«Playhouse»: 13 σκηνές από τη ζωή ενός ζευγαριού

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Η Ειρήνη Μαργαρίτη ανεβάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το «Play House» του Μάρτιν Κριμπ. Το θεατρικό έργο του 60χρονου βρετανού συγγραφέα εστιάζει με σαρκαστικό χιούμορ και ευφυΐα στην καθημερινότητα ενός νεαρού ζευγαριού 30 και κάτι, που προσπαθεί να συμβιώσει, να στήσει το σπιτικό του, στο νέο μικροσκοπικό του διαμέρισμα. Ακτινογραφεί τη σχέση τους, πιάνει τον παλμό της συνύπαρξής τους, παρακολουθεί την αγωνιώδη προσπάθειά τους να συμβιώσουν, αλλά και τα θέματα που ποτέ δεν λύνονται και βγαίνουν στην επιφάνεια με την πρώτη κρίση.

Η υπόθεση εξαιρετικά απλή: η συμβίωση του Σάιμον και της Κατρίνα, πέρα από τις φαντασιώσεις και τις προσδοκίες του καθενός, μοιάζει να μην μπορεί να ξεπεράσει τα όρια του συμβατικού. Και ίσως αυτό να μην είναι το μεγαλύτερό τους πρόβλημα. Ίσως αυτός να είναι ο μόνος τρόπος να «παίξουν τους μεγάλους», μαζί. Η φόρα με την οποία ερωτεύτηκαν και έδωσαν υποσχέσεις αιώνιας αγάπης, μπορεί να βρει χώρο μέσα στην καθημερινότητα;

Η παράσταση ανεβαίνει από το Σάββατο 4 Μαρτίου στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων στην Κυψέλη και διαρκεί μέχρι τις 9 Απριλίου. Ζητήσαμε από την σκηνοθέτιδα Ειρήνη Μαργαρίτη, αλλά και τον πρωταγωνιστή του έργου, Απόστολο Φράγκο να μας βάλουν στον κόσμο του «Play House» και στο σύμπαν του Μάρτιν Κριμπ.

-Ποια είναι τα θέματα που θίγει αυτό το θεατρικό έργο;

Ειρήνη Μαργαρίτη: Σχέσεις, δουλειά, σπίτι, έρωτας, καθημερινότητα, σεξ, παιχνίδι, βία. Όλα αυτά και τίποτα από αυτά την ίδια στιγμή. Η σχέση ως μη σχέση, ή ως τρόπος να κρατηθείς μακριά από τον άλλον, το σπίτι όχι ως καταφύγιο αλλά ως πεδίο μάχης και χώρος παιχνιδιού, το παιχνίδι ως βία, ο έρωτας ως μηχανισμός ματαίωσης και ούτω καθεξής. Στο σύμπαν του Κριμπ, το κάθε πράγμα μοιάζει με το αντίθετό του σε βαθμό που δύσκολα διακρίνεις τι είναι τι. Αυτή η αντίφαση ή αυτοαναίρεση είναι νομίζω το βασικό θέμα του έργου, καθώς και η έννοια του προβληματισμένου «εαυτού» ως αρχή και τέλος. Η αποκλειστική γεωγραφία του εγώ που δημιουργεί το παράλογο της συνύπαρξης και το συνεχές καθρέφτισμα στον (αγαπημένο) άλλο.

-Απόστολε αυτή δεν είναι η πρώτη σου επαφή με τον τον Κριμπ. Τι σου αρέσει στην γραφή του βρετανού συγγραφέα και τι συμβαίνει στο «Playhouse;

Απόστολος Φράγκος: Η πρώτη μου επαφή με το έργο του Κριμπ ήταν με το έργο του «Attempts on her life το 2000». Μου φάνηκε πολύ γοητευτική η εκκεντρική γραφή και δομή του. Ο λόγος του εκ πρώτης απλός, βατός μα και αινιγματικός, μυστηριωδώς αποστασιοποιημένος από συναισθήματα. Το «Play house» ανήκει στην ώριμη δραματουργική περίοδό του (2012). Μοιάζει μ’ ένα θεατρικό ντοκιμαντέρ. Είναι ένα εντελώς ανεπιτήδευτο έργο, που με τρόπο σχεδόν ρουτινιάρικο πραγματεύεται τη σχέση ενός νέου ζευγαριού που αποφασίζει να συμβιώσει, να στηριχτεί στα πόδια του, να ζήσει τον έρωτα, τις εντάσεις, τις αγωνίες, τον θυμό και τους πειραματισμούς του.

Το έργο είναι μοιρασμένο σε 13 μικρές αποσπασματικές σκηνές που η καθεμιά φέρει τον τίτλο της. Η δύναμή του είναι δαιμόνια, καθώς η απλότητα και η αλήθεια του σε προκαλεί να αντιληφθείς τα πράγματα στα όριά τους. Ο νατουραλισμός του μ΄ έβαλε στη διαδικασία να ανακαλέσω γνώριμα κλισέ συζυγικής ρουτίνας, που όμως απέκτησαν το μέγεθος μιας άλλης βαρύτητας καθώς ο συγγραφέας τοποθετεί ένα ολόκληρο σύμπαν πίσω από αυτά. Νομίζω πως αυτό το έργο μ’ έβαλε να κάνω επανάληψη στα κλισέ μου, κρατώντας με μακριά από την όποια συναισθηματική συμμετοχή. Κι εδώ βρίσκω κάτι που με εκφράζει πολύ, το χιούμορ μέσα από την αβάσταχτη πραγματικότητα, ο θρίαμβος του κυνισμού απέναντι σε οτιδήποτε συναισθηματικά αναγνωρίσιμο. Ο αυτοσαρκασμός δεν παύει να είναι ίσως η πιο έντιμη πράξη καταστροφής. Κι όλα αυτά χτισμένα από τον Κριμπ με ευαίσθητη ευφυΐα.

-Ειρήνη, εσύ τι πιστεύεις;

Ε.Μ.: Το έργο έχει μια απλότητα και μια αφαιρετικότητα που μας κέντρισε από την αρχή. Η Κατρίνα και ο Σάιμον μοιάζουν με όλους και με κανέναν. Το έργο όπως κι ένα παιχνίδι έχει κάποιους ελάχιστους κανόνες. Ο συγγραφέας το χωρίζει σε 13 μικρές σκηνές και εξηγεί ότι δεν αποτελούν απαραίτητα μια συνέχεια αν και θα πρέπει να παιχτούν με την δεδομένη σειρά. Δεκατρείς σκηνές από την καθημερινότητά ενός ζευγαριού με τίτλους όπως: «Καθαρίζοντας το ψυγείο» ή «Βουρτσίζοντας τα δόντια». Σκηνές, όπου ποτέ δεν είσαι σίγουρος ακριβώς, αν συμβαίνει κάτι ή όχι. Αυτή η αμφισημία είναι που δημιουργεί την αίσθηση παιχνιδιού και ανοίγει το σύμπαν των πιθανοτήτων. Αυτό ήταν και το στοίχημα που βάλαμε με κάποιο τρόπο στις πρόβες. Να κρατήσουμε όλες τις πιθανότητες, ζωντανές.

-Απόστολε ερμηνεύεις τον Simon. Πώς είναι αυτός ο τύπος; Τι θέλει από τη ζωή του; Ποιο είναι το πρόβλημά του;

Α.Φ.: Ο Σάιμον δεν έχει προσωπικότητα. Έχει επιθυμίες. Και οι επιθυμίες του προσδίδουν χαρακτηριστικά προσωπικότητας. Είναι νέος. Ή νιώθει νέος, είτε από την εσωτερική του ορμή, είτε επειδή ακόμα δεν κατάφερε όσα ήθελε. Το παρελθόν του είναι παντελώς άγνωστο, σε αντίθεση με την Κατρίνα που μας δίνει κάποια στοιχεία από το βιογραφικό της. Είναι ερωτευμένος με τη γυναίκα του, φιλόδοξος με τη δουλειά του, βέβαιος για τον ερωτισμό του, εκρηκτικός στο θυμό και στη χαρά του, ανοικτός σε προοπτικές. Ταυτόχρονα όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί εύκολα επαναδιατυπώνονται στο έργο, βάζοντας κι ένα «μάλλον» μπροστά τους. Ο Σάιμον έχει αυτή την αντρική ειλικρίνεια που του δίνει δύναμη αλλά τον εκθέτει: όταν θέλει κάτι, φαίνεται, όταν δεν θέλει κάτι, δεν μπορεί να το κρύψει. Μπορεί όμως να κάνει απόπειρες συμβιβασμού. Όπως, για παράδειγμα, ακόμα και να αποκτήσει παιδί με την Κατρίνα, παρά τις αμφιβολίες του. Κι εδώ ο Κριμπ απογυμνώνει τον Σάιμον, τον καθιστά ένα ανδρείκελο που το μόνο που μπορεί τελικά να κάνει είναι να προβεί στη μεγάλη παραδοχή σε κάτι που ίσως να μην είναι πλέον τόσο μεγάλο.

-Τι είναι αυτό που διακυβεύεται στο ζευγάρι; Μπορούν να βρουν μια ισορροπία;

Ε.Μ.: Με κάποιο τρόπο νιώθω ότι το βασικό ερώτημα που θέτει το έργο είναι: αν είμαστε ποτέ αρκετά «μεγάλοι» ( ή ώριμοι) για να συνυπάρξουμε. Κι αν αυτή η φόρα με την οποία ερωτευόμαστε και δίνουμε υποσχέσεις αιώνιας αγάπης, μπορεί να βρει χώρο μέσα στην καθημερινότητα. Όσο για το αν η Κατρίνα και ο Σάιμον είναι αρκετά «μεγάλοι» ώστε να καταφέρουν να βρουν μια ισορροπία, δεν νομίζω ότι ο Κριμπ δίνει απάντηση. Ακόμα και στο τέλος σου πετάει το μπαλάκι. Η τελευταία σκηνή μπορεί να είναι μια κάποιου τύπου κατάφαση ή η απόλυτη καταδίκη. Και το τι διαλέγεις να δεις, είναι αυτό που τελικά έχει σημασία.

Α.Φ.: Ο έρωτας στην ουσία του και στις εκφάνσεις του είναι αυτό που κινεί τη ζωή μας. Ο Σάιμον και η Κατρίνα ως ένα νέο ζευγάρι που στήνει το σπιτικό του και παίζει μέσα σ’ αυτό, μου θυμίζει σε πολλά τη σχέση μου με τη σύντροφό μου, ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια της. Την εποχή που ξεκινήσαμε να συζούμε έχοντας τα απολύτως στοιχειώδη (και το εννοώ το «απολύτως»), υποαπασχολούμενοι με τεράστια οικονομική αβεβαιότητα, χωρίς να ξέρουμε αν αυτό που κάνουμε θα κρατήσει για πάντα, αλλά και με μια δύναμη και πεποίθηση ότι όλα θα γίνουν όπως τα θέλουμε, γιατί έτσι πρέπει να είναι στη ζωή. Και γιατί το πεδίο μάχης είναι μέσα στο σπίτι κι όχι έξω απ’ αυτό (play house!).

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Βέβαια η ζωή δεν είναι κινηματογραφική ούτε θεατρική. Η μάχη που δίνει ένα ζευγάρι για να αντέξει, η μάχη που δίνει ο καθένας χώρια για να αντέξει τον εαυτό του, συχνά δεν έχει εντυπωσιακές κορυφώσεις, ούτε συγκινητικές καταλήξεις. Πιστεύω πως όσο έχεις τη διάθεση και τη δύναμη να αντικρίζεις τις επιθυμίες σου και να τις μοιράζεσαι με τον άνθρωπό σου, τόσο η σχέση αποκτά βαθύτερες ρίζες. Και, φυσικά, και τα κλισέ μέσα σ’ αυτήν έχουν την πλάκα τους. Και στη φάση που μπορεί να νιώθεις στο όριο του ολέθρου, μπορεί να έρθει….ένα μωρό…Και να έχει και την πλάκα του. Και παράλληλα να είσαι περικυκλωμένος από σκέψεις και φαντάσματα που παραμονεύουν να σε καταρρακώσουν ή να σε τινάξουν στα σύννεφα. Ακόμα κι έτσι, χωρίς λογική.
Στο Play House η κάθε σκηνή έχει τον τίτλο της. Στη ζωή μας οι τίτλοι περιττεύουν, απλά υπάρχει το βλέμμα μας.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Σκηνοθεσία: Ειρήνη Μαργαρίτη
Μετάφραση: Μαρία Μαμούρη
Σκηνικά / Κοστούμια: Κατερίνα Καλφόγλου
Φωτισμοί: Μαρία Αθανασοπούλου
Φωτογραφίες: Φάνης Παυλόπουλος
Μουσική επιμέλεια: Μίκης Παντελούς
Επιμέλεια κίνησης: Γιώργος Ανδρουλάκης
Παίζουν: Μαρία Μαμούρη, Απόστολος Φράγκος

INFO

Πρεμιέρα: Σάββατο, 04 Μαρτίου 2017 στις 21:00
Παραστάσεις: Σάββατο, 04 Μαρτίου 2017 έως Κυριακή, 09 Aπριλίου 2017
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Σάββατο & Κυριακή στις 21:00
Διάρκεια: 60 λεπτά
Εισιτήριο: 10 €, 8 € (φοιτητικό, άνω 65), 5 € (κάρτα ανεργίας, ΣΕΗ)
Χώρος: Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων
Διεύθυνση: Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α, Κυψέλη
Τηλέφωνο: 213 00 40 496, 69 45 34 84 45

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ