναι από οικογένειες μεταναστών. Οι οικογένειες του ζουν σε σπίτια που τους έχει παραχωρήσει το κράτος. Η ίδια μας λέει ότι δεν εκπλήσσεται από την θέση που κατέχει η Γαλλία στο θέμα των σχολικών ανισοτήτων. « Δεν υπάρχει ισότητα ανάμεσα στα ιδιωτικά και τα δημόσια σχολεία της χώρας. Τα ιδιωτικά σχολεία έχουν επιπλέον χρήματα να διαχειριστούν από τις χορηγίες των γονέων και μπορούν να επιλέγουν και τους μαθητές τους. Εμείς δεν μπορούμε να έχουμε κονδύλια από τους γονείς το οποίο είναι καλό όπως και δεν επιλέγουμε τους μαθητές το οποίο είναι και αυτό καλό. Ως εκ τούτου δεν υπάρχει ισότητα. Δεν υπάρχει ισότητα ανάμεσα και στα ίδια τα δημόσια σχολεία και αυτό συμβαίνει γιατί το γαλλικό κράτος έχει αποδεχθεί ότι στην επικράτεια του υπάρχουν διαχωρισμοί. Αυτό συνεπάγεται τη δημιουργία γκέτο,» τόνισε η Βερονίκ.
Η Λορένς Μπλιν θέλει δικαιοσύνη. Όχι για την ίδια αλλά για τους γιους της. Ο μεγαλύτερος ο οποίος είναι δεκατεσσάρων πηγαίνει σε ένα σχολείο στη Μπομπινί.
Το σχολείο του παιδιού της είναι η απόλυτη προτεραιότητα για την ίδια.
Οι ώρες διδασκαλίας έχουν μειωθεί κατά
25%. Τα κονδύλια που είχαν ανακοινωθεί για την πρόσληψη και εκπαίδευση δασκάλων δεν εκταμιεύτηκαν ποτέ, παρά την εγγραφή 50 νέων μαθητών μόνο πέρυσι.
Η Λορένς και άλλοι γονείς έχουν ήδη υποβάλει καταγγελία. Υποστηρίζουν ότι τα παιδιά τους είναι θύματα άνισης μεταχείρισης κάτι που αντίκειται στους νόμους του συντάγματος. «Το ότι δεν αντικαθίστανται οι δάσκαλοι είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Όταν ο γιος μου ήταν στην έκτη τάξη για ένα ολόκληρο τρίμηνο δεν είχε δάσκαλο για αγγλικά. Στην 1 γυμνασίου το πρώτο τρίμηνο δεν είχε καθηγητή για ιστορία και γεωγραφία και στο δεύτερο τρίμηνο για καλλιτεχνικά. Στην δευτέρα γυμνασίου δεν υπήρχε καθηγητής φυσικής. Αυτό είναι φοβερό. Πως περιμένει κανείς αυτά τα παιδιά να προοδεύσουν με τέτοιες ελλείψεις; Πως μπορούν να έχουν την ίδια απόδοση με μαθητές που διδάσκονται όλα τα μαθήματα όλο το χρόνο; αναρωτιέται η Λορένς.
Πως όμως έφτασε το γαλλικό εκπαιδευτικό σύστημα σε αυτό το σημείο; Τι πήγε στραβά;
Η Νάταλι Μον είναι υπεύθυνη για την έρευνα που καταγράφει αυτές τις ανισότητες. Ανισότητες που έχουν πολλές όψεις. Είναι όμως αισιόδοξη. «Στη Γαλλία τα τελευταία 30 χρόνια έχουμε ακολουθήσει μία εκπαιδευτική πολιτική χωρίς παρεκκλίσεις. Τα αποτελέσματα δεν είναι ικανοποιητικά στην καταπολέμηση των ανισοτήτων στα σχολεία. Για παράδειγμα από την αρχή της δεκαετίας του 80, ακολουθήσαμε μία γραμμή η οποία δεν είχε καθόλου θετικά αποτελέσματα. Είναι εμφανώς πολύ σημαντικό να υπάρξουν μεγαλύτερες παροχές σε σχολεία που αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Είναι απαραίτητο. Αλλά όταν κοιτάξαμε τις υποδομές καταλάβαμε ότι οι επιπλέον παροχές δεν έχουν να κάνουν με την διαδικασία της μάθησης.
Πίσω στη Μασσαλία, είναι η ώρα της αποφοίτησης. Οι μαθητές που τα κατάφεραν πέρυσι έχουν έρθει για τα ενδεικτικά τους. Είναι μία στιγμή περηφάνιας και έντονου συναισθηματισμού. Παρά το γεγονός ότι η απόδοση του σχολείου στο σύνολο του έχει βελτιωθεί, το ζητούμενο είναι να γίνουν περισσότερα και να μην αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα.
Στη Γαλλία το σχολείο δεν είναι πλέον ένας τρόπος για να πετύχει κανείς κοινωνικά. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να επαναφέρουμε την εμπιστοσύνη στο εκπαιδευτικό σύστημα. Είναι κάτι που το ζητούν γονείς και μαθητές.