Η 11η διοργάνωση πραγματοποιήθηκε από τις 21-30 Νοεμβρίου, καταγράφοντας ρεκόρ συμμετοχών, αφίξεων και δράσεων. Φέτος προβλήθηκαν 77 ελληνικά και ξένα ντοκιμαντέρ και 32 ταινίες μικρού μήκους.
ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου αποτελεί ένα σημαντικό κινηματογραφικό θεσμό της περιφέρειας, δίνοντας την ευκαιρία στους κατοίκους 16 συνολικά πόλεων να δουν την πρόσφατη διεθνή και ελληνική παραγωγή ταινιών τεκμηρίωσης, να παρακολουθήσουν masterclasses, συζητήσεις εκπαιδευτικά προγράμματα και εκθέσεις με ελεύθερη είσοδο.
Η 11η διοργάνωση πραγματοποιήθηκε από τις 21-30 Νοεμβρίου, καταγράφοντας ρεκόρ συμμετοχών, αφίξεων και δράσεων. Φέτος προβλήθηκαν 77 ελληνικά και ξένα ντοκιμαντέρ και 32 ταινίες μικρού μήκους. Το φεστιβάλ διοργανώνεται από το Κέντρο Δημιουργικού Ντοκιμαντέρ Καλαμάτας και αποτελεί σημείο αναφοράς και εξωστρέφειας για την πόλη:
«Η Καλαμάτα, πριν αρκετά χρόνια, πριν 20 χρόνια, είχε ένα πολύ οργανωμένο και διεθνές φεστιβάλ, το οποίο τελείωσε άδοξα το 2004. Υπήρχε στη συλλογική μνήμη της πόλης αυτό το φεστιβάλ. Όταν ήρθα λοιπόν πριν 11-13 χρόνια στην πόλη για να ζήσω, ψάχνοντας μια καλύτερη ζωή για μένα και για το παιδί μου, κατάλαβα ότι η Καλαμάτα ήθελε κάτι τέτοιο. Οπότε υπήρχε ένα πρόσφορο έδαφος.
Όταν ξεκινήσαμε με κάποιους πολιτιστικούς συλλόγους, καταλάβαμε ότι ο Καλαματιανός ήρθε στο φεστιβάλ και το αγκάλιασε αμέσως. Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό να επεκταθεί και σε άλλες πόλεις. Έχουμε φτάσει σήμερα μετά από 11 χρόνια να γίνεται σε 16 πόλεις, σε όλη την Πελοπόννησο» επισημαίνει η καλλιτεχνική διευθύντρια της διοργάνωσης Τζίνα Πετροπούλου.
Επίσημος καλεσμένος της φετινής διοργάνωσης ήταν ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης Andreas Hartmann, ο οποίος παρουσίασε 3 ταινίες του, μια έκθεση φωτογραφίας κι ένα masterclass. Στο τελευταίο ντοκιμαντέρ του με τίτλο «Johatsu – Into Thin Air («Οι Άνθρωποι που Έγιναν Καπνός») εστιάζει σε ένα απίστευτο κοινωνικό φαινόμενο που συμβαίνει στην Ιαπωνία. Κάθε χρόνο, χιλιάδες Ιάπωνες επιλέγουν συνειδητά να εξαφανιστούν, κόβοντας κάθε δεσμό, ώστε να ξεφύγουν από την κοινωνική πίεση, τα χρέη ή από ένα κακοποιητικό οικογενειακό περιβάλλον.
Ο Γερμανός δημιουργός καταφέρνει να αποτυπώσει συγκλονιστικά αυτή την ιδιότυπη τάση μέσα από καθηλωτικές συνεντεύξεις ανθρώπων που εξαφανίστηκαν, αλλά και οικείων τους που ακόμη ψάχνουν να τους βρουν:
«Κάναμε μια ειδική συμφωνία μαζί τους ότι δεν θα προβάλουμε αυτή την ταινία, ή τουλάχιστον αυτή την έκδοση της ταινίας, εντός της Ιαπωνίας και ότι θα την προβάλουμε μόνο σε διεθνές κοινό εκτός Ιαπωνίας. Υπό αυτόν τον όρο, οι Johatsu (οι εξαφανισμένοι) αποφάσισαν να δείξουν το πρόσωπό τους στην ταινία. Φυσικά, δεν ήταν εύκολη απόφαση για αυτούς, καθώς υπάρχει ο κίνδυνος η ταινία να διαρρεύσει κάποια στιγμή στην Ιαπωνία. Αλλά για αυτούς ήταν ακόμα πιο σημαντικό να συμμετάσχουν και να μοιραστούν την ιστορία τους, γιατί για μερικούς από αυτούς ήταν ίσως η πρώτη φορά που έλεγαν την ιστορία τους. Ήταν μια θεραπευτική διαδικασία και για αυτούς.
Από την αρχή μας γοήτευσε αυτή η βιομηχανία που έχει στηθεί, γύρω από αυτό το φαινόμενο. Υπάρχουν λοιπόν αυτές οι εταιρείες νυκτερινής μετακόμισης που βοηθούν τους ανθρώπους να μετακομίσουν σε άλλο μέρος μέσα σε μια νύχτα. Αυτές οι εταιρείες είναι βασικά εταιρείες μετακόμισης, εταιρείες μεταφορών, αλλά προσφέρουν αυτή την ειδική υπηρεσία που σε βοηθάει να εξαφανιστείς μέσα σε μια νύχτα. Σε βοηθούν επίσης να ξεκινήσεις μια νέα ζωή και σου παρέχουν νέα στέγη, όπου δεν χρειάζεσαι έγγραφα, έγγραφα ταυτότητας και σου παρέχουν επίσης νέα δουλειά, όπου μπορείς να εργαστείς ανώνυμα».
Στην ταινία «Free Words: A Poet from Gaza /Ελεύθερες Λέξεις: Ένας Ποιητής από τη Γάζα», ο Τούρκος σκηνοθέτης Abdullah Harun Ilhan επικεντρώνεται στη ζωή του Παλαιστίνιου ποιητή Μοσάμπ Αμπού Τόχα στη Γάζα. Ο βραβευμένος με Πούλιτζερ ποιητής χρησιμοποιεί τους στίχους για να χτίσει έναν κόσμο ελπίδας ενάντια στην ισραηλινή κατοχή, καθιστώντας τον εαυτό του σύμβολο της παλαιστινιακής καλλιτεχνικής αντίστασης.
Το ντοκιμαντέρ καταγράφει το ταξίδι του και τις εμπειρίες του από την καταπίεση, την προσωρινή του κράτηση, την απελευθέρωση και εν συνεχεία την εξορία από τον τόπο του. Χρησιμοποιώντας ανέκδοτο υλικό από την κατεστραμμένη Γάζα, η ταινία συνδυάζει την ποίηση με το animation. Απέσπασε στο φεστιβάλ, το βραβείο Διεθνούς Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους και το Βραβείο Κοινού:
«Ήθελα να εστιάσω στον φανταστικό κόσμο των κατοίκων της Γάζας, επειδή η κατάσταση στη Γάζα είναι ήδη γεμάτη καταστροφή και θάνατο. Αν ήθελα να χρησιμοποιήσω την κάμερά μου και το ντοκιμαντέρ μου για να δείξω τι συμβαίνει με πολύ ρεαλιστικό τρόπο, το μόνο που θα μπορούσα να δείξω θα ήταν θάνατος και πολύ αρνητικά πράγματα. Γι' αυτό ήθελα να σταθώ στο πλευρό της ελπίδας, που ήταν η κύρια κινητήρια δύναμη των καλλιτεχνών στη Γάζα, αλλά και του ποιητή μας.
Θέλαμε να έχουμε ένα κομμάτι με animation στο ντοκιμαντέρ, για το σημείο όπου ο πρωταγωνιστής μας είχε πραγματικά άσχημες εμπειρίες. Επειδή, πρώτον, αυτές οι εμπειρίες δεν είναι εύκολο να τις περιγράψει ο κύριος χαρακτήρας μου και, δεύτερον, δεν ήθελα να δείξω σοκαριστικές εικόνες, πλάνα και αρχειακό υλικό.
Ήθελα όμως να δείξω τι συνέβαινε εκεί, οπότε βρήκαμε τον τρόπο να φτιάξουμε κάποια κινούμενα σχέδια, γιατί με αυτό το κομμάτι με το animation δεν ένιωθα άσχημα, γιατί αν δεν έδειχνα τι συνέβαινε στη Γάζα, θα ένιωθα επίσης άσχημα. Θα ένιωθα επίσης άσχημα αν έδειχνα ρεαλιστικά τι συνέβαινε» αναφέρει ο σκηνοθέτης Abdullah Harun Ilhan.
Το ντοκιμαντέρ «Κοντσέρτο για Άλλα Χέρια» αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ernesto González Díaz, ο οποίος παρακολουθεί τη ζωή και τη διαδρομή του Νταβίντ Γκονζάλες Λαντρόν ντε Γκεβάρα, ενός αγοριού με σύνδρομο Μίλερ, που προσπαθεί να μάθει πιάνο και να κάνει μουσική καριέρα με τη βοήθεια του πατέρα του, που είναι πιανίστας. Ο πατέρας το θεωρεί αδύνατο, αλλά ο γιος του θα τον διαψεύσει. Μαζί ξεκινούν ένα μουσικό ταξίδι που κορυφώνεται με μια νέα πρόκληση για τον Νταβίντ: την πρεμιέρα του δύσκολου κοντσέρτου για πιάνο που συνέθεσε ο πατέρας του για αυτόν:
«Ένα από τα πράγματα που μου αρέσουν πολύ σε αυτή την ιστορία είναι ότι είχε πολλές αναπάντεχες ανατροπές. Ναι, όταν ξεκινά η ιστορία, φαίνεται ότι θα πάει προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, αλλά μετά αλλάζει και σε εκπλήσσει ξανά και ξανά. Και ναι, είναι μια ιστορία για τον θρίαμβο της προσωπικής βούλησης, της δύναμης της θέλησης, αλλά για μένα ήταν επίσης πολύ ενδιαφέρον να δείξω τι κρυβόταν πίσω από αυτό. Γιατί μερικές φορές φαίνεται ότι ένας άνθρωπος πραγματοποιεί τα όνειρά του ή κάνει καριέρα μόνος του.
Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ένα παράδειγμα του πώς οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό το ποιοι γινόμαστε. Σε αυτή την περίπτωση, ο Νταβίντ είχε όλη την υποστήριξη της οικογένειάς του και ειδικά του πατέρα του, ο οποίος με τη σειρά του έπρεπε να αλλάξει τον τρόπο σκέψης του. Αυτό είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μέρη αυτής της ταινίας. Και για μένα ήταν πολύ σημαντικό να δείξω αυτή την εξέλιξη του Νταβίντ, αλλά και του πατέρα του, και πώς αυτό τους επέτρεψε να συνεργαστούν και να δουλέψουν μαζί για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους» επισημαίνει ο σκηνοθέτης της ταινίας Ernesto González Díaz.