Η φετινή διοργάνωση περιλαμβάνει ένα πλούσιο πρόγραμμα παράλληλων δράσεων και εκδηλώσεων που έχουν να κάνουν με την πόλη
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
To 31o Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας περιλαμβάνει πέρα από το πλούσιο πρόγραμμα παραστάσεων, μια σειρά από παράλληλες δράσεις και εκδηλώσεις που έχουν να κάνουν με την πόλη και τους κατοίκους της. Ο στόχος είναι να ενισχύσει, μέσω της τέχνης του χορού, τις γέφυρες που έχει κτίσει η διοργάνωση με την τοπική κοινότητα τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.
Στο πλαίσιο αυτό, γίνονται παραστάσεις με ελεύθερη είσοδο σε διάφορα σημεία της Καλαμάτας και σε άλλες πόλεις της Πελοποννήσου καθώς και καθημερινές προβολές ταινιών που έχουν να κάνουν με το χορό, στην ενότητα Dancing On Screen. Δεν λείπουν επίσης τα εκπαιδευτικά προγράμματα και εργαστήρια για ανηλίκους και για ενηλίκους, καθώς και κάποιες αναθέσεις σε καλλιτέχνες που ήρθαν και δούλεψαν με τους κατοίκους:
«Το όραμα μας ήταν να χτίσουμε περισσότερες γέφυρες ανάμεσα στο φεστιβάλ και στην πόλη. Πιστεύω ότι ένα φεστιβάλ είναι πολύ σημαντικό να στρέφεται τόσο προς τα έξω, προς τη διεθνή σκηνή και να φέρνει έτσι πολύ σημαντικά χορογραφικά έργα που είναι επίκαιρα, που αυτή τη στιγμή έχουν σημαντικό ρόλο διεθνώς, αλλά πρέπει να στρέφεται τόσο και προς τα μέσα, δηλαδή στην πόλη στην οποία πραγματοποιείται για να τρέφει τις ρίζες και για να μπορέσει να αποκτήσει άλλη σχέση η ίδια η πόλη με το φεστιβάλ, με την τέχνη του χορού. Ψάχνουμε διαφορετικούς τρόπους για το πώς μπορούμε να ενεργοποιήσουμε αυτή τη διαδικασία. Γιατί πραγματικά πιστεύω ότι όσο ποτίζεις και μεγαλώνουν οι ρίζες, τόσο θα αναπτυχθείς και προς τα έξω και προς τον κόσμο. Θεωρώ ότι το περιβάλλον εδώ καλεί τους καλλιτέχνες να έρθουν να το γνωρίσουν καλύτερα και οι πολίτες να γνωρίσουν καλύτερα τους καλλιτέχνες και την τέχνη του χορού» επισημαίνει η καλλιτεχνική διευθύντρια του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, Τζένη Αργυρίου.
Στην ενότητα «Συναντήσεις Εκτός Σκηνής» το φεστιβάλ χορού ανοίγει ένα πεδίο διαλόγου γύρω από θεματικές που διατρέχουν τα έργα που φιλοξενεί. Η Μαντλίν Ρίτερ, ιδρύτρια και επιμελήτρια του διεθνούς πολιτιστικού οργανισμού Bureau Ritter και διευθύντρια της ομάδας Dance On Ensemble, που συμμετείχε στη διοργάνωση με το έργο «Mellowing», συζήτησε με χορευτές, χορογράφους, επιμελητές και με το κοινό για την σχέση χορού και ηλικίας, αλλά και τι σημαίνει να γερνάς, χορεύοντας. Η συζήτηση είχε τίτλο: «Αντικρίζοντας το μέλλον: Μια συζήτηση για την τέχνη της γήρανσης».
Η ομάδα χορού της ιδρύθηκε στο Βερολίνο το 2015 και περιλαμβάνει επαγγελματίες του χορού άνω των 40 ετών:
«Νομίζω ότι όλοι πρέπει να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει όριο ηλικίας για την ομορφιά, τη δημιουργικότητα και για την καλλιτεχνική αριστεία. Και αυτό είναι που κάνει η ομάδα μας, το Dance On Ensemble, γιατί υπάρχει πολύς ηλικιακός ρατσισμός, όπως τον αποκαλούμε, στο χορό. Πιο συγκεκριμένα οι χορευτές/τριες στις μεγάλες ομάδες κλασικού χορού αναμένεται να σταματήσουν να χορεύουν στα 35 ή στα 40 έτη τους. Εμείς θέλαμε να κάνουμε τη διαφορά πριν από δέκα χρόνια και να δημιουργήσουμε μια ομάδα με μεγαλύτερες ηλικίες. Πρέπει να είσαι τουλάχιστον 40 ετών για να συμμετέχεις στην ομάδα μας.
Σήμερα η μεγαλύτερη σε ηλικία χορεύτριά μας είναι 64 ετών. Η ομάδα χορού μας είναι πολύ επιτυχημένη. Το κοινό σε όλο τον κόσμο, πάντα λέει: “Αυτοί δεν είναι ηλικιωμένοι!”, γιατί αυτό που κάνουν είναι ότι χορεύουν όμορφα. Δεν έχει να κάνει με την ηλικία, αλλά με την τέχνη του χορού. Αυτοί το βιώνουμε όλοι. Είμαστε μέρος της συνολικής εικόνας της κοινωνίας και οι εικόνες που έχουμε για τα γηρατειά είναι στο κεφάλι μας, στον τρόπο που σκεφτόμαστε. Είναι ακόμη και λυπηρό, όταν εγώ, είμαι τώρα 65 ετών αρχίζω να σκέφτομαι ότι γέρασα. Αυτές είναι κακές σκέψεις και με κάνουν να αισθάνομαι γριά και με κάνουν να γερνάω. Οπότε η ηλικία είναι επίσης μια έννοια στο μυαλό μας την οποία πρέπει να αλλάξουμε στην κοινωνία» επισημαίνει η Μαντλίν Ρίτερ.
Στο πλαίσιο της Ενότητας «Χορός στην πόλη», η Παναγιώτα Καλλιμάνη παρουσίασε τη χορευτική performance «Φωνές» στο Κάστρο της Καλαμάτας. Στην παράσταση συμμετείχαν 30 άτομα που πήραν μέρος σε δύο εργαστήρια φωνητικού και κινητικού αυτοσχεδιασμού. Η ομάδα εστίασε στη δομή, το ρυθμό και τη δυναμική του καλαματιανού χορού, δημιουργώντας ένα νέο συλλογικό αφήγημα. Αυτή είναι η πρώτη ανάθεση που πραγματοποιεί το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας για τη δημιουργία ενός έργου με τη συμμετοχή της κοινότητας:
«Έχω 30 ανθρώπους οι οποίοι είναι στα ΚΑΠΗ. Παίρνουν για πρώτη φορά μέρος σε μία παράσταση στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας. Μας διηγήθηκαν ιστορίες από το παρελθόν που έχουν να κάνουν με την πόλη τους, με το σεισμό, με τα παιδικά τους χρόνια, ιστορίες του παππού και της γιαγιάς. Με βάση αυτές τις ιστορίες γράψαμε έναν δικό μας καλαματιανό χορό. Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι ένα διαμάντι ακατέργαστο. Είναι πάνω στην σκηνή και τους λέω να αυτοσχεδιάσουν και πραγματικά κάνουν πράγματα που δεν το περιμένεις. Αν ήταν ένας χορευτής και του έδινες το θέμα “πώς μπορείς να μου διαλύσεις το καλαματιανό”, μπορώ να καταλάβω πού μπορεί να το πάει.
Αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά φύγανε σε δρόμους και σε μονοπάτια που δεν το περιμένεις. Αυτό έχει φοβερό ενδιαφέρον για μένα ως χορογράφο. Γι’ αυτούς έχει ενδιαφέρον ότι έχουν μάθει να πηγαίνουν στα πανηγύρια. Οι ιστορίες που μου διηγήθηκαν είναι ότι γεννήθηκαν μεσα στα πανηγύρια. Τον ξέρουν το καλαματιανό, να μετράνε από την στιγμή που γεννήθηκαν. Οπότε αυτό που μας ενδιέφερε, είναι πώς θα πάρουμε αυτή την εμπειρία τους, πώς θα πάρουμε το καλαματιανό που ξέρουν και να του δώσουμε μια άλλη μορφή, να τον βάλουμε σε έναν άλλο κόσμο. Κι αυτοί ξαφνιάστηκαν με το αποτέλεσμα. Μου λένε: “Αυτός είναι ένας άλλος Καλαματιανός; λέω “Ναι, αυτό μπορεί να είναι σαν ένας άλλος Καλαματιανός» μας εξηγεί η Γιώτα Καλλιμάνη.
Η Σάνια Στριμπάκου ήταν υπεύθυνη του εργαστηρίου για το κοινό που είχε να κάνει με το στήσιμο μιας χορευτικής παράστασης. Σε αυτό συμμετείχαν 2 ομάδες 54 παιδιών δημοτικού και γυμνασίου της Καλαμάτας που εκπαιδεύτηκαν σε διάφορους ρόλους και συνεργάστηκαν αρμονικά, ώστε να παρουσιάσουν τη δουλειά τους στην Εναλλακτική Σκηνή του Μεγάρου Χορού:
«Ξεκινήσαμε από την πολύ βασική ερώτηση “Τι παρατηρούμε; Τι συμβαίνει όταν πάμε σε μια παράσταση χορού ή σε μια παράσταση θεάτρου;” Μετά από αυτή την ερώτηση, τα παιδιά είπαν όλα αυτά που συμβαίνουν και όλους τους ρόλους που παρατηρούν μέσα σε ένα τέτοιο χώρο. Προσπαθήσαμε μέσα σε αυτές τις τρεις ημέρες που είχαμε στη διάθεσή μας για κάθε γκρουπ, από δύο ώρες την κάθε ημέρα, να αγγίξουμε όλους αυτούς τους ρόλους και όλα αυτά που είπαν τα παιδιά, με στόχο να δημιουργηθεί έτσι μια δομημένη παράσταση που τα ίδια τα παιδιά θα παρουσιάσουν στους γονείς τους, αποκλειστικά δηλαδή στο χώρο της Εναλλακτικής Σκηνής, όπου πραγματοποιήθηκε το εργαστήρι. Καλέσαμε στο τέλος του σεμιναρίου τους γονείς και παρακολούθησαν περίπου ένα κομμάτι διάρκειας 20-25 λεπτών» τονίζει η Σάνια Στριμπάκου.
