«Terrain»: Τρεις γυναίκες αναζητούν το δικό τους ζωτικό χώρο

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Η Μαρία Κολιοπούλου παρουσιάζει στον χώρο Trii Art Hub μέχρι τις 12 Ιουνίου, τη νέα της χορογραφική δουλειά, που έχει τίτλο «Terrain». Η παράσταση σκιαγραφεί τον αγώνα τριών χαρακτήρων να οικοδομήσουν το δικό τους τόπο, να κατοικήσουν τον δικό τους χώρο. Αυτή η διαδικασία τις αλλάζει ατομικά και στο πλαίσιο της ομάδας που δημιουργούν: επηρεάζονται από τον εκάστοτε χώρο, ο οποίος γίνεται το καθοριστικό στοιχείο της ύπαρξής τους.

Χτίζουν και γκρεμίζουν αυτά τα τυχαία περιβάλλοντα χρησιμοποιώντας ευτελή υλικά. Το σώμα τους αλλάζει μέσα σ΄ αυτά, ανάλογα με τις συγκυρίες. Δημιουργούν σχέσεις και συμπεριφορές, συσσωρεύουν στοιχεία και μετά αδειάζουν τους τόπους, αφαιρώντας τα δομικά υλικά τους.

Το φετινό στοίχημα για την Μαρία Κολιοπούλου έχει να κάνει με την είσοδο του τυχαίου στο απόλυτο ελεγχόμενο, μέχρι τώρα, κινητικό της σύμπαν και με τους νέους ορίζοντες που ανοίγονται από τον τρόπο που το σώμα συναντά τον χώρο. Το «Terrain» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 2018 στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Σύγχρονης Τέχνης, Off Borders Festival.

Συναντήσαμε τη χορογράφο και μιλήσαμε για αυτή τη νέα παραγωγή.

-Συνεχίζεις εδώ και χρόνια μια σταθερή πορεία αναζήτησης της σχέσης κίνησης και περιβάλλοντος. Σε τι επικεντρώνεσαι σ’ αυτή τη νέα σου παραγωγή;

Αυτό που ψάχνω τα τελευταία χρόνια, από το 2006 συγκεκριμένα, είναι ακριβώς αυτό: πώς ένα περιβάλλον επηρεάζει τον ερμηνευτή-χορευτή. Αυτό πλέον γίνεται ακόμη πιο πειραματικά στην τωρινή δουλειά: δεν ορίζεται πλέον η κίνηση. Για μια ολόκληρη δεκαετία, το κινητικό λεξιλόγιο που χρησιμοποιούσα στις παραγωγές μου, οριζόταν με ακρίβεια ως την τελευταία λεπτομέρεια. Στο «Terrain», το πεδίο είναι πολύ πιο ανοιχτό. Το στοιχείο στο οποίο εστιάζω τώρα είναι στο πώς αλλάζει το σώμα μας, πώς αλλάζουν οι υποκειμενικότητες, ανάλογα με τις συγκυρίες. Χρησιμοποιούμε αυτά τα τελάρα, αυτό το ευτελές υλικό, το οποίο όμως αλλάζει διαρκώς, ανάλογα με την χρήση του.

-Τι πεδίο ανοίγεται σε σένα, χάρις σ’ αυτή τη μετατόπιση που πραγματοποιείς; Πόσο εύκολο είναι να αφήνεις από τα χέρια σου, τον απόλυτα έλεγχο του υλικού σου; Δεν είναι ένα ρίσκο;

Επειδή έφτασα σε έναν πολύ συγκεκριμένο όριο, σε έναν ορίζοντα, χορογραφώντας ως και το τελευταίο στοιχείο της χορογραφίας, επιτυγχάνοντας να έχω τα αποτελέσματα που ήθελα, αισθάνθηκα ότι πρέπει να ανοιχτώ σε κάτι καινούργιο, καθώς ο κύκλος της προηγούμενης δουλειάς μου είχε κλείσει. Τα τελευταία δύο-τρία χρόνια καταπιάνομαι πολύ με τον παράγοντα της στιγμής τι μπορεί αυτή να φέρει σ’ ένα έργο και πώς διαμορφώνει και τον ίδιο τον χορευτή. Δεν παίζω όμως με τον αυτοσχεδιασμό σε ένα ανοικτό πεδίο. Αντίθετα, έχουμε κάνει τρεις μήνες πρόβα, για να τον τιθασεύσουμε. Ναι υπάρχει η τυχαιότητα και η αβεβαιότητα που σου προσφέρει το υλικό που χρησιμοποιείται, αλλά από την άλλη υπάρχουν συγκεκριμένοι σταθμοί, που ορίζουν την εξέλιξη και τη δραματουργία του έργου. Οι σταθμοί φέρνουν κάποιες ποιότητες στο έργο. Τα υλικά που χρησιμοποιούμε περνούν υποχρεωτικά μέσα από αυτές τις ποιότητες.

-Ποιοι είναι λοιπόν οι σταθμοί που ορίζουν το έργο;

Οι σταθμοί είναι στην ουσία περιβάλλοντα. Έχουν αποκλειστικά χωροταξική λογική. Είναι δηλαδή ο χώρος, η χώρα, ο τόπος, το τοπίο, το όριο, το σύνορο, ένα πεδίο μάχης, συνέργειας, αλληλεγγύης και σύγκρουσης. Έχουν να κάνουν πάρα πολύ με τις καταστάσεις που ζούμε γύρω μας σήμερα. Χτίζουμε και γκρεμίζουμε περιβάλλοντα, που δημιουργούν σχέσεις και συμπεριφορές στις τρεις γυναίκες.

-Βλέποντας την παράσταση είχα την αίσθηση ότι ο χώρος είναι το κυρίαρχο στοιχείο του έργου. Αυτός που καταπίνει τα σώματα. Αδυνατούν να τον ελέγξουν σε μεγάλο βαθμό. Είναι σαν αυτό το περιβάλλον που κατασκευάζουν κάθε φορά οι τρεις ερμηνεύτριες, να τις απορροφά σχεδόν ολοκληρωτικά.

Εμένα με ενδιαφέρει πώς το σώμα δημιουργεί το χώρο και πώς μπαίνει μέσα σε αυτόν. Πώς αλλάζει η σωματικότητα του χορευτή, μπαίνοντας σε ένα συγκεκριμένο χωρικό περιβάλλον. Πώς το σώμα βυθίζεται, αλλοιώνεται, μεταμορφώνεται μέσα σε ένα χώρο και πώς από όλα αυτά μπορεί να προκύψει μια ευθραυστότητα, μια τρυφερότητα, μια αιχμηρότητα για τον ερμηνευτή.

-Πώς θα χαρακτήριζες αυτήν την πορεία των τριών γυναικών και τον αγώνα που δίνουν με το υλικό που χρησιμοποιούν και το χώρο που κατασκευάζουν;

Θα έλεγα ότι είναι μια πορεία από το ανοίκειο στο οικείο. Στην αρχή δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους. Δεν υπάρχει ούτε επαφή, μέσα από τα βλέμματα. Λειτουργούν ανεξάρτητα μέσα σε ένα κοινό περιβάλλον. Σταδιακά το βλέμμα γίνεται το πιο ισχυρό στοιχείο στη σχέση τους. Δημιουργείται μια επαφή άλλου τύπου. Υπάρχει ένα άλλου είδους άγγιγμα. Έτσι φτάνουμε σε μια οικειότητα, που προκύπτει μέσα από την συνδιαμόρφωσή τους στα διαφορετικά τοπία του έργου. Εκεί, κατά τη γνώμη μου, αναδεικνύεται το ανθρώπινο στοιχείο.

-Παρά τις πρόβες, που βοηθούν σίγουρα στη δημιουργία ενός πιο χορογραφημένου υλικού, σίγουρα υπάρχει το στοιχείο της τυχαιότητας. Τι προκύπτει από αυτήν την τυχαιότητα;

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο για μένα είναι η παρατήρηση των υποκειμενικοτήτων. Πώς αυτές μεταμορφώνονται ανάλογα με τη συγκυρία και τη χρήση του υλικού. Είναι κάτι που δεν μπορεί να οριστεί επακριβώς. Υπάρχει έντονος ο αστάθμητος παράγοντας. Και αυτό είναι ταυτόχρονα γοητευτικό και επικίνδυνο, όσον αφορά στο τελικό αποτέλεσμα που βλέπει ο θεατής. Και αυτό λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο και σε μένα. Γιατί μου αρέσουν τα πράγματα που βλέπω να γεννιούνται κάθε φορά μέσα από τις πρόβες, αλλά ταυτόχρονα ανησυχώ για τα κορίτσια, λόγω της επικινδυνότητας του τρόπου που χρησιμοποιούν τα τελάρα.

-Βλέπουμε τρεις ανθρώπους να χτίζουν και να γκρεμίζουν διαρκώς χώρους, περιβάλλοντα, σχέσεις. Υπάρχει κάποιου είδους σχόλιο σε σχέση με το σημερινό κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι;

Το μόνο που θα ήθελα να επισημάνω είναι ότι μόνο γκρεμίζοντας κι αδειάζοντας το τοπίο, μπορείς να φτιάξεις κάτι καινούργιο, να βρεις ένα κοινό πεδίο για τα πράγματα. Μόνο αφαιρώντας μπορούμε να φτάσουμε κάπου. Ή ξαναχτίζοντας από κοινού. Μόνο η ίδια η διαδικασία και η συμμετοχή σε αυτήν είναι σωτήρια. Αυτές μας φέρνουν κοντά. Είναι δύο πόλοι που λειτουργούν ταυτόχρονα στη ζωή και την παράσταση: από τη μία η συσσώρευση και πώς αποφασίζεις να ζήσεις μια ζωή μέσα σε μια ποσότητα πραγμάτων και από την άλλη πλευρά, να μην έχεις τίποτε απολύτως, να ζει η μονάδα μόνη της, αφαιρώντας όλα τα άχρηστα πράγματα. Χρειάζεται όμως να υπάρξει δράση για να γίνουν αλλαγές.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Ποια είναι η δική σου εντύπωση από αυτό που συμβαίνει γύρω μας;

Για την Αθήνα, την πόλη που ζούμε είμαι αρκετά αισιόδοξη, βλέποντας όλα αυτά που συμβαίνουν. Πιο έξω όμως το τοπίο μου φαίνεται πολύ ζοφερό. Η μαυρίλα με ανησυχεί. Το ίδιο ισχύει και στην Ευρώπη. Τα πράγματα είναι πολύ μαύρα. Η κοινωνικοπολιτική κατάσταση επιδεινώνεται και οι πολίτες ασφυκτιούν. Τα σύνορα κλείνουν. Αυτή η κατάσταση έχει να κάνει πολύ, κατά τη γνώμη μου, με τις μετακινήσεις των πληθυσμών. Δούλεψα αρκετά έξω πέρσι και είδα πώς «κλείνουν» τα πράγματα. Δεν μπορώ να μείνει λοιπόν εκεί για πολύ. Πνίγομαι. Ειδικά στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Χορογραφία: Μαρία Κολιοπούλου

Σχεδιασμός Ήχου / Live Sound Set: Γιάννης Ισιδώρου

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Κοστούμια: Αντώνης Βολανάκης

Σχεδιασμός Φωτισμών: Θωμάς Οικονομάκος

Ερμηνεία: Ιωάννα Αποστόλου, Κωνσταντίνα Γώγουλου, Χριστίνα Ράινχαρτ

Οργάνωση παραγωγής: Δήμητρα Κρητικίδη

Παραγωγή: Ομάδα Σύγχρονου Χορού Πρόσχημα

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Φωτογραφίες: Άγγελος Ζυμάρας

Σχεδιασμός flyer και αφίσας: Γιάννης Ισιδώρου

Trailer: Άσπα Σιώκου, Κάμερα: Μάνος Δημητράκης

INFO

T e r r a i n

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ομάδα Σύγχρονου Χορού Πρόσχημα

9 – 12 Ιουνίου, 21:00,

Trii Art Hub, Δράκου 9, Κουκάκι, (σταθμός μετρό Συγγρού – Φιξ),

Πληροφορίες – κρατήσεις: 6936511324

Περιορισμένος αριθμός θεατών – Κράτηση απαραίτητη

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Γενική είσοδος: 10 ευρώ