Βοήθεια! Η επιχείρησή μου καταρρέει!

Βοήθεια! Η επιχείρησή μου καταρρέει!
Από Euronews
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button

Κάθε επιχείρηση ελπίζει να πετύχει βιώσιμη ανάπτυξη και σταθερότητα, ειδικά αυτή την περίοδο που το οικονομικό περιβάλλον παγκοσμίως έχει κλονιστεί εξαιτίας της κρίσης. Αλλά σε αυτούς τους δύσκολους οικονομικά καιρούς έχει γίνει εξαιρετικά δύσκολο για μία επιχείρηση να βρίσκεται πάντα στη σωστή κατεύθυνση. Και για πολλούς επιχειρηματίες υπάρχει πραγματικός κίνδυνος κατάρρευσης με φόντο μία διαρκή απειλή πτώχευσης.

Τα κράτη σε όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν ξανά και ξανά το ίδιο δίλημμα. Πώς θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται οι υποθέσεις πτωχεύσεων; Ποιος είναι ο πιο δίκαιος τρόπος να προστατευτούν τα συμφέροντα όλων των εμπλεκομένων;

Στην εποχή της ελεύθερης αγοράς, κάποιοι υποστηρίζουν ότι ότι τόσο η εκκίνηση νέων επιχειρήσεων όσο και η διακοπή λειτουργίας τους είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος.

Ακόμη και οι μεγαλύτερες και πιο εύρωστες οικονομίες δεν μένουν αλώβητες. Στη Γερμανία π.χ. περίπου 30.000 επιχειρήσεις χτυπάνε “κόκκινο” κάθε χρόνο από το 2007, χρονιά που τα πρώτα σημάδια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης έκαναν την εμφάνισή τους. Στο Βερολίνο συναντήσαμε μία επιχειρηματία, η οποία δραστηριοποιείται στο χώρο της κατασκευής. Η εταιρεία της τον προηγούμενο Οκτώβριο έπεσε έξω, αφήνοντας ανολοκλήρωτα έργα όπως μία αθλητική εγκατάσταση.

Όμως, η αποτυχία δεν οφείλεται σε έλλειψη επιχειρηματικής στρατηγικής. Όλοι οι πελάτες ήταν για την ακρίβεια δημόσιοι οργανισμοί, κάποιοι από τους οποίους αδυνατούσαν να πληρώσουν εγκαίρως για έργα που είχαν αναθέσει στην εταιρεία.

Ορισμένοι υπεργολάβοι ενδεχομένως να αντιμετωπίσουν τώρα επίσης ανάλογες δυσκολίες. “Κάποιοι άνθρωποι ίσως να μην μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει να μην μπορείς να κρατήσεις όρθια την επιχείρησή σου. Για μας ως εταιρεία αυτό ήταν ένα απίστευτο πλήγμα. Η εταιρεία για εννέα χρόνια έκανε αρκετά έργα και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο. Στην πραγματικότητα ακόμη και τώρα μου είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσω ότι έπρεπε να κηρύξουμε πτώχευση λόγω αδυναμίας πληρωμών”, είπε χαρακτηριστικά η Σαμπίνε Ράινεκε και πρόσθεσε ότι ο θυμός για τις καταστάσεις που οδήγησαν την εταιρεία της στην κατάρρευση θα τη συνοδεύει για πολύ καιρό. Και δεν είναι μόνο για τη δική της δύσκολη θέση, αλλά το ίδιο νιώθει και για το προσωπικό της.

“Για αυτούς που εργάζονταν στην επιχείρησή μου και μιλάμε για 10 άτομα, ήταν μία ξαφνική και επώδυνη αλλαγή στις ζωές των ίδιων και των οικογενειών τους. Έχασαν ουσιαστικά τη δουλειά τους μέσα σε μία νύχτα. Και για μένα προσωπικά είναι δύσκολο, γιατί έχω τρία παιδιά”, είπε σχετικά.

Κάθε χώρα έχει το δικό της νομικό πλαίσιο για το καθεστώς πτώχευσης και τα τελευταία χρόνια η κρίση οδήγησε πολλές από αυτές, ανάμεσα στις οποίες και η Ελλάδα, να το αναθεωρήσουν.

Οι ευρωπαϊκοί κανόνες που καθορίστηκαν το 2000 επίσης βρίσκονται υπό διαπραγμάτευση. Αυτοί ισχύουν όταν μία πτωχευμένη επιχείρηση διαθέτει περιουσιακά στοιχεία ή πιστωτές σε περισσότερα από ένα κράτη-μέλη.

Ωστόσο, φαίνεται ότι υπάρχει μία σταδιακή αλλαγή στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων, όταν μία εταιρεία δείχνει τα πρώτα σημάδια κατάρρευσης.
Ορισμένοι λένε ότι οι ισχύοντες κανόνες έχουν μια τάση προς τη ρευστοποίηση όταν άλλες επιλογές θα πρέπει να εξετάζονται πρώτα. Αυτές οι διαφοροποιήσεις άρχισαν πλέον να επισημαίνονται.

“Μερικές χώρες δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στη σωτηρία και αναδιάρθρωση των εταιρειών προκειμένου να τις επαναφέρουν στην επιχειρηματική δραστηριότητα. Αυτό το βλέπουμε τα τελευταία χρόνια στην Αγγλία – αλλά και η Γερμανία ακολουθεί αυτή τη στρατηγική με αποφασιστικότητα. Η Γαλλία εισήγαγε επίσης σχετικές μεταρρυθμίσεις προς την ίδια κατεύθυνση. Σε άλλες χώρες αυτό δεν είναι τόσο διαδεδομένο και, ακόμη και αν οι νόμοι έχουν αλλάξει, όπως για παράδειγμα στην Ισπανία, χρειάζεται πολύς χρόνος μέχρι να τεθούν σε εφαρμογή”, επισημαίνει ο Κρίστιαν Κόλερ, που διαχειρίζεται περιπτώσεις πτωχεύσεων στο Βερολίνο.

Εκείνοι που διαχειρίζονται την πτώχευση λένε ότι ο ανθρώπινος παράγοντας συχνά αγνοείται. Και τα στατιστικά στοιχεία μπορεί να προκαλούν εκπλήξεις. Κάθε χρόνο στην Ευρωπαϊκή Ένωση περίπου 220.000 επιχειρήσεις βαράνε κανόνι. Περίπου 175.000 εταιρείες κήρυξαν πτώχευση το 2011, όταν στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη αντίστοιχα ήταν κάτω από 39.500.

Επιπλέον, 1,5 εκατομμύριο θέσεις εργασίας χάνονται, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, εξαιτίας προβλημάτων που σχετίζονται με τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεων.

Στην Ελλάδα ο πτωχευτικός κώδικας άλλαξε το 2011 μπροστά στα νέα οικονομικά δεδομένα που έφερε η κρίση στο επιχειρηματικό περιβάλλον. Με το άρθρο 99 εισάγεται η προπτωχευτική διαδικασία εξυγίανσης και ενισχύεται η διαδικασία διάσωσης πριν επέλθει η περίοδος πτώχευσης.

Οποιαδήποτε αλλαγή στην ευρωπαϊκή νομοθεσία θα είχε άμεση εφαρμογή σε μία χώρα όπως το Λουξεμβούργο όπου δραστηριοποιούνται πολλές ξένες εταιρείες. Μπορεί να πρόκειται για τη δεύτερη πλουσιότερη χώρα στον κόσμο βάσει ΑΕΠ, παρ’ όλα αυτά το 2010 περίπου 500 εταιρείες έκλεισαν.
Αρκετά συνδικάτα εδώ υποστηρίζουν ότι, εφ’ όσον δεχόμαστε την παγκοσμιοποίηση σε επιχειρηματικό επίπεδο, θα έπρεπε να υπάρχει και η ανάλογη εναρμόνιση σε επίπεδο κανόνων εργασίας και προστασίας των απολυμένων.

“Πρέπει να βοηθήσουμε πολύ περισσότερο αυτούς τους ανθρώπους με παρακολούθηση και στήριξη σε κάθε τους βήμα μελλοντικά. Οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να τους αφήνουν στην τύχη τους με το επιχείρημα ότι όσοι χάνουν τη δουλειά τους παίρνουν αποζημίωση. Δεν αρκεί. Συχνά ξεχνάμε τον ανθρώπινο παράγοντα σε όλο αυτό. Πρέπει να δημιουργήσουμε συστήματα που να προβλέπουν τις δυσκολίες, ώστε να κάνουμε ό,τι είναι απαραίτητο πριν φτάσουμε στην πτώχευση”, σημειώνει η Βίβιαν Τζέμπλικ, μέλος της Ανεξάρτητης Ένωσης Εμπορίου στο Λουξεμβούργο.

Αυτό το μήνυμα έχει ήδη εισακουστεί σε κάποιες χώρες που ανέλαβαν έγκαιρα δράση, προκειμένου να βοηθήσουν τις επιχειρήσεις που βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού να επιβιώσουν. Γίνονται μάλιστα κινήσεις ώστε όσοι επιχειρηματίες έχουν πτωχεύσει να έχουν κάτι παραπάνω από μία ευκαιρία για να ξεκινήσουν πάλι από την αρχή.

Αυτό που διαφέρει είναι ο τρόπος που επιλέγει κάθε χώρα. Η Ευρώπη εστιάζει στο συντονισμό και όχι τόσο στην εναρμόνιση και σύγκλιση των εθνικών νομοθεσιών. Θα μπορούσε να υπάρξει όμως μια κοινή πολιτική στο μέλλον;

“Η εναρμόνιση των διαδικασιών που ορίζονται για να σωθούν οι εταιρείες που βρίσκονται στο κόκκινο είναι αρκετά πολύπλοκη. Σκοντάφτει σε αρκετά σημεία δικαιωμάτων και γι’ αυτό πιστεύω ότι αυτή η εναρμόνιση είναι αμφίβολη για τουλάχιστον μία εικοσαετία. Δεν θα πραγματοποιηθεί πριν περάσουν 20 χρόνια και βραχυπρόθεσμα δε μοιάζει και πολύ ρεαλιστικό σενάριο. Το πιο πιθανό είναι να πετύχει αυτή η εναρμόνιση σε πολύ συγκεκριμένα πεδία και ίσως η προστασία των εργαζομένων θα μπορούσε να γίνει ένα από αυτά. Αλλά, από την άλλη πλευρά ο τρόπος που λειτουργούν οι διαδικασίες και η διαχείριση των πιστωτών δε φαίνεται να μπορούν να εναρμονιστούν ακόμη και μεσοπρόθεσμα”, είπε ο Ζιλ Κουνιμπέρτι, καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Λουξεμβούργου.

Για την ώρα, υπάρχει ένα γενικευμένο κύμα αλλαγών στο καθεστώς πτώχευσης των επιχειρήσεων σε πολλές χώρες και οι πολιτικοί θέλουν να εξασφαλίσουν ότι οι νόμοι ανταποκρίνονται σε αυτή την τάση.

Ενθάρρυνση ανάληψης ρίσκου, επιχειρηματικότητα και ταυτόχρονα προστασία εργαζομένων, πιστωτών και καταναλωτών. Ένα πλέγμα αντικρουόμενων επιλογών και ευαίσθητων ισορροπιών.

Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι είναι πολύ σημαντικό για τις εταιρείες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα να μην ξοδεύουν χρόνο σε αναζήτηση βοήθειας αν υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να επιστρέψουν σε αναπτυξιακή τροχιά.

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Στη... θέση του οδηγού οι Ισπανοί ψηφοφόροι ενόψει ευρωεκλογών

Big data or Big brother ?

Η χαρά του καταναλωτή και πως εξασφαλίζεται