18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσ/νίκης: Τα βραβεία και οι πρωταγωνιστές

18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσ/νίκης: Τα βραβεία και οι πρωταγωνιστές
Από Γιώργος Μητρόπουλος
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button
Αντιγραφή/Επικόλληση το λινκ του βίντεο πιο κάτω:Copy to clipboardCopied
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ένα ακόμη Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ ολοκληρώθηκε με επιτυχία στη Θεσσαλονίκη, την Κυριακή 20 Μαρτίου. Κεντρικό θέμα της φετινής διοργάνωσης ήταν το προσφυγικό ζήτημα. Δεν έλειψαν και φέτος οι συγκλονιστικές ιστορίες από όλο τον κόσμο.

Το Βραβείο Κοινού για ξένη παραγωγή μεγάλου μήκους κέρδισε η ταινία «Η ορχήστρα της ανακύκλωσης- Μια συμφωνία του ανθρώπινου πνεύματος» σε σκηνοθεσία Μπραντ Όλγκουντ και Γκράχαμ Τάουνσλι.

Το ντοκιμαντέρ ακολουθεί τους Recycled Orchestra of Cateura, μία ορχήστρα από την Παραγουάη που χρησιμοποιεί όργανα κατασκευασμένα εξ ολοκλήρου από σκουπίδια. Η ιστορία τους γίνεται viral, η ορχήστρα εκτοξεύεται στο παγκόσμιο προσκήνιο. Υπό την καθοδήγηση του ιδεαλιστή μουσικού διευθυντή Φάβιο Τσάβες, η ορχήστρα πρέπει να βρει την πορεία της σε έναν παράξενο καινούργιο κόσμο από μεγάλες σκηνές και sold out συναυλίες.

Ωστόσο, όταν μια φυσική καταστροφή πλήττει τη χώρα τους, ο Φάβιο πρέπει να βρει τρόπο να προστατεύσει την ορχήστρα και να προσφέρει μια πηγή ελπίδας για την πόλη τους. Η ταινία μαρτυρά τη δύναμη που έχει η μουσική να μεταμορφώνει και την προσαρμοστικότητα του ανθρώπινου πνεύματος.

Το “Argo Navis” των Σουζάνε Μπάουζινγκερ και Στέλιου Ευσταθόπουλου κέρδισε το βραβείο κοινού για ελληνική παραγωγή μεγάλου μήκους.

Το 2003, άρχισε η ανακατασκευή μιας προϊστορικής πεντηκοντόρου, όπως ήταν η μυθική Αργώ, στο πλαίσιο ενός ερευνητικού προγράμματος πειραματικής ναυτικής αρχαιολογίας. Το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί την ιστορία του πλοίου, από την επιλογή των δέντρων για την κατασκευή του, μέχρι το ταξίδι του στη θάλασσα. Δέκα χιλιάδες κουπιές την ημέρα, χρειάζεται να κάνουν οι κωπηλάτες, για να φτάσουν από το Βόλο στην αρχαία Κολχίδα. Ένα ταξίδι 1.200 μιλίων που πρέπει να ολοκληρωθεί σε 60 ημέρες. Θα αντέξουν οι 74 εθελοντές κωπηλάτες αυτή την καθημερινή δοκιμασία;

«Βασικά ήταν ένα ονειρικό ταξίδι πίσω στο χρόνο και πάλι εδώ στην πραγματικότητα» δήλωσε ο Στέλιος Ευσταθόπουλος, ενώ η Σουζάνε Μπάουζινγκερ συμπλήρωσε: «Φτιάχναμε αυτό το φιλμ την ώρα που πνίγονται άνθρωποι στη θάλασσα. Ένιωθα άσχημα γι’ αυτό. Η Αργοναυτική Εκστρατεία μας θυμίζει το τι είναι αυτή η θάλασσα. Ότι αυτή η θάλασσα στην οποία πάντα ανταλλάσσονταν ιδέες, σκλάβοι, όπλα, αγαθά, πρέπει να ξαναγίνει μια θάλασσα ειρήνης, συνύπαρξης των λαών της Μεσογείου και πέρα και συνεργασίας αντί για τάφος».

«Τα σημάδια του ουρανού» της Μάρως Αναστοπούλου κέρδισαν το βραβείο FIPRESCI για ελληνική παραγωγή.

Στην Αμοργό οι άνθρωποι μοχθούν κι απολαμβάνουν τη ζωή με το δικό τους μοναδικό τρόπο. Ο καπετάν Κωνσταντής και ο Λεωνίδας ο βοσκός έχουν ζήσει όλη τους τη ζωή σε αυτή τη μικρή γωνιά της γης κι όμως δεν γνωρίζονται. Οι Αμοργιανοί κουβαλούν γνώσεις αιώνων για την πρόβλεψη του καιρού. Είναι τα σημάδια του ουρανού, οι άνεμοι, τα αστέρια, τα σύννεφα και η θάλασσα που τους μηνύουν για το αύριο. Ο αέναος κύκλος της ζωής είναι ο κύκλος των εποχών, της γέννησης και του θανάτου μα και μία διαρκής υπενθύμιση της απλής ομορφιάς που πλέει ανενόχλητη γύρω μας, είναι το θέμα της ταινίας. Περίμενε η σκηνοθέτις το βραβείο;

«Όχι δεν το περίμενα. Είναι πολύ σημαντικό αυτό το βραβείο για μένα, γιατί αυτή η παραγωγή είναι κυριολεκτικά home made. Την κάναμε δηλαδή εγώ και οι συνεργάτες μου που πίστεψαν σ’ αυτό το εγχείρημα. Δούλεψαν αφιλοκερδώς».

Το βραβείο FIPRESCI για ξένη παραγωγή πήγε στην ταινία «Αυτό που έκανε» του Γιόνας Πόερ Ράσμουσεν.

Πρόκειται για την ιστορία του ψυχολόγου και συγγραφέα Γιενς Μίκαελ Σάου, ο οποίος το 1988 σκότωσε τον Κρίστιαν Κάμπμαν, τον επί 13 χρόνια σύντροφό του, πάνω σε ένα ξέσπασμα ζήλιας. Ο Κάμπμαν βρισκόταν εκείνη την εποχή στο απόγειο της συγγραφικής του καριέρας και είχε πάει σ’ ένα μικρό δανέζικο νησί με τον Σάου για να γράψει τη συνέχεια της αγαπημένης τηλεοπτικής σειράς Matador. Κατά τη διάρκεια της παραμονής τους εκεί κάτι πήγε στραβά. Σε αυτήν την ταινία (η οποία αποτελεί έναν πειραματικό διάλογο μεταξύ θεάτρου και ντοκιμαντέρ) ο Σάου διηγείται για πρώτη φορά την ιστορία του.

What He Did – Trailer from Jonas Poher Rasmussen on Vimeo.

Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ φιλοξένησε ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Μαρκ Κάζινς, τον σπουδαίο κινηματογραφιστή από τη Βόρεια Ιρλανδία.

Οι ταινίες του συνδυάζουν μοναδικά την ποίηση, την εσωτερικότητα και τη φιλοσοφία. Προσεγγίζουν με εξαιρετική τρυφερότητα τα θέματα που διαχειρίζονται. Γιατί ασχολείται με το ντοκιμαντέρ;

«Υπάρχει το βρετανικό ρητό ότι η πραγματικότητα είναι πολύ πιο περίεργη από την μυθοπλασία. Όταν βλέπεις τι συμβαίνει στον αληθινό κόσμο, όταν βλέπεις τι συμβαίνει σε μια πόλη όπως η Θεσσαλονίκη, είναι κάτι που δεν μπορείς να το φανταστείς. Η αληθινή ζωή μπορεί να είναι μια κοιλάδα με δάκρυα αλλά επίσης και μια βουνοκορφή. Οι ταινίες μυθοπλασίας λοιπόν φαίνονται κάπως συνηθισμένες, σε σύγκριση με την τεράστια ποικιλία αισθημάτων που παίρνεις από τα ντοκιμαντέρ».

Το δεύτερο αφιέρωμα της διοργάνωσης ήταν στο Γιον Μπανγκ Κάρλσεν, έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της Δανίας. Έχει γράψει και σκηνοθετήσει περισσότερες από 40 ταινίες.

Το στυλ του υβριδικό: συνδυάζει την τεκμηρίωση με ερμηνείες ηθοποιών, θολώνοντας τα όρια μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας. Κατ’ αυτόν δεν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα:

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

«Δεν πιστεύω στις απλές αλήθειες. Δεν με ενδιαφέρει η αλήθεια. Με ενδιαφέρει η ειλικρίνεια. Νομίζω ότι έχουμε αυτοπαγιδευτεί στις ιδέες που έχουμε στο μυαλό μας. Το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω, ως κινηματογραφιστής είναι να αποτυπώσω ό,τι βρίσκω ενδιαφέρον, οτιδήποτε βρίσκω που να έχει συναισθηματικό αντίκτυπο, με τη μεγαλύτερη σαφήνεια και την καλύτερη αισθητική προσέγγιση» τόνισε ο σκηνοθέτης στην κάμερα του Euronews.

Το φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ ενηλικιώθηκε φέτος. Ο πατέρας του, ο δημιουργός του, Δημήτρης Εϊπίδης θα βρίσκεται δίπλα του, ακόμη και τώρα που ολοκληρώθηκε η θητεία του. Που οφείλεται η επιτυχία του θεσμού;

«Η εξέλιξη του φεστιβάλ οφείλεται στο κοινό της πόλης. Το αποδέχτηκαν ευθύς εξαρχής, το υποστήριξαν. Σήμερα είναι ένα από τα σημαντικότερα φεστιβάλ. Σίγουρα το σημαντικότερο στα Βαλκάνια, αλλά νομίζω και στην Ευρώπη θεωρείται πολύ υψηλά».

Ο απεσταλμένος του Euronews στη Θεσσαλονίκη, Γιώργος Μητρόπουλος μεταδίδει:

«Για 10 μέρες, η Θεσσαλονίκη απόλαυσε 200 περίπου ταινίες από όλο τον κόσμο. Ευαίσθητος παλμογράφος της εποχής, το φετινό φεστιβάλ εστίασε στο προσφυγικό ζήτημα και στην ανθρωπιστική κρίση. Η ελληνική παρουσία ήταν εντυπωσιακή: 73 συνολικά ντοκιμαντέρ παρουσιάστηκαν φέτος, αριθμός ρεκόρ για το φεστιβάλ».

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Αυτό είναι το πρόγραμμα του 22ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογραφικές Μέρες Κύπρος 2024

Η Ζιλιέτ Μπινός νέα πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου

Γιώργος Λάνθιμος: Η νέα ταινία με την μούσα του Έμα Στόουν