«Περιμένοντας τον Γκοντό»: Ο Βλαδίμηρος και ο Εστραγκόν στον κόσμο του τσίρκου

«Περιμένοντας τον Γκοντό»: Ο Βλαδίμηρος και ο Εστραγκόν στον κόσμο του τσίρκου
Από Γιώργος Μητρόπουλος
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button

Η Έλενα Μαυρίδου ανεβάζει το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ στο θέατρο Χώρος από την Δευτέρα 15 Οκτωβρίου

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Μας έχει επανειλημμένα ενθουσιάσει με τις υποκριτικές της ικανότητες στις παραστάσεις της θεατρικής ομάδας Χώρος, της οποίας είναι ιδρυτικό μέλος. Τώρα, η Έλενα Μαυρίδου δοκιμάζεται για πρώτη φορά σκηνοθετικά σε ένα από τα πιο εμβληματικά έργα της παγκόσμιας δραματουργίας. Ανεβάζει από τη Δευτέρα 15 Οκτωβρίου στο θέατρο Χώρος, το αριστούργημα του Σάμιουελ Μπέκετ «Περιμένοντας τον Γκοντό». Είναι ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά έργα του θεάτρου του Παραλόγου, που συνεχίζει να απασχολεί 70 χρόνια, μετά την πρώτη παρουσίασή του.

Γιώργος Καπλανίδης

Η σκηνοθετική ιδέα της είναι η εξής: Ο Βλαδίμηρος και ο Εστραγκόν ονειρεύονται, περιμένοντας κάποιον κύριο Γκοντό. Λίγο παραπέρα, κι άλλοι Βλαδίμηροι και Εστραγκόν, παραλλαγές του εαυτού τους. Όλοι κινούνται μέσα σ’ ένα τετράγωνο προκαλώντας την αίσθηση ότι στη θέση τους θα μπορούσαν να είναι κάποιοι άλλοι, οποιοιδήποτε άλλοι, όλοι όσοι έγιναν κατά καιρούς στη ζωή τους, όλοι όσοι θα μπορούσαν να γίνουν και δεν έγιναν ποτέ. Όλα τα πρόσωπα και προσωπεία του εαυτού τους. Το δέντρο, όμως, το σημείο συνάντησης του πιο διάσημου θεατρικού ραντεβού, δεν υπάρχει πια. Στη θέση του δέντρου έχει μείνει μόνο μια δεσμίδα φωτός. Μα πότε θα έρθει, επιτέλους, ο Γκοντό να τους σώσει;

Μιλήσαμε με την Έλενα Μαυρίδου για τους λόγους που ανεβάζει το συγκεκριμένο έργο, το πώς προσέγγισε το μπεκετικό κείμενο, για την ομάδα Χώρος και την παρουσία της στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο, για τις δικές της σκέψεις πάνω στον Γκοντό και την ανάγκη έξωθεν σωτηρίας.

Γιώργος Καπλανίδης

-Είχες πάρει μια απόσταση από το θέατρο τον τελευταίο καιρό; Έχουμε καιρό να σε δούμε πάνω στο σανίδι.

Μην νομίζεις! Δούλευα καθημερινά, συνεχώς ακόμη και την περίοδο της εγκυμοσύνης. Αλλά και μετά. Δεν έπαιξα κάποιον ρόλο, αλλά ασχολήθηκα πολύ καιρό με τη δραματουργία του προηγούμενου έργου που ανέβηκε στο θέατρό μας, τα «Ανεμοδαρμένα Ύψη».

-Τι άλλαξε στη ζωή σου με την έλευση της κόρης σου;

Από τότε που ήρθε η Νικολέτα αισθάνομαι, ομολογώ, πιο δημιουργική. Έχει αλλάξει η ποιότητα των πραγμάτων και κυρίως ο τρόπος που τα σκέφτομαι. Επειδή είναι τόσο καθολική η αγάπη που σου δίνει το παιδί, από τότε που μπαίνει στη ζωή σου, είναι αδύνατον να μην αλλάξεις. Το βίωμα είναι τόσο ισχυρό, που όλα μετακινούνται δραστικά. Γίνεσαι με έναν τρόπο πολυμήχανος. Πλέον στο κεφάλι μου, δεν υπάρχει η πολυτέλεια μυριάδων σκέψεων, που έκανα γύρω από διάφορα ζητήματα. Η Νικολέτα μου έφερε λοιπόν μια διαύγεια στα σημεία.

Γιώργος Καπλανίδης

- Θεωρούσα ότι είσαι ένας άνθρωπος μεθοδικός και πολύ πρακτικός. Δεν είναι έτσι;

Ήμουν πάντα πολύ πρακτική και μεθοδική σ’ αυτά που έκανα. Δούλευα πάντα με υπομονή. Έτσι πορεύθηκα και όλα τα χρόνια στο θέατρο. Εργαζόμουν σκληρά και υπομονετικά και δεν αγωνιούσα ποτέ για το μέλλον. Αυτό το χαρακτηριστικό μου έχει να κάνει πολύ με τον τρόπο που αφοσιώθηκα στην ομάδα που έχουμε και στη δουλειά που κάνουμε. Είναι αναγκαίο όταν κάνεις κάτι με πάθος για πάρα πολλά χρόνια και χρειάζεται να δουλέψεις μέσα ένα συγκεκριμένο πλαίσιο με συγκεκριμένα εργαλεία. Αν δεν το επιθυμείς πολύ, δεν μπορείς να πετύχεις, ούτε να εξελίξεις τη δουλειά σου.

-Η ομάδα σας, ο Χώρος δεν κινήθηκε όλα αυτά τα χρόνια με ένα συμβατικό τρόπο απέναντι στο θέατρο. Είχατε μια άλλη πορεία. Ήσασταν ξεχωριστοί και στον τρόπο που δουλεύατε, αλλά και στις παραστάσεις που κάνατε. Ήταν σαν αντάρτικο.

Αντάρτικο τελείως. Αυτό που συνέβη με μας ήταν ότι ήμασταν απόφοιτοι του ΚΘΒΕ. Υπήρχε ένα σκεπτικό που είχαμε στην ομάδα μας, το οποίο είχε αναπτύξει ο Σίμος (Κακάλας). Ξεκινήσαμε από τα μπουλούκια, προχωρήσαμε στο γνωστό θεατρικό ρεπερτόριο για να καταλήξουμε στην τραγωδία. Αυτός ήταν ένας τρόπος εργασίας μέσα στα χρόνια. Όταν ξεκινήσαμε, αποφασίσαμε ότι έπρεπε να βγούμε στους δρόμους, στην επαρχία. Περιοδεύσαμε για δώδεκα και παραπάνω χρόνια. Πήγαμε σε χωριά, που είχαν να δουν πάνω από 50 χρόνια θέατρο και φτάσαμε μέχρι σε μεγάλα φεστιβάλ στο εξωτερικό. Ήταν λοιπόν σαν να παντρεύαμε κάτι καινούργιο με κάτι παλιό. Βάλαμε τις γνώσεις που είχαμε από τη σχολή και τα βιώματα από την εποχή μας και το τι σημαίνει να είσαι ηθοποιός σήμερα και τις παντρέψαμε με μια λογική μόνιμης περιοδείας. Ξεκινήσαμε με ένα μικρό αυτοκίνητο υπερφορτωμένο και καταλήξαμε να έχουμε το δικό μας θέατρο σήμερα.

Γιώργος Καπλανίδης

-Τα πράγματα έχουν αλλάξει σήμερα για σας; Το ρωτάω γιατί πλέον έχετε το δικό σας χώρο, ρεπερτόριο. Κάνετε μαθήματα. Έχετε αποκτήσει μια πιο συμβατική πλέον παρουσία στο ελληνικό θέατρο.

Για μας αυτό πλέον έρχεται ως μια ολοκλήρωση. Σαν να κλείνει ένας κύκλος 15 ετών. Όταν ήρθαμε στην Αθήνα, δεν είχαμε στέγη για μια τριετία. Απλά να τονίσω ότι στη Θεσσαλονίκη είχαμε χώρο, αλλά ήταν χώρος εργασίας. Εκεί κάναμε τις πρόβες και στήναμε τις παραστάσεις. Λειτουργούσε και ως εργαστήρι. Την λειτουργία του χώρου την είχαμε δηλαδή από πάντα ανάγκη. Απλά δεν ήταν θέατρο. Δεν προέκυψε δηλαδή ξαφνικά στην Αθήνα. Απλά υπήρξε η επιθυμία και η ανάγκη να βρεθεί μετά από τόσα χρόνια μια σταθερή στέγη. Αυτός ο χώρος κλείνει όλη τη γνώση που συγκεντρώσαμε μέσα στα χρόνια, γυρίζοντας παντού και δουλεύοντας με αυτόν τον τρόπο.

- Αισθάνεσαι ότι κλείνει ένας κύκλος; Ότι πλέον χαράζετε μια διαφορετική πορεία και ο καθένας στρέφεται σε κάτι διαφορετικό;

Ναι ίσως κλείνει ένας κύκλος. Δεν ξέρω να πω με σιγουριά, γιατί είμαστε πάνω σε μια διαδικασία σμίλευσης νέων πραγμάτων. Σίγουρα θα αλλάξουν κάποια πράγματα. Η ψυχή όμως της ομάδας μένει η ίδια. Είναι κάτι βαθιά χαραγμένο μέσα μας, που δεν αλλάζει. Και στον Σίμο και στην Δήμητρα (Κούζα) και σε μένα. Η ύπαρξη μιας στέγης θα φέρει σίγουρα αλλαγές. Ότι θα δοκιμάσουμε και διαφορετικά πράγματα είναι επίσης βέβαιο. Γι’ αυτό για παράδειγμα, δοκιμάζομαι τώρα σε κάτι διαφορετικό πέρα από την υποκριτική και τη δραματουργία. Μοιραία, όλα αυτά δημιουργούν μια άλλη κίνηση στα πράγματα. Το μέλλον όμως δεν μπορώ ακόμη να το προδιαγράψω.

Γιώργος Καπλανίδης

-Τι σε έκανε λοιπόν εσένα μετά τη δραματουργία στα «Ανεμοδαρμένα ύψη» να δοκιμαστείς και στο μετερίζι της σκηνοθεσίας του «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ;

Εγώ δύο όνειρα είχα στη ζωή μου. Να ασχοληθώ με δύο έργα. Τα «Ανεμοδαρμένα ύψη» και το «Περιμένοντας τον Γκοντό». Αυτά είναι τα δύο θέματα που με απασχολούσαν και με στοίχειωναν από πολύ παλιά, από την εποχή της Δραματικής σχολής. Έκανα λοιπόν τη δραματουργία για τα «Ανεμοδαρμένα Ύψη», γιατί με ενδιέφερε πολύ. Ο Μπέκετ ήταν κάτι διαφορετικό. Με απασχολούσε πώς θα αποδιδόταν όλο το έργο, ποια θα ήταν η σκηνική του προσαρμογή. Υπήρχε και μια εσωτερική σχέση με αυτό το κείμενο, καθώς είναι ένα βαθιά υπαρξιακό υλικό, που ο κάθε άνθρωπος συνδέεται με έναν διαφορετικό τρόπο μαζί του. Όποιος το διαβάζει, πάντα θα αναρωτιέται κάτι για τον εαυτό του, για τον κόσμο γύρω του. Είναι ένα ανοικτό κείμενο, με πολλές ερμηνείες, παρά την απλή του υπόθεση: Είναι δύο τύποι κάτω από ένα δέντρο και περιμένουν, περιμένουν. Έτσι όμως όπως παρουσιάζεται από τον Μπέκετ, δίνει χώρο στον θεατή να αισθανθεί κάτι για τη δική του κωμικοτραγική κατάσταση στον κόσμο. Ποιοι είμαστε; Γιατί είμαστε εδώ; Τι περιμένουμε; Τι είναι αυτό που λαχταράμε και θέλουμε να βρούμε σαν απάντηση και δεν το βρίσκουμε ποτέ.

Γιώργος Καπλανίδης

-Ποιο «καμπανάκι» χτυπάει σε σένα το συγκεκριμένο κείμενο;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ότι όλα είναι εδώ και τώρα. Ότι υπάρχει μόνο αυτό που ζούμε εδώ και τώρα και τίποτε άλλο. Και αυτό συνδέεται άμεσα με την ύπαρξη. Δεν μπορείς να πεις πολλά πράγματα, ούτε για το πριν, ούτε και για το μετά. Αυτό που μετράει είναι το παρόν. Για μένα αυτό το έργο είναι βαθιά αισιόδοξο, γιατί προσπαθεί να ερεθίσει αυτή την αίσθηση του εδώ και τώρα: “Είμαστε εδώ. Τώρα. Ζωντανοί. Και μπορούμε να είμαστε καλά με το γεγονός ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε”.

-Από την άλλη πλευρά αυτό το έργο φανερώνει και την αδυναμία, την μοιρολατρία της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτοί οι δύο περιμένουν την σωτηρία από κάποιον που δεν έρχεται ποτέ.

Εγώ θεωρώ ότι είναι αδύνατον να ξεφύγουμε από τη φύση μας που ζητά πάντα διακαώς μια απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα. Θέλουμε πάντα μια απάντηση: Τι συμβαίνει; Τι γίνεται; Και όσο δεν παίρνουμε απάντηση στο ερώτημά μας, τόσο πιο σταθερά και δυναμικά θα θέτουμε το ερώτημά μας. Αυτή η επανάληψη είναι η ίδια η ζωή. Αγαπάμε, χωρίζουμε, χαιρόμαστε, λυπούμαστε, παντρευόμαστε, κάνουμε παιδιά, μαλώνουμε, τα βρίσκουμε. Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής που βλέπουμε και στο έργο. Αυτό σου λέει και το κείμενο: όσο και να προσπαθείς, δεν θα πάρεις απαντήσεις. Είναι ένα έργο, δύο πράξεις που δεν συμβαίνει ουσιαστικά τίποτε. Και αυτό ήταν το επαναστατικό την εποχή που γράφτηκε, ακόμη όμως και σήμερα: Ενώ ο συγγραφέας σε τυραννάει πολλή ώρα χωρίς να συμβαίνει τίποτε, πάλι έχεις την ανάγκη κάτι να συμβεί. Πάλι σου δημιουργεί το αίσθημα του τι θα συμβεί τώρα, ενώ ξέρεις ότι δεν θα συμβεί τίποτε. Ξέρεις ότι ο Γκοντό δεν θα έρθει ποτέ.

Γιώργος Καπλανίδης

-Τι σε ενδιέφερε σ' αυτή την πρώτη σου σκηνοθετική δουλειά; Πώς προσέγγισες ένα έργο τόσο ανοιχτό και απαιτητικό;

Το πρώτο πράγμα που ήρθα σε επαφή με αυτή την παράσταση είναι ο χώρος. Ο Μπέκετ δημιούργησε μια αντιστροφή εκείνη την εποχή. Άδειασε τον χώρο, τον άνοιξε, δημιούργησε έναν τόπο που δεν έχει τελειωμό και τοποθέτησε ένα δέντρο στη μέση. Εγώ κάνω μια άλλη αντιστροφή, κλείνοντας χωροταξικά το χώρο και αφαιρώντας το δέντρο. Οι ήρωες είναι στο επίκεντρο και περιμένουν. Εξετάζω τι σημαίνει λοιπόν αυτό το περιμένω. Τι σημαίνει για ένα θέατρο μάσκας και ένα θέατρο φόρμας το περιμένω. Τι σημαίνει το ενεργό σώμα στην ακινησία ή τι σημαίνει κίνηση σε έναν τέτοιο χώρο.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Πώς βλέπεις τους ήρωες;

Βλέπω τους ήρωες να μετακινούνται σαν μαριονέτες μέσα σε ένα δομημένο τετράγωνο. Δημιουργήσαμε ένα κινησιολογικό μοτίβο που μου τελικά θυμίζει κάτι που έχει κάνει ο Μπέκετ σε ένα μετέπειτα τηλεοπτικό του έργο. Και έχει σχέση άμεση με τον χρόνο, ο οποίος και αυτός κινείται κατά τη διάρκεια του έργου. Το δέντρο έχει αντικατασταθεί από μια στήλη φωτός, υπό την έννοια ότι έχουν περάσει τόσα χρόνια, που έχει μείνει μόνο κάτι από το μεδούλι του δέντρου. Η ιδέα είναι ότι κάποιοι λένε ότι τα δέντρα συγκρατούν το φως. Το κρατούν βαθιά μέσα στις ρίζες τους. Αυτό με οδήγησε στην σκέψη ότι δεν υπάρχει το δέντρο, αλλά υπάρχει λίγο από το φως που έχει κρατήσει.

Επίσης αυτό που με επηρέασε είναι ότι στις πρώτες παραστάσεις του Γκοντό, πήραν ανθρώπους από το τσίρκο. Έτσι και εμείς χρησιμοποιούμε κάποια στοιχεία από τον κόσμο της μάσκας και των κλόουν, σαν κάτι κατακερματισμένο, σαν κάτι που έχει απομείνει από αυτό το σύμπαν. Χωρίς όμως να είναι κάτι στερεοτυπικό. Όλα είναι κάπως μισά. Οι μάσκες είναι εμβρυακές και δεν είναι η κλασική μάσκα-χαρακτήρας. Παίζουμε πολύ με τον περφόρμερ και την περσόνα του. Είναι διπλοί οι Βλαδίμηροι και οι Εστραγκόν. Κάνουμε μια πρόσθεση στην εξαιρετική αφαίρεση του Μπέκετ. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ενώ γενικά στο έργο δεν συμβαίνει τίποτε, σκηνικά συμβαίνουν πάρα πολλά, που θέλουν εξαιρετική προσοχή.

Γιώργος Καπλανίδης

-Δραματουργικά πώς χειριστήκατε το υλικό σας;

Πήραμε τις δύο πράξεις και τις σπάσαμε σε κομμάτια, ώστε να μπορέσουμε να βρούμε μέσα όλα τα κοινά και τα μη κοινά σημεία. Ήταν σαν να κάνουμε μαθηματικά, προσπαθώντας να δημιουργήσουμε μια αριθμητική μέτρηση του τι έχει κάνει ο Μπέκετ. Θέλαμε να φτιάξουμε μια παρτιτούρα στην οποία θα λέμε πόσες φορές κάνουν οι ήρωες την κάθε δράση τους, λένε τις ατάκες τους, υπάρχουν σιωπές. Αυτό το κάναμε για να δούμε όλο το έργο με εγκεφαλικό τρόπο και να φτιάξουμε ένα δικό μας αλγόριθμο που να το αποτυπώνει, έτσι ώστε να το μελετήσουμε καλύτερα και να αποκαλύψουμε τα συγγραφικά εργαλεία σε όλο τους το μεγαλείο. Προσπαθήσαμε να κάνουμε μια διασκευή, αλλά γρήγορα καταλάβαμε ότι αυτή δεν λειτουργεί και έτσι επιστρέψαμε στην αρχική μορφή του κειμένου (γέλια).

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Γιατί δεν χρησιμοποιήσατε τελικά τη διασκευή σας;

Γιατί το δικό μας κείμενο φαινόταν τελικά πιο ανώδυνο. Δηλαδή ο λόγος που βλέπουμε και ξαναβλέπουμε τα πράγματα να συμβαίνουν και να ξανασυμβαίνουν και να μας σπάνε τα νεύρα είναι πολύ ζωτικός και ουσιώδης στο μπεκετικό σύμπαν. Και εγώ δεν ήθελα να το κάνω όλο αυτό πιο μαλακό για κανέναν μας: ούτε για τους συντελεστές, ούτε για τους θεατές.

Γιώργος Καπλανίδης

-Ποιο είναι το δικό σου σχόλιο πάνω στο έργο, σε σχέση με το σήμερα, αλλά και τη συγκεκριμένη ανάγνωση που κάνεις;

Το βασικό στοιχεία στη δική μου πρόταση είναι ο κλόουν. Ο κλόουν είναι ένας φαρμακός. Κουβαλάει πάνω του τις αμαρτίες και τη λύπη όλων μας. Εξ ου και ο κλόουν είναι κάποιος με τον οποίο γελάμε. Στην ουσία όμως γελάμε με τον εαυτό μας. Σηκώνει όλο το βαρύ φορτίο για μας. Είναι ένα σχόλιο, γιατί οι περφόρμερ φέρουν επί σκηνής μια περσόνα, η οποία μπορεί κάποια στιγμή να φύγει και να σταματήσει να υπάρχει. Είναι οι δύο ηθοποιοί που ερμηνεύουν δύο ρόλους, που κάποια στιγμή θα σταματήσουν να είναι αυτοί οι δύο ρόλοι. Είναι λοιπόν ένα σαφές σχόλιο ότι είμαστε όλοι κλόουν σε έναν κόσμο όπου δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε, γι’ αυτό και επαναλαμβάνουμε διαρκώς αυτά που έχουμε μάθει. Παίζει ο καθένας την παράσταση της ζωής του. Και από την άλλη είναι ξεκάθαρο ότι παίζουν σε μια παράσταση. Είναι τόσο απλό όμως να βγουν από αυτό το τετράγωνο που καθορίζει την σκηνή.

-Είναι αλήθεια τόσο εύκολο να βγεις από το ρόλο της ζωής σου;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Αν κάνει κάποιος αυτή την κίνηση – να βγει από το τετράγωνο – απλό θα νιώσει ότι ήταν. Το θέμα είναι ότι δεν την κάνει. Είναι πραγματικά δύσκολο. Άντε βγες από το matrix... Είναι όλα τόσο ριζωμένα μέσα στις φλέβες μας, που δεν μπορείς να κάνεις αυτό το βήμα. Είναι αδύνατον να βγεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αποδεχτείς τη μοίρα σου, τη φύση σου για να καταφέρεις να βρεις ηρεμία. Αυτό είναι μια πολύ επίπονη, προσωπική διαδικασία για τον καθένα. Ανάθεμα κι αν τελικά σε βάθος καταφέρεις να το καλλιεργήσεις τόσο ώστε να είναι κάτι αληθινό και να αναπνέει στο σώμα και το πνεύμα σου.

Γιώργος Καπλανίδης

-Άρα η λύση βρίσκεται εντός του τετραγώνου;

Ναι γιατί απλά δεν μπορείς να βγεις από το τετράγωνο. Πρέπει να κάνεις ειρήνη με το γεγονός ότι κάποια μέρα θα πεθάνεις και απάντηση δεν θα πάρεις. Μια ουσιαστική απάντηση για την εσωτερική ανησυχία που μπορείς να έχεις για το ποιος είσαι, πού πηγαίνεις και τι κάνεις σ’ αυτόν τον κόσμο κι αν υπάρχει κάτι ανώτερο δεν θα την πάρεις. Απλά μπορείς να αποκτήσεις μια αίσθηση που θα σε πάει σε μια περιοχή που θα είσαι καλά. Το κατά πόσο αυτό είναι αλήθεια ή ψέμα δεν ξέρω να σου πω. Μπορείς όμως να οδηγηθείς σε μια ισορροπία. Κάποιος βρίσκει αυτή την ισορροπία στον Θεό και βρίσκει γαλήνη. Άλλος τη βρίσκει στην πίστη ότι δεν υπάρχει Θεός. Εγώ μπορώ να σου ομολογήσω ότι το παλεύω πολύ όλο αυτό μέσα μου. Νομίζω ότι πάντα θέλω να χορέψω γι’ αυτό το πράγμα. Και να το ξορκίσω με κάποιον τρόπο. Και το συγκεκριμένο έργο είναι μια τέτοια άσκηση.

- Εσύ έχεις ανάγκη από έναν Γκοντό στη ζωή σου;

Ναι! Ξέρω όμως την ίδια στιγμή ότι δεν υπάρχει (γέλια). Μέσα μου, ενώ γνωρίζω πολύ καλά τι συμβαίνει, θέλω να αφήσω και κάποια πράγματα ανοιχτά για να επιτρέψω να υπάρχει μια μαγεία στη ζωή μου. Όλο αυτό όμως γίνεται εν γνώση μου. Είναι μια επιλογή η πίστη μου αυτή.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Γιώργος Καπλανίδης

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Σκηνοθεσία – Δραματουργία- Ιδέα σκηνικού χώρου: Έλενα Μαυρίδου

Μετάφραση: Αλεξάνδρα Παπαθανασοπούλου

Κοστούμια – Μάσκες – Επιμέλεια σκηνικού: Ιωάννα Πλέσσα

Μουσική σύνθεση – Σχεδιασμός ήχου: Γιώργος Μαυρίδης

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Σχεδιασμός φωτισμών: Περικλής Μαθιέλλης

Βοηθοί σκηνοθέτιδος: Γιάννα Αλ Νακά, Φωτεινή Μποστανίτη

Επιμέλεια κειμένων – Συνεργάτιδες δραματουργίας: Νατάσα Εξηνταβελώνη Μαρία Μοσχούρη Μεταφράσεις υλικού: Αγγελική Πασπαλιάρη

Οργάνωση παραγωγής: Κρίστελ Καπερώνη, Γιάννα Αλ Νακά

Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Training workshop: Δήμητρα Κούζα

Παίζουν: Νατάσα Εξηνταβελώνη, Ανδρέας Κανελλόπουλος, Γιάννης Καράμπαμπας, Γιώργος Κατσής, Κίμων Κουρής, Γιάννης Λεάκος

Γιώργος Καπλανίδης

INFO

Θέατρο Χώρος

Πραβίου 6, Βοτανικός

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Τηλ.: 21 0342 6736

Παραστάσεις: Δευτέρα-Τρίτη στις 21.00

Τιμή εισιτήριων: 12€, 8€ μειωμένο

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ

viva.gr, 11876, SevenSpots, Reload Stores

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Έλενα Μαυρίδου: «Η Πτέρυγα αποτυπώνει την αγωνία, τη θύελλα σκέψεων της γυναίκας πριν γίνει μητέρα»

Τελευταία ευκαιρία για πέντε εξαιρετικές θεατρικές παραστάσεις

Οι Oper(O) εμπνέονται από τον κόσμο του Μπέκετ