Λυρική Σκηνή: Πρωτότυπο πρότζεκτ συνδυάζει την όπερα με τις εικαστικές τέχνες

Πνευματικά Δικαιώματα

Δημοσιεύθηκε 08/02/2019 - 17:36•ανανεώθηκε πριν 17:49

Το πρόγραμμα «The artist on the composer» που συνδιοργανώνουν η Εθνική Λυρική Σκηνή και ο Οργανισμός ΝΕΟΝ ξεκινά με την παρουσίαση του έργου του Νίκου Ναυρίδη

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ένα διαφορετικό, πρωτότυπο πρότζεκτ διοργανώνουν από κοινού η Εθνική Λυρική Σκηνή και ο οργανισμός ΝΕΟΝ. Ονομάζεται «The artist on the composer» και στόχος του να εξερευνήσει τη σχέση ανάμεσα στην όπερα και τις εικαστικές τέχνες. Δίνει την ευκαιρία σε καλλιτέχνες να μεταμορφώσουν και να αξιοποιήσουν όπως θέλουν μια σύγχρονη αίθουσα όπερας, συνδυάζοντας το έργο τους με την κλασική μουσική.

Την επιμέλεια του πρότζεκτ έχουν ο Γιώργος Κουμεντάκης, καλλιτεχνικός διευθυντής της ΕΛΣ και η Ελίνα Κουντούρη, διευθύντρια του ΝΕΟΝ, η οποία μας μίλησε για τον στόχο αυτής της τριετούς συνεργασίας:

«Με τον Γιώργο Κουμεντάκη, μοιραζόμαστε μια κοινή ανησυχία και ένα κοινό όνειρο: Πώς θα μπορούσαν η όπερα και οι εικαστικές τέχνες να συνεργαστούν και να δημιουργηθεί μια μετατόπιση στο κοινό που έρχεται εδώ στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Είναι ένα μοντέλο σύμπραξης που θα μπορούσε να ταξιδέψει και σε άλλες πόλεις του εξωτερικού».

Η πρώτη ανάθεση έγινε στον εικαστικό Νίκο Ναυρίδη. Ο Έλληνας δημιουργός δίνει νέο νόημα στην έννοια του χρόνου, του χώρου και στη σχέση του θεατή με τη σκηνή. Χρησιμοποιεί δεκάδες παλιά κοστούμια παραστάσεων από το βεστιάριο της ΕΛΣ τα οποία τοποθετεί στις άδειες θέσεις της πλατείας, δημιουργώντας έναν διάλογο με τους θεατές, που βρίσκονται στην αρχή πάνω στην σκηνή και μετά κάθονται δίπλα στα κοστούμια:

«Θέλω να γεμίσει η σκηνή με κόσμο και η πλατεία με άδεια σώματα. Και στο τέλος αυτό να είναι το θέαμα. Αυτό που θα ήθελα κυρίως είναι το θέατρο να γίνει σαν ένας τόπος παράθεσης του κοινού με το σώμα του, ένας χώρος συλλογικής παράθεσης σωμάτων» επισημαίνει ο δημιουργός στην κάμερα του Euronews.

Ο εικαστικός στοχάζεται πάνω στην ιδέα της σκηνής ως μέσου εκτέλεσης, του σώματος ως διάμεσου ανάμεσα στον ήχο και τον χώρο και τη μουσική των κλασικών συνθετών Γκούσταφ Μάλερ και Ζαιρζ Κούρταγκ. Αποτίνει φόρο τιμής στους συντελεστές της όπερας, τους παραγωγούς της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, τους κλασικούς συνθέτες και τους σχεδιαστές κοστουμιών, προσφέροντας ένα νέο αφήγημα πάνω στο ρόλο του κοστουμιού ως άδειου σώματος που φοριέται πολλαπλά επί σειρά ετών σε διαφορετικές παραγωγές.

Ο τίτλος του έργου «Noli me Tangere» (μη μου άπτου), λατινική απόδοση της φράσης που είπε ο Ιησούς στη Μαρία Μαγδαληνή μετά την Ανάσταση (σύμφωνα με το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, 20:17) και κοινό θέμα στη θρησκευτική εικονογραφία, αντανακλά την ενασχόληση του Ναυρίδη με την πίστη και το δυναμικό της ως πράξη ακρόασης, ενθύμησης και ίασης.

Η τελευταία παρουσίαση του έργου του Νίκου Ναυρίδη είναι την Κυριακή 10 Φεβρουαρίου στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Στο πρώτο μέρος της παρουσίασης, το κοινό οδηγείται, ανά ομάδες, από τα παρασκήνια πάνω στη σκηνή όπου έχει στηθεί και η Ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Ζιάβρα. Κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης του έργου Τραγούδια για τα νεκρά παιδιά του Μάλερ, το κοινό παρακολουθεί από τη σκηνή, μια ανατρεπτική χορογραφημένη περφόρμανς που λαμβάνει χώρα στην πλατεία του θεάτρου, κατά την οποία 40 περφόρμερς τοποθετούν δεκάδες κοστούμια στις θέσεις των θεατών. Μετά το τέλος του έργου, το κοινό οδηγείται στην πλατεία και λαμβάνει τις θέσεις του ανάμεσα στα άδεια κοστούμια, τα οποία ο Ναυρίδης χειρίστηκε ως άπνοες οντότητες προσδίδοντας τους έναν τρισδιάστατο και πνευματικό χαρακτήρα. Από τις θέσεις αυτές το κοινό παρακολουθεί την ερμηνεία του έργου ...Quasi una fantasia... του Τζαιρτζ Κούρταγκ.

ΝΙΚΟΣ ΝΑΥΡΙΔΗΣ

Ο Νίκος Ναυρίδης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και τέχνη στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα, όπου και είναι καθηγητής εικαστικών από το 2008. Το έργο του έχει παρουσιαστεί σε πολυάριθμες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Μεταξύ των επιλεγμένων εκθέσεών του συγκαταλέγονται: Everything was forever, until it was no more. Riga International, Biennial of Contemporary Art, Ρίγα, Λετονία. Αντίδωρον. Συλλογή του ΕΜΣΤ, Documenta, Fridericianum, Κάσσελ, Γερμανία/ Genii Loci. The MANEGE Central Exhibition Hall, Αγία Πετρούπολη/ Fear Nothing, She Says. National Museum of Sculpture, Βαγιαδολίδ, Ισπανία/ Between the optimism of the will and the pessimism of the intellect. 5η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης / Try Again. Fail Again. Fail Better. Αισχύλεια 2013, Ελευσίνα/ Respiro (Αναπνοή), ZOE Foundation, Βιτσέντσα, Ιταλία/ Εικαστικοί Διάλογοι, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Ίδρυμα Ωνάση, Αθήνα/ Zina Athanasiadou Gallery, Θεσσαλονίκη/ The First Image, CRAC, Contemporary Art Center, Σέτε, Γαλλία/ Tomorrow will be a wonderful day, Γκαλερί Bernier Eliades, Αθήνα/ Transexperiences Greece 2008, 798 Space, Πεκίνο, Κίνα/ Take a deep breath, Tate Modern, Λονδίνο, Αγγλία/ Bodycity, Video Apartment project, Docklands Δουβλίνο, Ιρλανδία/ Γκαλερί Magnus Müller, Βερολίνο, Γερμανία /18:Beckett, Γκαλερί Blackwood, University of Toronto, Τορόντο, Καναδάς/ Venice Istanbul, Istanbul Modern, Κων/πολη, Τουρκία / Always a Little Further, 51η Μπιενάλε Βενετίας, Arsenale, Βενετία, Ιταλία / Nuit Blanche 2004, Hopital Saint Lazare, Παρίσι, Γαλλία / Nikos Navridis, Difficult Breaths, La Caixa Foundation, Μαδρίτη, Ισπανία / Difficult Breaths, Γκαλερί Bernier Eliades, Αθήνα/ Monument to Now, Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, Αθήνα / 2η Τριενάλε Τέχνης 2003 του Echigo-Tsumari, Έκικο Τσουμάρι, Ιαπωνία / Banquete, Palau de la Virreina, Βαρκελώνη, Ισπανία / Art in Transition II Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Raleigh, Βόρεια Καρολίνα, Ηνωμένες Πολιτείες / Plateau of Humankind, 49η Μπιενάλε Βενετίας. Εθνικό Περίπτερο, Βενετία, Ιταλία / Leaving the Island, PICAF, Μητροπολιτικό Μουσείο του Pusan, Πουσάν Κορέα/ Friends and Neighbors, Λίμερικ, Ιρλανδία/ Looking for a Place, 3η Διεθνής Μπιενάλε του SITE Santa Fe, Σάντα Φέ, Νέο Μεξικό, Ηνωμένες Πολιτείες / Hot Air, Granship, Performing Arts Center Shizuoka, Σιτζουόκα, Ιαπωνία / Medialization, Edsvic Art Center, Στοκχόλμη, Σουηδία / On Life, Beauty, Translations and other Difficulties, 5η Διεθνής Μπιενάλε της Κωνσταντινούπολης, Τουρκία / Nikos Navridis, Museo Universitario Contemporáneo de Arte, MUCA Gallery, Πόλη του Μέξικο, Μεξικό/ Dematerialization, 23η Μπιενάλε του Σάο Πάολο, Εθνική εκπροσώπηση, Βραζιλία.